Όλα
εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας… με πολύ αισθητό, μάλιστα, τρόπο.
Τα βλέπουμε, τα ακούμε και τα ψηλαφούμε. Όλη η δικαιοσύνη του Θεού
πραγματώνεται ενώπιόν μας, με εκπληκτική ακρίβεια, χωρίς να της ξεφεύγει
τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο. Όλη η θέα του Λόγου της υπάρξεως
και του κάθε όντος ξεχωριστά, του κόσμου των αγγέλων, των κεκοιμημένων
αγίων, του Παραδείσου και της Κολάσεως, βρίσκεται στο αντιληπτικό μας
πεδίο. Απλά δεν το διακρίνουμε. Επειδή η περιγραφή του κόσμου που έχουμε
μέσα στον νου μας είναι αυτή που προκύπτει από το σε βαθμό βαριάς
αναπηρίας στενεμένο ‘εγώ’ μας. Η στένευση αυτή του ‘εγώ’ είναι που
προκαλεί την τεράστια στένευση των αντιληπτικών –και, κατά συνέπεια,
κοσμοερμηνευτικών- δυνατοτήτων μας.
Είναι σαν να έχουν κολλήσει τα μάτια κάποιου σε ένα μικροσκόπιο από γεννησιμιού του, να βλέπει τι συμβαίνει εντός του χώρου κάποιων κυττάρων, χωρίς όμως να μπορεί να εντάσσει τα όσα βλέπει στο ευρύτερο συμπαντικό πλαίσιο μέρος του οποίου αποτελεί ο χώρος που παρατηρεί. Αν ξεκολλήσουν τα μάτια του από τους φακούς του μικροσκόπιου θα αντιληφθεί τι συμβαίνει… δεν τα ξεκολλάει όμως, διότι όλος ο κόσμος του είναι ο χώρος που βλέπει μέσα από το μικροσκόπιο και τρέμει μην χάσει τον έλεγχο του κόσμου αυτού.
Γι’αυτό, η ανάσταση στην εν Θεώ ζωή ξεκινάει με έναν θάνατο… με την απόφαση της διακινδύνευσης να χάσουμε κάθε έλεγχο πάνω στην ζωή (ή, μάλλον, πάνω στην πολύ στενή εικόνα της ζωής που την έχουμε ταυτίσει με την ζωή). Είναι ένα ρίσκο και θέλει τόλμη… πρόκειται για ένα ‘πείραμα’ που δεν έχει επιστροφή, και όπου τα πειραματόζωα είμαστε οι ίδιοι.
Εκεί, ακριβώς, βρίσκεται και το μυστικό της έγκυρης προσευχής… στο να απευθυνθείς στον Θεό ‘μετέχοντας’ και όχι στέκοντας ως ‘παρατηρητής’ σε μια γωνιά, για να δεις τι θα συμβεί. Όταν θέλεις να κρατήσεις την θέση του ‘παρατηρητή’ δεν μπορείς να εισέλθεις στην συνθήκη της Ενότητας, αφού η παρατήρηση διχάζει και κατακερματίζει τον κόσμο στην συνείδηση. Όλο το κλειδί της εισόδου στον ‘χώρο’ του Θεού –και στο σημείο απ’όπου ορά ο Ίδιος την δημιουργία Του- είναι εκεί: στην συνθήκη της Ενότητας.
Αν, λοιπόν, κάποιος μπορέσει έστω και για πολύ λίγο να βρεθεί σε κατάσταση αληθινής προσευχής, μετά όλα θα ακολουθήσουν από μόνα τους… θα’ναι σαν να’χει ραγίσει ο τοίχος μιας κατασκότεινης αίθουσας (όπου μέσα της σκοντάφτουμε συνεχώς χωρίς να ξέρουμε τι που βρίσκεται και γιατί βρίσκεται) και να’χει αρχίσει να μπαίνει φως προσφέροντας γνώση του τι συμβαίνει εντός της.
Ξέρω… θα θελήσουν να ρωτήσουν πολλοί ‘και γιατί να έχουν κολλήσει τα μάτια μας στους φακούς του μικροσκόπιου από γεννησιμιού μας;’. Πρόκειται για εύλογη, καθ’όλα, ερώτηση, αλλά… και αυτού του ερωτήματος η απάντηση περνάει από το να πέσει φως στην κατασκότεινη αίθουσα. Μόνο η θέα του τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα μπορεί να αποκαλύψει τον λόγο (μην ξεχνάμε, πρόκειται για αίθουσα με ένα σωρό σχεδιαγράμματα στους τοίχους, γραπτά, ντουλάπια, κρύπτες, καταπακτές και υπόγειους διαδρόμους... βυθισμένη στο σκοτάδι).
