Κυριακη του Παραλυτου

“ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.” (Iωαν. Ε, 7)

Στην ερώτηση του Ιησού προς τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο ασθενής απαντά ότι δεν έχει άνθρωπο να τον βοηθήσει στα δύσκολα που περνά. Ποια είναι όμως τα δύσκολα; Δεν είναι απλά η ασθένεια του-που είναι από μόνο του αυτό ένα πολύ σοβαρό θέμα, αλλά και η μοναξιά και η απανθρωπιά που νοιώθει από τους ανθρώπους αλλά το ότι δεν έχει συνεργάτη και βοηθό να τον βάλλει στην κολυμβήθρα όταν ο άγγελος του Θεού κατεβαίνει και ταράσσει το ύδωρ.

Δύσκολο πράγμα η μοναξιά και ειδικά στον ασθενούντα άνθρωπο φαίνεται πιο δύσκολο και ως πρόβλημα φαντάζει σαν βουνό που προσπαθεί ο αναβάτης να το ανέβει και εκείνο φαίνεται ανηφορικό και επισφαλές. Αυτή την μοναξιά παλεύει καθένας μας όταν βρίσκεται στο κρεββάτι του πόνου. Αλλά να νοιώθει μοναξιά ο παραλυτικός μέσα σε τόσο κόσμο είναι και φαντάζει πολύ περίεργο πράγμα. Μοναξιά ανάμεσα στους ανθρώπους της Προβατικής στοάς; Ναι, αγαπητοί μου αδελφοί, καθότι στα δύσκολα όλοι είμεθα μόνοι μας, ο καθένας κλείνεται στο πρόβλημα του και δεν αφήνει κανέναν να το προσπελάσει και να έλθει κοντά του ή και κάποιοι εξ ημών αυτών έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν έχουμε διάθεση να τα βρουν με τους άλλους και ακόμη απλά να είναι εκεί στο πρόβλημα τους.

Όχι μόνον δεν μπορώ να προστρέξω και να μπώ στην πηγή για να ιατρευθώ αλλά και συναντώ ως πρόβλημα τον ανθρώπινο ανταγωνισμό, κάποιος άλλος προσπαθεί και καταφέρνει να με υποσκελίσει, να με φέρει δεύτερο στο να γευθώ την χαρά της θεϊκής παρέμβασης δια του αγγέλου. Κάποιος άλλος με εξουθενώνει τελικά στις μικρές λεπτομέρειες καθότι εγώ είμαι παράλυτος. Μοναξιά και συναγωνισμός που καταντά στείρος ανταγωνισμός. Ο καθένας νομίζει ότι το δικό του πρόβλημα είναι πιο μεγάλο και δύσκολο, είναι ένα πρόβλημα που απαιτεί λύσεις και τελικά οι λύσεις δεν βρίσκονται γιατί οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να παρεμβαίνουμε στη ζωή των άλλων συνήθως όχι προς το συμφέρον τους αλλά μόνο και μόνο για να επιβάλλουμε την δική μας ανθρώπινη γνώμη και καμιά φορά να κλείσουμε την πόρτα της συνεργασίας μας προς τους αδελφούς μας.

Αν συνεργάζονταν δύο περαστικοί και αφιέρωναν χρόνο στον επί κραββάτου αδελφό τους και τον έβαζαν μέσα στην πηγή για να γίνει υγιής δεν θα ήταν και σπουδαίο πράγμα. Αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να βάλλουν στη θέση του «εγώ» τους, τον πονεμένο και ασθενούντα αδελφό τους και να ενδιαφερθούν παραπάνω από τις ανάγκες τους για τις ανάγκες του άλλου. Πολλές φορές και εμείς προσπερνούμε τους άλλους αισθανόμενοι ότι η δική μας ανάγκη είναι μεγαλύτερη και σημαντικότερη. Εμείς είμαστε οι έχοντες χρείαν βοηθείας και εννοείται ότι είμεθα και το κέντρο του κόσμου. Ενώ αν συνειδητοποιούσαμε ότι τελικά είμεθα ένας άνθρωπος μέσα στους πάμπολλους που έχουν πολλά προβλήματα και άρα δεν πρέπει ούτε να κλαιγόμεθα ούτε να αδημονούμε να βρεθεί λύση στο δικό μας πρόβλημα χωρίς να σκεφθούμε ότι και κάποιος άλλος έχει ομοιοπαθές ή και μεγαλύτερο πρόβλημα από εμάς.

Άλλος είναι τελικά θα λέγαμε με απλά λόγια καταλήγει ο παραλυτικός ο τυχερός που μπαίνει στην κολυμβήθρα και κάνει καλό στην υγεία του, θεραπεύεται με την θαυματουργία του αγγέλου χάριτι Θεού. Ενώ εγώ μένω με το παράπονο στο χείλος και δεν το εκφράζω και πάντα, αλλά δεν παύει να το έχω μέσα μου ως κάρφος εν τη καρδία μου. Αυτές οι διεργασίες είναι διεργασίες που της σκέφτεται ο πονεμένος και κατακλιμένος στο κρεββάτι του πόνου επί τόσα πολλά έτη άνθρωπος.

Εμείς έχουμε πολλές φορές πονέσει σαν τον παραλυτικό, έχουμε φωνάξει για βοήθεια, έχουμε ζητήσει την κοινωνία-επικοινωνία με τους αδελφούς μας και ενώ σήμερα την εποχή της πληροφορίας και του διαδυκτίου που έπρεπε όλοι να είμεθα αλληλέγγυοι και να μην αισθανόμαστε μόνοι και να πάσχουμε από κατάθλιψη που είναι προϊούσα κατάσταση της επαυξανόμενης μοναξιάς που βιώνουμε στα μήκη και τα πλάτη του σύγχρονου κόσμου.

Παραλυσία μας είναι κάθε αρρώστια σωματική και πνευματική από την οποία πάσχουμε εμείς οι άνθρωποι του 21^ου αιώνος. Είμεθα παραλυμένοι και παρατημένοι να ζητιανεύουμε την συνεργασία και στην συναλληλία. Είμαστε στο κρεββάτι του πόνου και ας μην είμαστε πεσμένοι σε αυτό. Η μοναξιά είναι πνευματική ακαταστασία και μας οδηγεί όλους στην καταστροφή της δικής μας πνευματικής προόδου. Μας αφήνει έρμαια των ανθρωπίνων καταστάσεων όταν μας έχει όλους υποτεταγμένους στο εγώ μας. Να μια μεγάλη ευκαιρία όταν ταραχθεί η καρδιά μας να ζητήσουμε από τον φύλακα άγγελο μας να την ηρεμήσει και να απλώσουμε το χέρι στον διπλανό μας για να πορευτούμε στο διάβα της ζωής. Ας γίνουμε και εμείς άνθρωποι γεμάτη αναστάσιμη ελπίδα και ας στρέψουμε την ελπίδα μας στον ζωοδότη Κύριο και Λυτρωτή μας όπως την έστρεψε ο παραλυτικός του σημερινού ευαγγελίου, ο οποίος βρήκε την ίαση του στο πρόσωπο του Χριστού μας. Αμήν.

π. Ιερόθεος Λουμουσιώτης