Σήμερα ἀκούσαμε γιὰ τὴν κλήση τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἁπλοὶ ψαράδες, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ ἀδελφός του ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ ἀδελφός του Ἰωάννης, δὲν φαντάζονταν ἕως τότε πόσο θὰ ἄλλαζε ἡ ζωή τους μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένο κάλεσμα τοῦ πρωτόγνωρου διδασκάλου. Ἄραγε τίἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐντυπωσίασε τόσο, ὥστε νὰ ἀφήσουν τὴν ἐργασία καὶ τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό; Ἄραγε ἦταν τόσοἀφελεῖς, ὥστε νὰ μὴν σκεφθοῦν τὴν ἀβεβαιότητα ποὺ συνιστοῦσε ἡ κλήση τους; Μήπως ἐντυπωσιάστηκαν ἀπὸ τὴν πραότητα τοῦ καλοῦντος ἢ μήπως προϋπολόγισαν τὰ ὀφέλη τοῦ ἐγχειρήματος; Τί κατάλαβαν, ὅταν τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος ὅτι θὰ γίνονταν ἁλιεῖς ἀνθρώπων;
Ὀφείλω νὰ σημειώσω, ἀδελφοί μου, γιὰ νὰ κατανοήσετε καλύτερα τὰκίνητρα τῶν πρώτων μαθητῶν ὅτι ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξαν νωρίτερα μαθητὲς τοῦ Τιμίου Προδρόμου· εἶχαν δηλαδὴ τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο, ἀλλὰ καὶτὶς σχετικὲς πληροφορίες ἀπὸ τὸν Βαπτιστή, ὥστε νὰ ἀκολουθήσουν Αὐτὸν ποὺ ὁἴδιος βάπτισε στὸν Ἰορδάνη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν Τὸν γνώριζαν προσωπικῶς καὶ τόσο καλά.Ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ ἀσκητικὸ πρόσωπο τοῦ Προφήτου καὶ Βαπτιστοῦ ἦταν αὐτὴ ποὺ καθόρισε τὴν στάση τους ἀπέναντι στὴν κλήση. Ἀποδέχθηκαν μὲχαρὰ νὰ γίνουν μαθητὲς ἑνὸς ἄλλου διδασκάλου, γιατὶ ἀποτελοῦσε ἐχέγγυο ἡδιαβεβαίωση τοῦ Προδρόμου γιὰ τὸν μεσσιανικὸ χαρακτήρα τοῦ προσώπου τοῦἸησοῦ.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχαν ὐπὸ τὴν κατοχή τους πλοιάρια καὶ ὡς συνέταιροι πιθανὸν νὰ βρίσκονταν σὲ καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση, τὰ δύο ζεύγη ἀδελφῶνἐγκαταλείπουν τοὺς γονεῖς τους, παραιτούμενοι οἰκειοθελῶς καὶ ὁμοθυμαδὸνἀπὸ τὴν ἐργασία τους. Τό τί θὰ τρῶνε, τὸ ποῦ θὰ κοιμοῦνται, τὸ πῶς θὰ ζοῦν, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ. Γενναία ἡ ἀπόφασή τους, γι’ αὐτὸ καὶ γίνονται πλὴν τοῦπρωτοκλήτου οἱ πιό στενοί μαθητές, συνεργάτες καὶ φίλοι, τοῦ Χριστοῦ,ἀξιούμενοι νὰ Τὸν δοῦν θαυματουργοῦντα, μεταμορφούμενο στὸ Θαβώρ, προσευχόμενο στὴ Γεθσημανή.
