Περνώντας το Τείχος των Ιεροσολύμων:μια συγκλονιστική μαρτυρία

"Η μεγαλύτερη προτεραιότητα κάθε κράτους πρέπει να είναι η προστασία των πολιτών του:γι'αυτό,στήριξα και στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις το δικαίωμα του Ισραήλ στην ανέγερση του τοίχους διαχωρισμού στη Δυτική Όχθη.",Χίλαρυ Κλίντον,Υπουργός Εξωτερικών ΗΠΑ

Γράφει η Anna Balzer,2/12/2008

Ο ταν πρωτοεπισκεφτηκα τη Δυτικη Οχθη το 2003,στα σημεια ελεγχου υπηρχαν Ισραηλινοι στρατιωτες που κραδαιναν τα οπλα τους και φωναζαν στους Παλαιστινιους να μεινουν στη γραμμη.Επιστρεφοντας το 2005,βρηκα πολλα απ'αυτα τα σημεια αντικατεστημενα με περιστροφικες πυλες μεταλλων,στις οποιες οι Παλαιστινιοι οδηγουνταν περιμενοντας απο τους Ισραηλινους να πατησουν ενα κουμπι,προκειμενου να περασουν απο τη μια πλευρα στην αλλη.

Η πρωτη μου γνωριμια με αυτα τα "τερματικα" ηταν οταν θελησα να στειλω ταχυδρομικα στις Ηνωμενες Πολιτειες καποια προιοντα αγορασμενα απο τη Δυτικη Οχθη.Κρατωντας εξι τσαντες,βρεθηκα απεναντι απ'αυτα τα μεταλλικα κατασκευασματα στο σημειο ελεγχου Ειναμπ,τα οποια διεθεταν και ηλεκτροφορα συρματα.Στην ανοιχτη σιδερενια πορτα,δεν ηταν κανεις.

"Ειναι κανεις εδω;",φωναξα.

"Παρακαλω περιμενετε εδω",ακουστηκε μια φωνη απο τον μεταλλικο πυργο.

Καθως δεν ειχα τιποτα αλλο να κανω,αρχισα να τραβαω φωτογραφιες.

"Συγνωμη!",ακουστηκε μια πιο δυνατη τωρα φωνη.

"Παρακαλω;"

"Αφηστε κατω τη μηχανη σας αμεσως!"

"Κι εσεις αφηστε με να περασω",αντιμιλησα.

"Σας ειπα να περιμενετε".

Το φωτακι στο μηχανισμο ελεγχου αναψε πρασινο κι ετσι μετακινηθηκα μαζι με τα πραγματα μου στην αλλη πλευρα.Εκει,με περιμενε ενας ανιχνευτης μεταλλων.

"Στοπ!",ακουστηκε μια φωνη απο μεγαφωνο.

Κοιταξα γυρω μου,αλλα δεν ειδα κανεναν.Αναρωτιομουν απο πού με παρακολουθουσαν.

"Επεστρεψε πισω και αφησε κατω τις τσαντες σου.Προετοιμασε τα χαρτια σου".

Εκανα οπως μου ειπαν.Μου εδωσαν εντολες να προχωρησω και βρεθηκα μπροστα σε μια δευτερη σιδερενια πυλη.

"Ειμαι ετοιμη",ειπα."Υπαρχει κανεις εδω;"

"Παρακαλω προχωρηστε προς την πορτα προς τα αριστερα σας".

"Ενταξει το εκανα.Και τωρα τι;",φωναξα εχοντας χασει την ψυχραιμια μου."Που εισαι;"

"Ηρεμησε,σε βλεπω",ακουστηκε η αορατη φωνη.

Επιτελους,ενας γελαστος στρατιωτης φανηκε μπροστα μου.Με οδηγησε σε μια ακομη πορτα (!) και μου ειπε να περιμενω ν'αναψει κι αυτο το φωτακι πρασινο.

Μετα απο λιγο,αναψε.Βρεθηκα σ'ενα χωρο με χοντρους τοιχους γυρω και χωρις κανενα παραθυρο.Ο στρατιωτης ζητησε την ταυτοτητα μου.Ξαφνικα,αλλαξε οψη.

"Πού ειναι η βιζα σου;"

"Μου ειπαν στο αεροδρομιο οτι τους ειχαν τελειωσει και οτι δε θα υπαρξει προβλημα,αφου ειμαι Αμερικανος πολιτης".

