Στον π. Παϊσιο πήγα καί το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Καί τότε θυμάμαι την χάρη καί την γλύκα των λόγων του.
- Τί σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.
- Φυσική, του απαντούμε.
- Καί οί δύο φυσικοί είστε; Ε, τότε πρέπει να μάθετε καί την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για
την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν
δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας.
Αν δεν ταπεινωθούμε ωστέ να διασπάσουμε το άτομο μας. δέν θά βγεί ή
πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα ης
φύσεως μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θά μπορέσουμε να διαγράψουμε
πνευματική τροχιά.
Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε την γλώσσα μας με την γλώσσα του.
- Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ό ζυγός μου χρηστός καί το φορτίον μου έλαφρόν εστί» (Ματθ. ια’ 30), λέγει ό Κύριος.
- Μα «στενή ή πύλη καί τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ’ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα καί ευγενικά.
- Τα ξίγγια, ευλογημένε, την κάνουν στενή. Πέταξε τα καί θα δεις πόσο
εύκολα είναι τα πράγματα. Ή αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια πρός όλους.
Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού.Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο καί άλλους
λιγότερο, πρέπει να υποψιασθούμε εγωισμό. Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας,
τόσο αγνωρίζουμε στην ζωή μας τίς εύλογίες του Θεού. Καί τί δεν μας
δίνει ό πανάγαθος Θεός! (Τί ζεστά καί γλυκά πού το είπε αυτό το
«πανάγαθος»!) Ώρες ώρες νοιώθουμε τα κόκκαλα της υποστάσεως μας σαν
κέρινα, να μην αντέχουν το βάρος των δωρεών Του. Κάτω από την αγάπη του
Θεού τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν.
Από το βιβλίο: ”Άγιον “Ορος, το υψηλότερο σημείο της γης”
