Εχθές, πήγα ένα εικονίδιο του Αγίου
Εφραίμ σε μία ασθενή μου, νέα στην ηλικία, που έχει μεταστατικό
καρκίνωμα νεφρού, στούς πνεύμονες και στό ήπαρ.
Φεύγοντας, συγκλονισμένος από την κατάστασή της, παρακάλεσα με πόνο ψυχής, να κάνει ο Άγιος Εφραίμ το θαύμα του. Με φορτικότητα και μέ απαιτητικότητα, παρακαλούσα τον Άγιο να εμφανιστεί στην ασθενή και στους συγγενείς της και να την σώσει.
Φεύγοντας, συγκλονισμένος από την κατάστασή της, παρακάλεσα με πόνο ψυχής, να κάνει ο Άγιος Εφραίμ το θαύμα του. Με φορτικότητα και μέ απαιτητικότητα, παρακαλούσα τον Άγιο να εμφανιστεί στην ασθενή και στους συγγενείς της και να την σώσει.
Παράλληλα, αυτό τον καιρό, προσεύχομαι νοερά, ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό, και δίδαξέ με να έχω μνήμη θανάτου και να ταπεινώνομαι, να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ». Θα καταλάβατε ότι η προσευχή αυτή είναι μία σύνθεση της νοεράς προσευχής και της προσευχής των πατέρων τής Όπτινα, καθώς και των διδαχών του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου και του γέροντα Σωφρόνιου.
Όποιος λίγο προσεύχεται, γνωρίζει πως στην αρχή, λίγα καταλαβαίνει από την προσευχή που απαγγέλει. Ξέρει επίσης, πως με τον καιρό, η χάρις του Αγίου Πνεύματος τον κάνει να νοιώθει βαθύτερα τα νοήματα των λόγων, σιγά-σιγά να τα βιώνει..
Σήμερα το πρωί, βρέθηκα στον ναό του Αγίου Εφραίμ, στην Νέα Μάκρη. Προσκύνησα το Άγιο λείψανό του, και τον παρακάλεσα να θεραπεύσει την ασθενή μου. Κατόπιν, έπιασα ένα στασίδι δεξιά, και περίμενα..
Δεν ήξερα ακριβώς τι περίμενα. Περίμενα κάποια απάντηση, που είτε θα με διαβεβαίωνε πως ο Άγιος θα επισκευθεί την ασθενή, είτε θα με επέπληττε για το θράσος της απαιτητικότητάς μου.
Καί τότε, μεταξύ της μικρής και της Μεγάλης εξόδου του ιερέα, η Αγάπη του Αγίου, μου έδωσε ένα συγκλονιστικό μάθημα:
Την είδα να μπαίνει στον ναό κουτσαίνοντας, υποβασταζόμενη από τον πατέρα της. Θα ήταν 30-35 ετών, άγνωστη σε μένα. Κρατούσε με το δεξί της χέρι την πατερίτσα. Πλησίασε την λάρνακα του Αγίου από την μεριά του κεφαλιού του. Άφησε την πατερίτσα στον πατέρα της και έβαλε τα χέρια της πάνω στην λάρνακα, σαν να αγκάλιαζε το κεφάλι του Αγίου.
« Καί δίδαξέ με να προσεύχομαι..».
Καί τότε, άρχισε να μιλάει ψιθυριστά στήν κάρα του Αγίου. Δεν άκουγα τι του έλεγε, μα ήταν σαν να γλυκομιλούσε μια μάνα στό άρρωστο αγγελούδι της που το κρατούσε στήν αγκαλιά της. Ηταν τέτοια η στοργή της πρός τον Αγιο και ηταν τέτοια η δύναμη της προσευχής της, που εγώ συγκλονίστηκα.
«Νά πιστεύω και να υπομένω..»
Σαν κεραυνός, μαζί με τα δάκρυά μου, ήλθε στο μυαλό μου η συνειδητοποίηση: Πόσα χρόνια άραγε, αυτή η κοπέλα προσεύχεται με τόση θέρμη; Και αφού συνεχίζει να είναι άρρωστη, τι της δίνει τόση ΥΠΟΜΟΝΗ να συνεχίζει να προσεύχεται, αν όχι η ΠΙΣΤΗ της, δηλαδή η εμπιστοσύνη της προς τον Χριστό και στον Άγιο; Εγώ ήμουν έτοιμος, μέσα σε μία ημέρα, εάν ο Άγιος δεν κάνει το θαύμα που του ζήτησα, να αρχίζω να αμφιβάλλω για τα πάντα. Κι ας παπαγάλιζα, εδώ και μερικές μέρες «και δίδαξέ με να προσεύχομαι, να πιστεύω και να υπομένω».
Καί να που σήμερα, Σάββατο 4 Αυγούστου 2012, ο ζωντανός Χριστός και ο ζωντανός Άγιος Εφραίμ, μου έδειξαν τι θα πεί προσευχή, πίστη και υπομονή..
Άγιε μου Μεγαλομάρτυρα Εφραίμ, σε ευχαριστώ. Συγχώρεσέ με τον αχάριστο, αμαρτωλό, ανάξιο και ολιγόπιστο. Ο Χριστός μας να Σου δίνει την δύναμη να θεραπεύεις, όπως κάνεις συνεχώς και αδιάλειπτα εδώ και 60 χρόνια.
Περιμένω, Άγιε μου, να με διδάξεις με τον μοναδικό Σου τρόπο, τον τρόπο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και το υπόλοιπο της προσευχής: ".νά συγχωρώ και να αγαπώ"
ΑΜΗΝ