Ελεγα την αληθεια.Κοιταξα γυρω μου και ειδα καμια 25αρια Παλαιστινιους να περιμενουν για να περασουν στην απεναντι πλευρα.

"Μα καλα,δεν εχετε ατομα για να βαλουν αυτους τους ανθρωπους μεσα;Ποση ωρα θα τους εχετε ετσι να περιμενουν;"

"Μην ανησυχειτε,οι Παλαιστινοι ειναι μαθημενοι σ'αυτο",ηρθε η πληρωμενη απαντηση.

Εκνευριστικα περισσοτερο.Για μενα ομως,η αναμονη δεν εχει τελειωσει.Με οδηγησαν σε ενα αλλο δωματιο,οπου-αφου με εβγαλαν εξω-αρχισαν να ψαχνουν τα πραγματα μου.

Μετα απο λιγο,κατεφθασε μια νεα γυναικα.

"Σας παρακαλω,βγαλτε τα ρουχα σας"(!)

Παρα την οργη μου,αρχισα να γδυνομαι.Η στρατιωτης με κοιτουσε ερευνητικα,ωσπου ειπε "φτανει!",οταν ειδε οτι ειχα μεινει μοναχα με τα εσωρουχα.Κατοπιν,αρχισε τη σωματικη ερευνα:λεπτομερεστατη,αδιακριτη και προσβλητικη.Ουτε πεινασμενος αντρας που εχει να δει γυναικα χρονια δε θα με χουφτωνε ετσι.

Καποια στιγμη,τελειωσαμε.Με παρατησαν εκει μονη μου.Μετα απο καμια ωρα,μου πεταξαν τις τσαντες μπροστα μου:ολα ανακατεμενα και ακαταστατα,ειχαν ανοιξει ακομα και τα λουκουμια που ειχα παρει,με συνεπεια να ασπρισουν τα παντα απο τη ζαχαρη.

Βιαζομουν να φυγω.

"Η πορτα ειναι ακομα κλειδωμενη",ειπα στη γυναικα στρατιωτη.

"Ναι,καντε λιγη ακομα υπομονη".

"Γιατι;Δεν κανατε ολους τους ελεγχους που θελατε;"

"Συγνωμη,αλλα πρεπει να περιμενετε".

Η υπομονη μου ειχε εξαντληθει.Αρχισα να πεταω τα λουκουμια και ο,τι αλλο ειχα και μπορουσε να βρωμισει το χωρο.Η φανταρινα φανηκε να θορυβειται.

"Ενταξει,ενταξει",ειπε."Μπορεις να φυγεις τωρα".

Επιτελους η πορτα ανοιξε και βγηκα εξω.Στην εξοδο,αλλοι στρατιωτες μου ειπαν πως ο λογος της καθυστερησης ηταν οι φωτογραφιες που ειχα τραβηξει και υπηρχαν στη μηχανη μου.Βεβαια,ηταν ακομα εκει,αφου δεν φροντισαν να τις σβησουν!!!

Εβγαλα ενα βαθυ αναστεναγμο ανακουφισης.Το μαρτυριο ειχε τελειωσει.Αναρωτηθηκα,αν εγω ενιωσα σαν ενα ζωο χωρις αξιοπρεπεια γι'αυτες τις λιγες ωρες ελεγχου,ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ,ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ;;;

Η Αννα Μπαλτζερ ειναι μια 28χρονη Αμερικανοεβραια,εγγονη προσφυγων του Ολοκαυτωματος.Ζει τις περισσοτερες μερες του χρονου στην Παλαιστινη,οπου μαζι με αλλους Ισραηλινους ακτιβιστες προσπαθουν να σταματησουν την σιωνιστικη τρομοκρατια που ασκει το εβραικο κρατος στους Παλαιστινιους πολιτες.Για περισσοτερες πληροφοριες,εδω:http://www.annainthemiddleeast.com./

Ο γραφων,ειχε υποστει παρομοια,αν οχι χειροτερη,εξευτελιστικη διαδικασια "ελεγχου" στο αεροδρομιο του Τελ Αβιβ.Αιτιολογια,συμφωνα με τους υπευθυνους,οτι...ταξιδευα μονος!!!Το παραπανω περιστατικο,καθως κι αυτο που μας περιγραφει η Μπαλτζερ,ειναι ενα απο τα πολλα που συμβαινουν καθημερινα σ'αυτο το κομματι γης που κυριολεκτικα καταδυναστευεται απο τα δηθεν μετρα ασφαλειας,που καθιστουν υποπτους τρομοκρατιας ακομα και τους πιο φιλησυχους πολιτες.