Ποιό εἶναι ὡστόσο τὸ βαθὺ νοημα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦἀναγνώσματος; μήπως τὸ ὅτι ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὸ κάλεσμα τοῦΧριστοῦ; Καὶ αὐτὸ εἶναι, ἀλλὰ κυρίως ὅτι ἦταν ἀγράμματοι ψαράδες, ἄνθρωποι δίχως γνῶσεις θεολογικές, δίχως ῥητορικὴ δυνατότητα, ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητος, ἁπλοὶ καὶ ταπεινοί, ἄνθρωποι τοῦ μεροκάματου, ἐξάπαντοςὅμως ἠθικοὶ καὶ πιστοὶ στὸν Θεό, ἀπονήρευτοι, καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, μὲ πλούσιο συναίσθημα καὶ καρδιά, μὲ θεοσέβεια καὶ θεῖο φόβο, ὅπως εἶναι σίγουρα καὶκάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἴσως, ἀδελφοί μου, ὁρισμένοι νὰ θεωροῦν ὅτι τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ ὅσωνἀγνοοῦν τὸν Θεὸ ἀνήκει στοὺς ἱερεῖς ἀποκλειστικά. Εἶναι λανθασμένη μιὰ τέτοιαἐντύπωση. Λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ λειτουργοῦμε ὡς ἑνιαῖο σῶμα μέσα στὴνἘκκλησία κι ὄχι ὡς ξεχωριστὲς παρατάξεις. Φέρουμε ἤδη ἀπὸ τὴν βάπτισή μας τὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Κυρίου μας, τὸ βασιλικό, προφητικὸ καὶ ἱερατικό, γι’ αὐτὸκαὶ ἡ κλήση μας στὴν χριστιανικὴ ἰδιότητα μᾶς θέτει πρὸ τῶν ἰδίων εὐθυνῶν γιὰ τὴν αὔξηση καὶ προκοπὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τὴν γνωριμία τῶν πάντων μὲ τὴν ἀλήθεια. Σαφῶς ὑπάρχουν τὰ εἰδικὰλειτουργήματα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὡστόσο μποροῦμε ὅλοι νὰ γίνουμε ἁλιεῖςἀνθρώπων, μεταφέροντας τὴν ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Θεοῦ σὲ ἐκείνους ποὺ Τὸνἀγνοοῦν, σύμφωνα μὲ τὴν Κυριακὴ προτροπὴ «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶνἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ὑμῶν, τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Δὲν χρειάζεται, ἀδελφέ, νὰ εἶσαι θεολόγος, γιὰ νὰ διδάξῃς «ὅσα ἐντέλεταιἡμῖν» ὁ Θεός, διότι καὶ ὁ νεαρὸς τότε Ἰωάννης ἀγράμματος ἦταν κι ἔγινε ὁπρῶτος θεολόγος. Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχῃς πεπαιδευμένο νοῦ, γιὰ νὰ μεταδώσῃς τὴν αἰώνια ἀλήθεια, διότι καὶ ὁ ἀπαίδευτος Πέτρος μὲ τὴν καρδιά του ἀγάπησε καὶ μεταλαμπάδευσε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Καλεῖσαι μᾶλλον νὰ γίνῃς ἕνας μικρὸς Ἀπόστολος στὴν οἰκογένειά σου, στὴν ἐργασία σου, στὸ σχολεῖο σου, στὸν κοινωνικό σου, συγγενικὸ καὶ φιλικό, περίγυρο, καὶ νὰἁλιεύσῃς ἀνθρώπους στὰ σωτήρια δίκτυα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔργο θαυμαστὸ καὶ μεγαλειῶδες, τὸ ὁποῖο δὲν φέρουν εἰς πέρας τὰ πτυχία ποὺ πιθανὸν νὰκατέχῃς, ἀλλὰ ἡ φλογερὴ καὶ πιστὴ καρδιά. Σίγουρα δὲν εἶναι ὅλοι Ἀπόστολοι καὶ διδάσκαλοι ἢ δὲν ἔχουν ὅλοι τὸ χάρισμα νὰ ὁμιλοῦν. Ὅμως ἡ ζωή μας, ὅταν κηρύττει ἀπὸ μόνη της τὴν ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ ἁλιεύσῃ ψυχές. Συμβαίνει φυσικὰκαὶ τὸ ἀντίστροφο. Ὅταν ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἄστατη καὶ ἀσύμφωνη μὲὅσα λέγει ὁ Κύριος, γίνεται γιὰ τοὺς ἀδιάφορους ἀφορμὴ ἀπομάκρυνσης καὶκατηγοριῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Γνωρίζουμε ὅμως τί ἀποτελέσματα εἶχε ἡ ψαριὰ τῶν Ἀποστόλων. Ἂς τοὺς ζητήσουμε νὰ μᾶς διδάξουν μυστικὰ τὴν τέχνη τους, «ἀφέντες ἅπαντα» καὶἀκολουθοῦντες τὸν Λυτρωτὴ καὶ Σωτῆρα μας.