Η απάντηση του γιατί έχει κατακερματιστεί στις συνειδήσεις μας ο κόσμος, δεν είναι μια απάντηση που μπορεί να βρεθεί δια των μέσων του κατακερματισμένου κόσμου… παρά μόνο δια των αντιληπτικών δυνατοτήτων που γεννάει η βίωση του κόσμου της Ενότητας.
Καλή Άνοιξη και καλή συνέχεια Σαρακοστής…
Είναι σαν να έχουν κολλήσει τα μάτια κάποιου σε ένα μικροσκόπιο από γεννησιμιού του, να βλέπει τι συμβαίνει εντός του χώρου κάποιων κυττάρων, χωρίς όμως να μπορεί να εντάσσει τα όσα βλέπει στο ευρύτερο συμπαντικό πλαίσιο μέρος του οποίου αποτελεί ο χώρος που παρατηρεί. Αν ξεκολλήσουν τα μάτια του από τους φακούς του μικροσκόπιου θα αντιληφθεί τι συμβαίνει… δεν τα ξεκολλάει όμως, διότι όλος ο κόσμος του είναι ο χώρος που βλέπει μέσα από το μικροσκόπιο και τρέμει μην χάσει τον έλεγχο του κόσμου αυτού.
Γι’αυτό, η ανάσταση στην εν Θεώ ζωή ξεκινάει με έναν θάνατο… με την απόφαση της διακινδύνευσης να χάσουμε κάθε έλεγχο πάνω στην ζωή (ή, μάλλον, πάνω στην πολύ στενή εικόνα της ζωής που την έχουμε ταυτίσει με την ζωή). Είναι ένα ρίσκο και θέλει τόλμη… πρόκειται για ένα ‘πείραμα’ που δεν έχει επιστροφή, και όπου τα πειραματόζωα είμαστε οι ίδιοι.
Εκεί, ακριβώς, βρίσκεται και το μυστικό της έγκυρης προσευχής… στο να απευθυνθείς στον Θεό ‘μετέχοντας’ και όχι στέκοντας ως ‘παρατηρητής’ σε μια γωνιά, για να δεις τι θα συμβεί. Όταν θέλεις να κρατήσεις την θέση του ‘παρατηρητή’ δεν μπορείς να εισέλθεις στην συνθήκη της Ενότητας, αφού η παρατήρηση διχάζει και κατακερματίζει τον κόσμο στην συνείδηση. Όλο το κλειδί της εισόδου στον ‘χώρο’ του Θεού –και στο σημείο απ’όπου ορά ο Ίδιος την δημιουργία Του- είναι εκεί: στην συνθήκη της Ενότητας.
Αν, λοιπόν, κάποιος μπορέσει έστω και για πολύ λίγο να βρεθεί σε κατάσταση αληθινής προσευχής, μετά όλα θα ακολουθήσουν από μόνα τους… θα’ναι σαν να’χει ραγίσει ο τοίχος μιας κατασκότεινης αίθουσας (όπου μέσα της σκοντάφτουμε συνεχώς χωρίς να ξέρουμε τι που βρίσκεται και γιατί βρίσκεται) και να’χει αρχίσει να μπαίνει φως προσφέροντας γνώση του τι συμβαίνει εντός της.
Ξέρω… θα θελήσουν να ρωτήσουν πολλοί ‘και γιατί να έχουν κολλήσει τα μάτια μας στους φακούς του μικροσκόπιου από γεννησιμιού μας;’. Πρόκειται για εύλογη, καθ’όλα, ερώτηση, αλλά… και αυτού του ερωτήματος η απάντηση περνάει από το να πέσει φως στην κατασκότεινη αίθουσα. Μόνο η θέα του τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα μπορεί να αποκαλύψει τον λόγο (μην ξεχνάμε, πρόκειται για αίθουσα με ένα σωρό σχεδιαγράμματα στους τοίχους, γραπτά, ντουλάπια, κρύπτες, καταπακτές και υπόγειους διαδρόμους... βυθισμένη στο σκοτάδι).
Η απάντηση του γιατί έχει κατακερματιστεί στις συνειδήσεις μας ο κόσμος, δεν είναι μια απάντηση που μπορεί να βρεθεί δια των μέσων του κατακερματισμένου κόσμου… παρά μόνο δια των αντιληπτικών δυνατοτήτων που γεννάει η βίωση του κόσμου της Ενότητας.
Καλή Άνοιξη και καλή συνέχεια Σαρακοστής…
Δημήτρης Λαλούσης
Επιμέλεια κειμένου
Αρετή Μαυροπούλου
Δημοσίευση σχολίου