Ο θεσπέσιος Δεκαπενταύγουστος και ο εορτασμός του στο Περιβόλι της Παναγίας

Γράφει ο μοναχός Μωυσής Αγιορείτης,σε δύο άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Μακεδονία",πέρυσι και φέτος:

"Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδει ιδιαίτερα μεγάλη τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας. Η τιμή αυτή φανερώνει τη στενή σχέση της Υπεραγίας Θεοτόκου με τον άνθρωπο. Η Παναγία αποτελεί τη μεγαλύτερη και καλύτερη προσφορά της ανθρωπότητος στη θεότητα.

H ύπαρξη τη Παναγίας είναι πανάχραντη, πανακήρατη, πανσεβάσμια και πανυπέραγνη. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά γι' Αυτήν, που σίγουρα κανείς θα περιπέσει σ' επαναλήψεις. Όμως η εφετινή πανήγυρή της μας κάνει να θυμηθούμε ξανά τις πολλές και πλούσιες ευεργεσίες της. Μία γυναίκα με την περιέργειά της και την παρακοή της μας έβγαλε από την παραδείσια Εδέμ. Μια άλλη γυναίκα, η δεύτερη Εύα, η Παναγία, με την πρόσχαρη υπακοή της, τη γνήσια ταπείνωσή της, την ωραία σεμνότητά της μας επανασυνδέει καίρια με τον Θεό.

Ο θάνατος, ο κάθε θάνατος προκαλεί λύπη, ο θάνατος όμως της Θεοτόκου, η κοίμησή της και η μετάστασή της, είναι πηγές μεγάλης χαράς. Η εορτή έχει πανευφρόσυνο χαρακτήρα. Δεν έχει στενοχώρια, δάκρυα και μοιρολόγια, αλλά, κατά την ωραιότατη υμνολογία μας, "πάσα η Γη ευφραίνεται". Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η μητέρα του Θεού και των ανθρώπων είναι κοντά στον Θεό και στους ανθρώπους που την επικαλούνται. Άπειρες οι επεμβάσεις της στις δυσκολίες της ζωής.

Μονές, εκκλησίες, προσκυνήματα, θαυματουργές εικόνες της, χιλιάδες αφιερώματα, δηλώνουν την πλούσια χάρη της. Οι πιο πολλοί κάτι θα είχαν να καταθέσουν για την πρεσβεία της, την προστασία της, την επίσκεψή της και τη δωρεά της. Πράγματι, "εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε". Μπορεί κανείς να μην την επικαλείται. Δεν επιτρέπεται όμως να τη βρίζει. Να βρίζει κανείς τα Θεία δεν είναι απλά ασέβεια, αλλά ανανδρία, αγένεια και καρδιακή χοντροπετσιά.

Αντίθετα, οι πιστοί και οι μοναχοί την αγαπούν και την ευλαβούνται ιδιαίτερα. Γι' αυτό και της αποδίδουν εγκώμια, ύμνους, εικόνες, ναούς και μύριες χαριτωμένες ονομασίες: Παραμυθία, Γλυκοφιλούσα, Ελεημονήτρια, η πάντων χαρά, των θλιβομένων αντίληψη, φύλακας, ιατρός, μεσίτρια, πρέσβειρα και κυρίως μητέρα.

Μέσα στον θερινό καύσωνα, τη σύγχυση και την ταραχή των καιρών έρχεται το θεομητορικό Πάσχα να δροσίσει, να γαληνέψει, να συνετίσει και χαροποιήσει. Οι πιστοί ψάλλουν όλοι μαζί στις παρακλήσεις: "Έμπλησον, Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον". Τα ωραία αυγουστιάτικα δειλινά είναι συνυφασμένα με τους θεομητορικούς παρακλητικούς κανόνες.

Ο ελληνικός δεκαπενταύγουστος είναι θεσπέσιος. Χιλιάδες μηνύματα στέλνονται στον ουρανό για λίγη παρηγοριά στη ρηχή, μονότονη και πεζή ζωή του κόσμου. Από τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης βγαίνει μια μύχια επίκληση: "Τα νέφη των λυπηρών εκάλυψαν την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν και σκοτασμόν εμποιούσί μοι, Κόρη, αλλ' η γεννήσασα φως το απρόσιτον απέλασον ταύτα μακράν τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου". Η μεγάλη μάνα μας γι' αυτό υπάρχει πάντα δεόμενη. Για να διώχνει μακριά τα μαύρα σύννεφα μακριά. Αρκεί να το θέλουμε και κάτι να κάνουμε γι' αυτό."

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Στις φωτογραφίες:

1-Παναγία Άξιον Εστίν (Πρωτάτο,Καρυές).
2-Αγιορείτες μοναχοί σε Παράκληση.
3-Παναγία Πορταίτισσα (Μονή Ιβήρων).

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: