Οι γονείς του Ιωάννου του Προδρόμου είχαν το μεγάλο όνειδος της ατεκνίας, το οποίο κατά τα τότε κρατούντα ήταν αβάσταχτο. Και αυτοί το σηκώνουν με υπομονή, με ταπείνωση, ευλογούντες και δοξάζοντες τον Θεό και ελπίζοντες σ’ αυτόν.
Η σύλληψη του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου-23 Σεπτεμβρίου: «εν γεννητοίς γυναικών μείζων»
Και γι’ αυτό και αυτοί λαμβάνουν τη μεγάλη ευλογία να γεννήσουν τον Πρόδρομο, ο οποίος είναι «εν γεννητοίς γυναικών μείζων», όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος (Ματθ. 11:11).
Δηλαδή δεν γεννήθηκε άλλος μεγαλύτερος από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, που αξιώθηκε να γίνει προφήτης και ο πρόδρομος της παρουσίας του Κυρίου.
Από κάποια πλευρά καθένας, έτσι ή αλλιώς, έχει να σηκώσει ένα όνειδος, έχει να βαστάσει κάτι ανεπιθύμητο, έχει να βαστάσει έναν σταυρό.
Και ο καθένας μας, καθώς γνωρίζουμε την ιστορία του Θεού μέσα στον κόσμο, καθώς γνωρίζουμε την ιστορία της Εκκλησίας, τη ζωή της Εκκλησίας, τη ζωή των αγίων, οφείλουμε όχι απλώς να υπομένουμε, όχι απλώς να βαστάζουμε καρτερικά τον οποιονδήποτε σταυρό εναποθέτει επάνω μας ο Κύριος, αλλά να πιστεύουμε και να ελπίζουμε ότι εκεί κρύβεται μεγάλη ευλογία.
Μην πει κανένας: «Πώς να πιστέψω; Πώς να περιμένω κάτι τέτοιο; Πού να ξέρω;» Τέτοια ερωτήματα δεν έχουν θέση.
Πρέπει ως χριστιανοί να μάθουμε τις υποσχέσεις του Θεού και να κρατούμε καλά τις υποσχέσεις του, διότι ό,τι θα γίνει στην ψυχή μας, θα γίνει με βάση αυτές.
Δεν θα γίνει ούτε με τους κόπους μας ούτε με το οποιοδήποτε έργο μας.
Όλη η αποκάλυψη και η διδασκαλία της Εκκλησίας αυτό λέει: πίσω από κάθε σταυρό, πίσω από κάθε όνειδος, πίσω από καθετί που καλούμαστε να σηκώσουμε, κρύβεται ευλογία.
Οφείλουμε να το πιστεύουμε αυτό.
Αν δεν το πιστεύουμε, κατ’ αρχήν αμαρτάνουμε, διότι είμαστε χριστιανοί και πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό και επομένως να το πιστεύουμε, αλλά και ταλαιπωρούμαστε και επιπλέον πηγαίνουν χαμένοι οι κόποι μας, ο πόνος και η οποιαδήποτε ταλαιπωρία μας.
Η περίπτωση των γονέων του Ιωάννου του Προδρόμου και των γονέων της Παναγίας αλλά και η περίπτωση όλων των αγίων της Εκκλησίας ας μας γίνουν παράδειγμα και σ’ αυτό το σημείο, και ας τους μιμηθούμε.
Όλοι εμείς, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, οπωσδήποτε έχουμε έναν καημό που βαραίνει μέσα μας.
Μπορούμε να φύγουμε ανάλαφροι απόψε από δω, καθώς μάλιστα τώρα θα λειτουργηθούμε, και από δω και πέρα να είναι τέτοια η ζωή μας, που να είμαστε σαν τα πουλάκια, που είναι ανάλαφρα και πετούν και δεν νιώθουν βάρος.
Και θα περιμένουμε την ευλογία.
Ο Θεός ξέρει πότε. Και μόνο που θα το νιώσει κανείς έτσι το βάρος και το όνειδος, είναι ευλογία, αλλά θα έρθει και η ευλογία, όταν θα θελήσει ο Κύριος, όπως και όσο θα θελήσει ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου