Θὰ ζήσει ἡ οἰκογένεια;

Εἶπαν ὅτι εἶναι:
Τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας.
Δεσμὸς ἰσόβιος καὶ ἀδιάλυτος.
Λιμάνι ἀσφαλές.
Ἐργαστήρι ἁγιότητος.
«Ἀγὼν καὶ παλαίστρα ἀρετῆς».
Θεσμὸς θεοσύστατος.
Μυστήριο ἱερό.
«Κατ’ οἶκον ἐκκλησία».

Ἡ οἰκογένεια!
Ὅπως τὴ συνέστησε ὁ Θεός. Ὅπως ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὴ ζοῦμε οἱ ἄνθρωποι.
Ὅμως σήμερα δὲν σεβόμαστε τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ οὔτε τὸν ἄνθρωπο τιμοῦμε. Ταλαιπωροῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν βασανίζουμε. Καὶ τὰ πράγματα πηγαίνουν τελείως ἀντίθετα:
Τὸ κύτταρο ἀρρώστησε βαριὰ καὶ μετέδωσε καρκίνο σ’ ὅλο τὸ σῶμα.
Ὁ δεσμὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἰσόβιος. Δια­λύεται πιὰ πολὺ εὔκολα.
Τὸ λιμάνι εἶναι ταραγμένο καὶ δὲν παρέχει ἀσφάλεια.
Τὸ ἐργαστήρι τῆς ἁγιότητος ἔκλεισε.
Ὁ ἀγώνας καὶ ἡ πάλη γιὰ τὴν ἀρετὴ ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀπόλαυση ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἐμπάθεια.
Ὁ θεοσύστατος θεσμὸς ἔγινε ἁπλὴ καὶ εὔθραυστη συμφωνία ἀνθρώπων.
Τὸ Μυστήριο ἔχασε τὴν ἱερότητά του.
Ἡ «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» ἐρειπώθηκε.
Εἶναι ἆραγε ὑπερβολικὲς οἱ διαπιστώ­σεις μας;

