Γέροντα, συνήθως κινούµαι άπό φόβο νά µή
στενοχωρήσω τους άλλους ή νά µήν ξεπέσω στά µάτια τους· δέν σκέφτοµαι νά
µή στενοχωρήσω τόν Θεό. Πώς θά αύξηθή ό φόβος του Θεού;
- Εγρήγορση χρειάζεται. Ό,τι κάνει
ό άνθρωπος, νά τό κάνη γιά τόν Θεό. Ξεχνάµε τόν Θεό καί µπαίνει µετά ό
λογισµός ότι κάνουµε κάτι σπουδαίο, µπαίνει καί ή άνθρωπαρέσκεια καί
κοιτάµε νά µήν ξεπέσουµε στά µάτια τώνανθρώπων. Ένώ, αν ενεργή κανείς µέ
τήν σκέψη ότι ό Θεός τόν βλέπει, τόν παρακολουθεί, τότε ο,τι κάνει είναι
σίγουρο· αλλιώς, άν κάνη κάτι, γιά νά φανή καλός στους ανθρώπους, όλα τά
χάνει, όλα χαραµίζονται. Γιά κάθε ενέργεια του ό άνθρωπος πρέπει νά
ρωτάη τόν εαυτό του:
«Καλά, εµένα αυτό πού κάνω µέ αναπαύει· τόν Θεό Τόν
αναπαύει;» καί νά έξετάζη άν είναι ευάρεστο στον Θεό. Άν ξεχνάη νά τό
κάνη αυτό, ξεχνάει καί τόν Θεό µετά. Γι' αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» ή
«τόν αθεόφοβο, δέν φοβάται τόν Θεό;». Η έλεγαν: «Άν θέλη ό Θεός, άν
έπιτρέψη ό Θεός». Ενιωθαν τήν παρουσία τού Θεού παντου, είχαν συνέχεια
µπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν. Ζούσαν αυτό πού λέει ό Ψαλµός, «Προωρώµην τον Κύριον ενώπιον µου διαπαντός, ϊνα µη σαλευθώ» και δεν
σαλεύονταν. Τώρα, βλέπεις, µπαίνει σιγά-σιγά τό ευρωπαϊκό τυπικό
και πολλοί δεν κάνουν τό στραβό από ευγένεια κοσµική. Ότι κάνει κανείς,
να τό κάνη καθαρό για τόν Χριστό, νά εχη τόν νου του ότι ό Χριστός τόν
βλέπει, τόν παρακολουθεί· σε κάθε του κίνηση κέντρο νά είναι ό Χριστός.
Νά µην εχη τό ανθρώπινο στοιχείο µέσα του. Αν κινούµαστε µέ σκοπό νά
αρέσουµε στους ανθρώπους, αυτό δεν µάς ωφελεί σε τίποτε. Χρειάζεται πολλή
προσοχή.
Πάντοτε νά εξετάζω τά ελατήρια άπό τά όποια κινούµαι καί, µόλις αντιληφθώ ότι κινούµαι άπό άνθρωπαρέσκεια, νά την χτυπώ αµέσως. Γιατί, όταν πάω νά κάνω ένα καλό καί µπαίνη στην µέση η άνθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό άπό τό πηγάδι µέ τρύπιο κουβά.
