Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες.
Στο Περιβόλι της Κυράς, στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα
τα υγρά τα μονοπάτια.
Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών, του
Αντίμαχου φοβέρες,
Να ζωντανεύουν τ’ όνειρο πως
κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…
Μετά από τόσα προσκυνήματα στο Περιβόλι της Κυρίας
Θεοτόκου, της Εφόρου του Αγίου Όρους, αυτό που πλέον εμπειρικά αποκτάς σαν
γνώση και σε συνοδεύει σε κάθε σου ευλαβικό πάτημα είναι το ότι τίποτα μα
τίποτα δεν θα γίνει χωρίς σπουδαίο για την ψυχή σου λόγο …Έτσι μόλις 3 μήνες
πριν την φετινή μας επίσκεψη παρουσιάστηκαν κάποιες φαινομενικές δυσκολίες στο
αρχικά επιθυμητό πρόγραμμα, καταλάβαμε ότι το σχέδιο όπως πάντα …Αλλού είχε
εκπονηθεί …Γι αυτό καρτερικά περιμέναμε να φτάσει και ο φετινός Οκτώβριος για
να το διαπιστώσουμε ξανά αυτό το θαυμάσιο, το πως δηλαδή πάντα ο
Θεός οδηγεί τα βήματά μας.
Πέντε διψασμένες συναμαρτωλές ψυχές τούτη τη
φορά απάρτιζαν την Αγιορείτικη συντροφιά μας. Ο Αριστοτέλης, ο Νικόλας που για
πρώτη φορά θα διάβαινε τα Αγιομέρια του Άθωνα, ο Μιχάλης, ο Παναγιώτης με
είκοσι χρόνια οδοιπορίας να τον αναπαύουν και εγώ που γράφω τούτες
τις μνήμες.
Κυριακή 6 Οκτωβρίου μετά την Εκκλησία ορίστηκε ο
χρόνος αναχώρησης. Αφήσαμε πίσω μας υπόσχεση αγάπης , επιστροφής και
μάτια παιδικά δακρυσμένα. Λίγο αφού είχαμε απομακρυνθεί η μεγάλη μου με κάλεσε
στο τηλέφωνο για να μου πει πως πλέον δεν έκλαιγε και πως θα με
περιμένανε με λαχτάρα για να φορέσουνε τα πιο όμορφα κομποσκοινάκια…
Κάναμε προσευχή και ψάλαμε τα απολυτίκια των Αγίων
μας, μα και του Αγίου Χριστοφόρου. Ο δρόμος σπαρμένος από του Θεού τα χνάρια
…Μικρά προσκυνητάρια στις άκρες των δρόμων …Εκκλησάκια σε μακρινούς για το μάτι
μας λόφους, όλα είχαν ένα ξεχωριστό χρώμα και μια αλλιώτικη σημασία στην πορεία
μας προς τα πάνω …Ακόμα και ένα ξενοδοχείο παλιό στην άκρη της Εθνικής οδού
έγινε αφορμή για σταυροκόπημα αφού πέρα από κάθε επιχειρηματική λογική και
κοσμικό φρόνημα του είχε δοθεί ο τίτλος ΠΑΝΑΓΙΑ, όπως έκπληκτοι διαπιστώσαμε
για πρώτη φορά κοιτάζοντας την μεγάλη ταμπέλα. Και έπειτα η πινακίδα προς
Αγαθούπολη μίλησε διαφορετικά στο μέσα μας. Όμορφη πόλη θα ναι σκέφτηκα δεν
μπορεί με τέτοιο όνομα να μην είναι … Μα και το μικρό αυτοσχέδιο
προσκυνητάρι με τις πολλές κολλημένες μικρές εικονίτσες που σαν να φώτιζε το
κουβούκλιο με την υπάλληλο στα διόδια μας έκανε να χαμογελάσουμε και να
αναθαρρήσουμε.
Και έπειτα στην πρώτη στάση που κάναμε στην Εθνική μείναμε
εκστατικοί μπροστά στο υψωμένο προσκυνητάρι με το αναμμένο καντήλι και το
μπουκαλάκι με τον αγιασμό, πάνω από το ράφι με τα εμπορεύματα. Πήρα την
φωτογραφική μηχανή και ζήτησα την άδεια από τον ιδιοκτήτη για να το τραβήξω.
Απόρησε και εμείς του εξηγήσαμε για που πηγαίναμε και ότι σπάνια
έβλεπες εικόνες τόσο ευλαβικά βαλμένες και καντηλάκι αναμμένο στην πλέον κοινή
θέα ενός καταστήματος. Ομολογία τρανή και ελπίδα ζέουσας πίστης ακοίμητης. Ο
Βασίλης συγκινήθηκε και μας μίλησε για τον Πατέρα του τον Αθανάσιο που
κοιμήθηκε 3 χρόνια πριν …Από τότε το καντηλάκι καίει νύχτα μέρα μας είπε.
Έπειτα άνοιξε το ταμείο και έβγαλε χρήματα να μας τα δώσει για κεράκια …Του
είπαμε να γράψει ονόματα υπέρ Υγείας και υπέρ Αναπαύσεως για να τα αφήσουμε σε
Μονές και Γεροντάδες .. Το έκανε με χαρά μεγάλη και έπειτα βάλθηκε να θυμηθεί
την τελευταία δική του επίσκεψη …Τον αποχαιρετήσαμε «σημαδεύοντας» με χρώματα νοσταλγικά
αυτό το συνηθισμένο σημείο ξεκούρασης για κάθε περαστικό που μια μικρή
άσβεστη φλόγα το καθιστούσε πλέον σημείο ανάπαυσης οδοιπορούντων ψυχών…
Σουρούπωνε όταν μπήκαμε στην Ουρανούπολη. Ένα
τεράστιο πανό με πολλά ΟΧΙ μας υποδέχθηκε κάτω απ το αγαπημένο κάστρο της.
