Βήμα-βήμα τις τελευταίες δεκαετίες η ουσία των Χριστουγέννων αποκόπτεται από τον εορτασμό της μεγαλύτερης εορτής του έτους. Κυριαρχούν η μηντιακή κερδοσκοπική φιλανθρωπία, και μια παρακμιακή συλλογή ζογκλέρ, γελωτοποιών και άλλων θλιβερών τύπων που υποσκελίζουν τα αληθινά σύμβολα της εορτής.
Καταργήθηκε πρώτη η Φάτνη, η αναπαράσταση της γέννησης του θεϊκού παιδιού, η υπόσχεση της σωτηρίας του ανθρώπου από τον ίδιο του τον κακό εαυτό, η υπόσχεση της αναγέννησης, η απεικόνιση της αγάπης του Θεού προς τον Άνθρωπο, αλλά και του λίκνου της ανθρώπινης υπάρξεως, της Οικογένειας.
Η Φάτνη του Πειραιά, η Φάτνη της Θεσσαλονίκης, οι φάτνες στις πλατείες των κωμοπόλεων, θύμιζαν και θυμίζουν όπου ακόμη υπάρχουν, φθαρμένες από το χρόνο, την αδιαφορία και τις μόδες, τον πραγματικό λόγο αυτής της εορτής: τη γέννηση του Θεανθρώπου.
Την σιωπηλή κατάργηση της φάτνης ακολούθησε η κατάργηση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Στην αρχή της μεταπολίτευσης κατασκευάστηκε ο μύθος του καραβιού που τάχαμου είναι το ελληνικό έθιμο, ενώ το δέντρο είναι βασιλοχουντικό, βαυαρέζικο, ναζιστικό. Σίγουρα όσοι σκαρφίστηκαν το μύθο, δεν είχαν στα σπίτια τους μανάδες και παππούδες να τους πουν πώς πήγαιναν μικροί στο δάσος να μαζέψουν το κλαδί των Χριστουγέννων, κι αν είχαν, θέλησαν να τους εκδικηθούν για να ξεπεράσουν δικά τους αρρωστημένα συμπλέγματα, πιθανόν δημιουργημένα από κάποιον κομματικό ινστρούχτορα.
Ύστερα κατασκευάστηκαν αφαιρετικά τερατουργήματα στο όνομα της εικαστικής παρέμβασης, της απλοποίησης, του μοντερνισμού, προς χάριν και των ενσκυψάντων επαγγελματιών της οικολογίας, που οργίζονται για το ένα δέντρο που θα στηθεί στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης μια φορά το χρόνο. Είδαμε έτσι δέντρα-σκελετούς, κατάφορτα από ηλεκτρικά λαμπιόνια που κόστιζαν σε χρήμα αλλά δεν θύμιζαν δέντρο. Ένα τέτοιο δέντρο έστειλε στη…θάλασσα φέτος ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, ντυμένο με τη σημειολογία μιας «διαφορετικής», «ανοικτής» κοινωνίας που ανοίγεται λέει στους άλλους, τους γειτονικούς λαούς, ένας συμβολισμός προϊόν μιας αφύσικης και ανώμαλης σκέψης που θέλει το δέντρο- σύμβολο της Ζωής να στέλλεται στο νερό ως φλεγόμενη νεκρική πυρά.
Επιχειρείται, τέλος, στο όνομα της οικονομίας να μην φωταγωγηθούν οι δρόμοι των πόλεων, να παραμείνουν σπίτια και δημόσιοι χώροι σκοτεινοί, μια ύβρις για τη γιορτή του Φωτός.
Κανένας κόπος και κανένα κόστος δεν είναι όμως πολλά προκειμένου να διασκεδάσουν οι ταϊσμένοι από τον ελληνικό λαό αγύρτες τους λαθρομετανάστες, τους αυτομαστιγούμενους μουσουλμάνους και τους λοιπούς βαρβάρους που κουβάλησαν στις πόλεις μας για να έχουν εκλογική πελατεία και φθηνά εργατικά χέρια.
Στην επιχειρούμενη καταπάτηση των παραδόσεων του Λαού μας απαντούμε με μια χαρμόσυνη κατάφαση σε όσα αγαπάμε, σε όσα ευλογημένα μας έκαναν αυτό που είμαστε. Λέμε Ναι στη Ζωή, λέμε Ναι στο Φως, λέμε Ναι στα σύμβολα της Φυλής μας. Στο μέτρο που ο καθένας μας μπορεί, ανάβουμε τα φώτα της γιορτής, τη φλόγα στο κερί ή στο τζάκι και τα φωτάκια του δέντρου. Δέντρο πλαστικό ή φρέσκο κλαδί. Μια φάτνη μικρή, χάρτινη, ζωγραφιστή ή αγορασμένη. Στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, κολλημένη στο δέντρο του πεζοδρομίου. Λέμε κάλαντα Ελληνικά, λέμε τραγούδια που μιλούν στις καρδιές μας, που μας σηκώνουν στα σαν αετού φτερά τους και ταξιδεύουν τις ελληνικές μας ψυχές ψηλά, στις κορυφογραμμές των πατρογονικών μας ορέων.
Σε πείσμα όσων με άπειρους οικονομικούς πόρους επιχειρούν να καταπνίξουν την ψυχή μας, εμείς φιλοκαλούμε ελληνικά. Ελεύθεροι, Έλληνες, Πιστοί.
Υ.Γ. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι όντως ξενόφερτο έθιμο, αφού δεν συναντάται πουθενά στην λαική παράδοση μέχρι την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους: Όσο για το καραβάκι, ήταν αρκετά διαδεδομένο περισσότερο στις νησιωτικές περιοχές και λιγότερο στην ενδοχώρα.
Δημοσίευση σχολίου