Ποιος θ’ανάβει τώρα το Καντηλάκι του Ιερού;

Ο φακός της μνήμης και της καρδιάς μας εστιάζει σ’ ένα πολυφίλητο πρόσωπο της Ενορίας Μπανάτου, του οποίου τελέσθηκε σήμερα εν πληθούση Εκκλησία το σαρανταήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως. Πρόκειται για την Ελένη χήρα Σπυρίδωνος Δρογγίτη, η οποία απήλθε των εγκοσμίων ανήμερα της εορτής της Πεντηκοστής (23.6.2013), σε ηλικία 93 ετών.

Στην αείμνηστη Ελένη χρωστούν πολλά οι ναοί μας. Δίχως να έχει νεωκορική ευθύνη, είχε αναλάβει εξ ιδίας βουλήσεως και από πολλών δεκαετιών τρία καίρια -σημαντικότατα για τους έχοντες ένθεο ζήλο- διακονήματα:

Πρώτον: Καθ’ όλες τις ημέρες και τις νύχτες του χρόνου, βρέξει – χιονίσει, με το λυκαυγές και με την δύση του ήλιου, ερχόταν στο ναό της Φανερωμένης μας -που βρισκόταν σχετικώς κοντά στο σπίτι της- καιάναβε το ακοίμητο φανάρι-καντήλι, το οποίο, για λόγους ασφαλείας, υπήρχε και υπάρχει εξωτερικά στην κόγχη του Ιερού Βήματος, οπότε είχε κι έχει πρόσβαση ο καθείς για να το ανάψει. Η Ελένη ήταν επί σειρά δεκαετιών η αποκλειστική καντηλανάφτρα του Ιερού της Παναγίας μας!… Μάλιστα, μες στις πρώτες πρωινότατες ώρες που ξύπναγε κι ετοιμαζόταν για το διακόνημά της, άναβε συνάμα το λιβανιστήρι της και τι έκανε, νομίζετε; Καθ’ οδόν για το άναμμα του καντηλιού, προσέγγιζε και θυμιάτιζε τα κοιμώμενα ξέπορτα των γειτόνων, κυρίως εκείνων με τους οποίους ενδεχομένως να υπήρχε κάποια παραμικρή αψιμαχία!…

Δεύτερον: Καθ’ όλες τις Κυριακές κι εορτές φρόντιζε να υπάρχει στην Ιερά Πρόσθεση των ναών μας (ανάλογα πού θα ετελείτο θεία Λειτουργία: Παναγούλα ή Φανερωμένη) ένα πρόσφορο υπέρ υγείας όλου του κόσμου και της ξενιτεμένης στην Αμερική κόρης της, αλλά και υπέρ αναπαύσεως αρχικά του συζύγου και αργότερα του γαμβρού και της άλλης κόρης, που έφυγαν πολύ νωρίς αυτοί για την Αιωνιότητα!…

Τρίτον: Έκανε ό,τι μπορούσε, ώστε να υπάρχουν και στους δυο ναούς μας, κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, οπωσδήποτε τρία τουλάχιστον βάζα με λουλουδάκια, που φύτευε και φρόντιζε η ίδια στον κήπο της ή συνέλεγε από τους αγρούς. Ποτέ -όπως έλεγε- δεν φύτεψε τριανταφυλλιά και να μην «πιάσει», διότι προοριζόταν «για τα βαζάκια τση Παρθένας, τση Κυράς του Κόσμου».

Μπορεί όλα τα ανωτέρω να φαντάζουν πολύ μικρά και αμελητέα στον αδυσώπητο ρου της καθημερινότητας και των νεότερων προβλημάτων που επισωρεύονται εντός εκτός και επί ταυτά. Όμως, φίλοι μου, εάν προσπαθήσετε να τα ανα-γνώσετε με νηφάλιο μάτι και με την προοπτική των Εσχάτων, σε συνδυασμό με το διαχρονικό φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύουμε, θα διαπιστώσετε πόσο έξοχα και υπέροχα και παμμέγιστα είναι όλα αυτά.

Προσωπικά, όταν φέρω στο νου μου την Ελένη -ιδιαίτερα σήμερα στο Μνημόσυνό της- νοιώθω ότι έχω να κάνω κυριολεκτικά μ’ έναν Άνθρωπο του Θεού, που ήδη προγεύεται (άξια και δίκαια) ωραία θέση πλάι Του, γι’ αυτό και την παρακαλώ να συνηγορήσει υπέρ μου εν ημέρα Κρίσεως!…

Μα, τι περισσότερο μπορεί να είναι ο Άνθρωπος του Θεού;;; Εκείνος που ασκείται και κυρτώνει και κατατρώγεται εντέλει στην ταπείνωση, την αυτομεμψία, την αγάπη, την υπομονή, την αδιάλειπτη προσευχή, την απλότητα, το χαμόγελο (έστω κι αν όλα είναι καταθλιπτικά), τη μυστηριακή ζωή… Ο Άνθρωπος του Θεού δεν είναι υπεράνθρωπος, ημίθεος ή θαυματοποιός. Μπορεί να είναι μια Ελένη, που ξεφυτιλίζει και ανάβει και ξανάβει το καντηλάκι του Ιερού, λιβανίζοντας και απαγγέλλοντας πατερημά και «Βασιλεύ ουράνιε» μες στα γλυκά ή τα σκληρά χαράματα μπροστά στις πόρτες τις ανυποψίαστες των γειτόνων!!!

Πηγή: http://www.nyxthimeron.com