Πολλά ακόμα τέτοια μας συνόδευσαν στις κοντινές προηγούμενες πόλεις με
αποκορύφωμα την Ιερισσό. Το δίκαιο παράπονο των ανθρώπων για όλους
αυτούς που έβαλαν τον Χρυσό πιο πάνω από τον Χριστό….
Δωμάτια για Φιλαγιορείτες και αγαπημένα πλέον
πρόσωπα ανθρώπων που οι μορφές τους έχουν συνδυαστεί με το πιο υπέροχα ανυπόμονο
ξημέρωμα της χρονιάς. Ψυχρούλα Φθινοπωρινή και ένας επίμονος πυρετός που η
Παναγιά θα πάρει ως το πρωί …Μια ζεστή σούπα και ένας ιδρώτας λυτρωτικός έκαναν
το πρωινό της έβδομης μέρας του Οκτώβρη να γίνει αλησμόνητο. Τα διαμονητήρια
μας περίμεναν στο γραφείο προσκυνητών και όχι έξω από το καραβάκι , λόγω του
πολύ κόσμου που είχε αποφασίσει όπως και εμείς να μην αφήσει ούτε λίγες ώρες να
κυλήσουν μακριά από την Αθωνική Πολιτεία.
Στις 6 και μισή σαλπάραμε… Λόγω σύναξης Γερόντων
πληροφορηθήκαμε πως το πλοίο δεν θα κατέβαζε μέχρι την Δάφνη πουθενά, μα είπαμε,
κάθε τι που φαίνεται για εμπόδιο, μάλλον φτερό Αγγελικό είναι στα μέρη
του Αθω…
Η Αγία Άννα πλημμυρισμένη από Ρασοφόρους και
Λαϊκούς. Τους Αγιορείτες τους ξεχώριζες από μακριά με κείνη την γλυκιά
έκφραση της χαρμολύπης και της επιστροφής στης μετανοίας τους τα μέρη. Ένα
νεαρό παιδί καθισμένο κοιτά για ώρα πολλή το διαμονητήριό του. Δεν το χορταίνει.
Η χαρά του είναι εμφανής όπως και ο ενθουσιασμός του. Μάλλον είναι το πρώτο.
Μακάρι να γίνουν αμέτρητα σκέφτομαι και να ναι αυτή η πιο ιερή συλλογή του. Ένας
πατέρας κάθεται λίγο πιο κει κοντά στην μεγάλη εικόνα της Θεοπρομήτορος μαζί με
τον γιό του. Εκείνος θα ναι δε θα ναι 15 χρονώ. Βγάζει μέσα από μια φτηνή
σακούλα πολύτιμο πνευματικό θησαυρό. Από μακριά διακρίνω το βιβλίο του Γ. Εφραίμ
του Φιλοθεΐτη για τον Γέροντά του Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη. Είμαι σίγουρος πως η
ψυχή του θα ναι πολύ αλλιώτικη μόλις το διαβάσει …Η Δάφνη ξυπνά. Τα
μαγαζάκια με τα αγιωτικά ανοίγουν και περιμένουν να προσφέρουν μνήμες
ποτισμένες με δάκρυα και την ευχή του Ιησού στα εργόχειρα των Ασκητών.
Ο Σπύρος ένα παιδί που ζει καθημερινά τον πόθο κάθε
προσκυνητή, μας βρίσκει μεταφορικό μέσο ως την στροφή πριν την Ξηροποτάμου.
Στην καρότσα της Φοβεράς Προστασίας ανάμεσα σε οικοδομικά υλικά προορισμένα για
κάποιο μακρινό κελί των Καρυών ταξιδεύουμε χαρούμενοι που όλα πορεύονται συν
Θεώ. Ακόμα και ένα «ψυχρό» φορτηγάκι πήρε το όνομα της Ακαταίσχυντης
Προστασίας, της Αμετάθετης Μεσιτείας. Κατεβήκαμε στο ξύλινο καταφύγιο και
ετοιμαστήκαμε για οδοιπορία ως τον πρώτο μας προορισμό την Μονή του Ξενοφώντος.
Λίγο πριν θα περνούσαμε από το μεγαλόπρεπο Ρώσικο Μοναστήρι του Παντελεήμονος.
Η διαδρομή μαγευτική. Πυκνόφυτα μονοπάτια, γεμάτα από υγρές μυρωδιές,
γεφύρια στης ορμής τα περάσματα και περιβόλια με χρυσές ελιές κατάγιομα από
ευλογία εναλλάσσονταν μπροστά μας
Μηδαμινά σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης και ο
χρόνος που εδώ ξέρει να σέβεται το ελάχιστο ποίημα του Παντουργού σκόρπιζαν
χαρά και ευγνωμοσύνη στις ψυχές μας που και φέτος αξιωθήκαμε να ζήσουμε του
Παραδείσου τ’ όνειρο. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Σε λίγο ξεπρόβαλλε το
επιβλητικό Ρούσικο με τους κάποτε 2000 Μοναχούς ….
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας
/Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα
φῶς
