Οι μεγάλοι στην
ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η
για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά
παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση
(μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον
βήχα.
Περισσότερη
ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της
ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν
τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.
Δεν ωφελεί να τρίβει
κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την
μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει
ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για
να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα
ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να
δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.
Όποιος σκύβει ταπεινά
και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα,
ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του
Παραδείσου.
Μακάριος εκείνος ο
άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου
με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν
αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια
ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την
ημέρα της Κρίσεως.
Όσοι όμως έχουν
ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν σκοντάφτουν ποτέ στη
πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους
πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας,
όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν
δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με
το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά,
βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει.