Στην εποχή μας το κενόδοξο ντύσιμο των ανθρώπων είναι φαινόμενο με
ιδιαίτερη έξαρση. Αυτός που δεν έχει κάτι άλλο για να καμαρώσει,
καυχιέται για το ντύσιμό του. Όμως ο άνθρωπος που έχει κάτι πολυτιμότερο
από τα ρούχα για να καμαρώσει, δεν γίνεται υπερήφανος.
Όπως το χρυσάφι
δεν βρίσκεται στην επιφάνεια της γης, έτσι και η πνευματική αξία ενός
ανθρώπου δεν προβάλλεται εξωτερικά.
Λέγεται πως, κάποτε, κάποιος
διακεκριμένος φιλόσοφος είδε ένα νέο άνδρα που καυχιόταν για την αμφίεσή
του. Τον πλησίασε λοιπόν ο φιλόσοφος και του ψιθύρισε στ’ αυτί: «Την
ίδια προβιά φορούσε προηγουμένως ένα κριάρι• κι όμως κριάρι παρέμεινε!».
Το να είσαι χριστιανός και να καυχιέσαι για τα ρούχα σου είναι πιο
παράλογο και απ’ το να είσαι αυτοκράτορας και να υπερηφανεύεσαι για τη
σκόνη κάτω απ’ τα πόδια σου. Τον άγιο Αρσένιο, όσον καιρό ήταν
ενδεδυμένος χρυσοποίκιλτη φορεσιά στη βασιλική αυλή, ουδείς τον
αποκαλούσε Μεγάλο! Επονομάστηκε Μέγας μόνον όταν με αυταπάρνηση
παραδόθηκε απολύτως στο θέλημα του Θεού ντυμένος με κουρέλια.
