(Το βάζουμε λίγο καθυστερημένα, αφού η 12η Ιουλίου πέρασε, αλλά αξίζει να το διαβάσετε!)
Σήμερα ήμουν αυτόπτης μάρτυρας ενός παραλίγο σοβαρού τροχαίου.
Η γυναίκα βρήκε από το σπαραλιασμένο αυτοκίνητό της φωνάζοντας:
" Θαύμα!" Θαύμα!" Είμαι ζωντανή!
Πήρε να αγκαλιάζει όποιον έβρισκε μπροστά της και να ευχαριστεί συνεχώς.
"Θαύμα!" έλεγε και ξανάλεγε..
Και
σκέφτηκα πως οι περισσότεροι από μας, θεωρούμε κάτι ως θαύμα, αν δούμε
κάποιον να περπατά πάνω στο νερό, να πετάει στα σύννεφα (κυριολεκτικά
όμως έτσι; ). Αλλά πάλι λέω, πως ίσως το μεγαλύτερο θαύμα από όλα είναι
να περπατάς πάνω στη γη.
Κάθε μέρα ζούμε ένα θαύμα αλλά δεν του δίνουμε σημασία. Ο γαλάζιος ουρανός, η φύση, οι φίλοι.
Θαύμα είναι εκείνα τα καταπληκτικά παιδικά μάτια, τα δικά σου μάτια, τα μάτια της γυναίκας που σώθηκε από βέβαιο θάνατο.
 Σήμερα ήμουν αυτόπτης μάρτυρας ενός παραλίγ...){kind=link}