Μιὰ ματιὰ στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς κοινωνίας μας φανερώνει ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι τόσο δυσάρεστη καὶ ἀποκαρδιωτικὴ ποὺ δὲν ἀντέχουμε πιὰ νὰ τὴ δοῦμε κατάματα.
Πολλοὶ νέοι κλαῖνε πάνω σὲ ἐρείπια. Δὲν πρόλαβαν νὰ στήσουν τὸ σπιτικό τους καὶ τὸ εἶδαν νὰ σωριάζεται σὲ σωροὺς ἐρειπίων.
Ἄλλοι δὲν τολμοῦν νὰ ξανοιχτοῦν στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, γιατὶ βλέπουν τὴ θάλασσα γεμάτη ναυάγια. Οἱ πιὸ πολλοὶ γάμοι σήμερα διαλύονται. Πῶς νὰ τολμήσουν αὐτὸ ποὺ τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ ἀποτύχει;
Καὶ εἶναι καὶ ἄλλοι ποὺ τὸ ­δηλώνουν ἀπερίφραστα: Δὲν γίνεται σήμερα αὐτὸ ποὺ ἴσχυε ἄλλοτε. Ἡ ­παραδοσιακὴ οἰ­κογένεια ἦταν γιὰ ἄλλη, ­παλιότερη ἐ­πο­χή. Αὐτὰ δὲν στέκονται σήμερα. Σήμερα ἐπιλέγουμε ἐλεύθερα ­ἐναλλακτικὲς μορφές, νέους τρόπους ­συμβιώσεως, στηριγμένους σὲ ἐντελῶς κοσμικὰ πρό­τυπα, χωρὶς δεσμεύσεις καὶ ­μάλιστα ἰσόβιες, χωρὶς ­ἀποκλειστικότητες, χω­ρὶς νὰ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ ἱερέας τοῦ Θεοῦ – ὁ θρησκευτικὸς γάμος –, ἀφοῦ οὔτε ὁ δήμαρχος εἶναι πιὰ ἀναγκαῖος – ὁ πολιτικὸς γάμος. Τώρα θὰ πηγαίνουμε στὸ συμβολαιογράφο, μάλιστα ὅσες φορὲς θέλουμε, καὶ θὰ ἀλλάζουμε ὄχι τὸν σύζυγο, ἀλλὰ τὸν σύντροφο τῆς ζωῆς, μόλις καταλάβουμε ὅτι δὲν τὸν θέλουμε ἄλλο καὶ δὲν μᾶς ταιριάζει πιά.
Καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ τί θὰ γίνει; Ὅ,τι θέλουμε θὰ γίνει. Σχέσεις χωρὶς παιδιά, ἂν ἔτσι μᾶς ἀρέσει. Ἢ παιδιὰ χωρὶς σχέ­­σεις ἀγάπης ἀληθινῆς καὶ ἰσόβιας ἀ­­­­φοσίωσης. Ἴσως ἀργότερα καὶ παιδιὰ χωρὶς φυσιολογικὲς σχέσεις, ποὺ θὰ τὰ υἱοθετοῦμε ἢ «ἀποκτοῦμε» μὲ ποικίλους ἀνομολόγητους τρόπους, τοὺς ὁποίους σὲ λίγο θὰ μᾶς τοὺς ἐγκρίνουν καὶ οἱ νόμοι ποὺ ἐμεῖς θὰ ψηφίσουμε! Καὶ ἂς λέει ἄλλα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.
Φτάνει πιὰ τί θέλει ὁ Θεός! Τώρα θὰ ἰσχύσει αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς θέλουμε!
Αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἐπικρατεῖ στὶς σύγχρονες πολιτισμένες τάχα ­κοινωνίες. Αὐτὲς οἱ ὀλέθριες τακτικὲς περνοῦν ­δυ­στυχῶς τελευταῖα καὶ στὴν ­κοινωνία τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης πατρίδας μας.
Εὐτυχῶς ὅμως ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη σκέπτονται συνετά. Ποὺ βλέπουν τὴν ἔκπτωση τοῦ θεσμοῦ τοῦ Γάμου καὶ δὲν τὴν θέλουν. Ποὺ ἀγω­νίζον­ται νὰ κρατοῦν τὴ συνοχὴ καὶ τὴν ἑνότητα στὴν οἰκογένειά τους. Ποὺ παλεύουν νὰ ζοῦν μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα ἀληθινῆς ἀγάπης, πραγματικῆς χαρᾶς καὶ βαθιᾶς εἰρήνης στὸ σπίτι τους. Ποὺ ἀγαποῦν ἀληθινὰ τὰ παιδιά τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ παιδαγωγοῦν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφ. ς΄ 4).
Αὐτοὶ θεμελιώνουν τὸ ­οἰκοδόμημα τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὅλης τῆς ζω­­­ῆς τους στὸν ἀσάλευτο βράχο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν συμπαραστά­τη καὶ βο­ηθό τους στὸ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς τους τὸν Κύριο. Διότι γνωρίζουν ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος ­οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς ­μάτην ἐκοπίασαν οἱ ­οἰκοδο­μοῦντες» (Ψαλ. ρκς΄ [126] 1). Δὲν μπορεῖ νὰ ­στηθεῖ σπίτι χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς Ἐ­­­κεῖνον ὅλες οἱ προσ­πάθειες τοῦ ἀν­θρώπου ­ἀποδεικνύονται ­μάταιες. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ­ποιεῖν ­οὐ­­δέν», μᾶς εἶ­­πε ὁ Ἴδιος (Ἰω. ιε΄ 5). Ὁ μη­­δενισμὸς τῆς ἐποχῆς μας ὀφείλεται στὸν ἀθεϊσμό της.
Στὴ δύσκολη καὶ ταραγμένη αὐτὴ ἐ­­ποχή, ἐποχὴ μεγάλων ἀναστατώσεων καὶ ριζικῶν ἀνακατατάξεων, ἂς μείνουμε σταθεροὶ στὴν πίστη μας. Ἂς ἐμπιστευθοῦμε τὸ τιμόνι τῆς ζωῆς μας σ’ Αὐτὸν ποὺ κυβερνᾶ τὰ σύμπαντα. Καὶ ὅσοι ἔχουν οἰκογένεια, ἀσφαλῶς θὰ κρατήσουν τὸ σκάφος της πάνω ἀπὸ τὰ ταραγμένα κύματα τῶν δίσεκτων καιρῶν μας, καὶ μὲ κυβερνήτη τὸν αἰώνιο νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πνοὴ τῆς παντοδύναμης Χάρης Του θὰ τὸ ὁ­δηγήσουν στὴν ἀντίπερα ἀκτή, στὴν τρισ­μακάρια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν κοινωνία τῆς αἰώνιας καὶ ἀνερμήνευτης ἀγάπης Του, ποὺ κρατεῖ στὴν ὕπαρξη τὸν κόσμο ὅλο καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο χωριστά.

---

Πηγή: Ο Σωτήρ