«Ὃν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει. Ποιὰ ἡ ἑρμηνεία αὐτῆς τῆς φράσης;
Οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστιανισμοῦ λένε: Ἀφοῦ ὁ Θεὸς παιδεύει αὐτοὺς ποὺ
ἀγαπάει, καλύτερα νὰ μὴν πιστεύουμε. Ὕστερα δὲν εἶναι παθητικὴ καὶ
μοιρολατρικὴ μιὰ τέτοια ἀντιμετώπιση ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν; Τί
διαφορὰ ἔχει ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν
Βουδισμὸ καὶ τὸν Μωαμεθανισμὸ ποὺ διδάσκουν τὴν ἀπάθεια;...»
Ὁ στίχος αὐτὸς ἀποτελεῖ μέρος περικοπῆς ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ
τοῦ ἀποστόλου Παύλου (κεφ. ιβ´ στ. 1-13). Ὡς μεμονωμένος στίχος, ἀπὸ
ὅπου καὶ ἔχει φερθεῖ ἐδῶ, βρίσκεται στὶς Παροιμίες Σολομῶντος (γ´ 12). Ὁ
ἀπόστολος Παῦλος τὸν ἐπαναλαμβάνει, τὸν ἑρμηνεύει καὶ τὸν ἀναπτύσσει μὲ
τρόπο πειστικό. Ξεκινάει ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις τῶν
μαρτύρων τῆς πίστεως. Τί τράβηξαν καὶ τί ἀπερίγραπτα μαρτύρια ὑπέμειναν,
γιὰ νὰ μὴν προδώσουν τὴν πίστη τους, ἀλλὰ νὰ μείνουν πιστοὶ στὸ Θεό! Ὅλα αὐτὰ τὰ γνώριζε ὁ Θεὸς καὶ τὰ ἐπέτρεψε, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς τιμωρήσει, ὄχι νὰ τοὺς συντρίψει, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἀναδείξει.
Μικροῦ χρόνου ἡ δοκιμασία καὶ ὁ πόνος, μακρὰ ὅμως ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα καὶ
στὴ γῆ αὐτὴ καὶ στὸν οὐρανό. Αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες τοὺς προβάλλει ὁ
θεῖος Παῦλος ὡς ὑποδείγματα θάρρους καὶ ὑπομονῆς καὶ ὡς πηγὴ ἐμπνεύσεως
καὶ παραδειγματισμοῦ. Τί μᾶς λέει;
Ἔχουμε ὁλόγυρά μας μεγάλο νέφος μαρτύρων ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη
τους κι ἐμεῖς κατὰ τὸ παράδειγμά τους ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ
τὸν ἀγῶνα ποὺ βρίσκεται μπροστά μας. Στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ ἂς ἔχουμε
στραμμένο ἀδιάκοπα τὸ βλέμμα μας στὸν ἀρχηγὸ τῆς πίστεώς μας, τὸν
Χριστό, τὸν ἐμπνευστὴ τῶν μαρτύρων. Αὐτὸς μᾶς ἄφησε μοναδικὸ παράδειγμα
ὑπομονῆς καὶ καρτερίας μὲ τὴ σταυρική θυσία Του. Σκεφθεῖτε τί ὑπέστη καὶ τί ὑπέμεινε ἀπὸ τοὺς σταυρωτές του, γιὰ νὰ μὴ λιποψυχήσετε καὶ ἀποθαρρυνθεῖτε. Ἄλλωστε
δὲν συγκρίνονται οἱ δικές σας δοκιμασίες μὲ τὴν καταφρόνια καὶ τοὺς
ἐξευτελισμοὺς Ἐκείνου. Καὶ ὅμως ξεχάσατε τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν προτροπὴ
τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἀπευθύνει, σὰν παιδιά Του ποὺ εἴμαστε, καὶ μᾶς λέει:
Παιδί μου, μὴν παραμελεῖς καὶ μὴ βγάζεις ἀπὸ τὴ σκέψη σου τὴν ὠφέλεια
καὶ τὴν παιδαγωγία τῶν θλίψεων ποὺ σοῦ δίνει ὁ Κύριος καὶ μὴν
ἀποθαρρύνεσαι ὅταν ἐλέγχεσαι ἀπὸ Αὐτόν. Γιατὶ ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπάει ὁ
Κύριος τὸν παιδαγωγεῖ μὲ θλίψεις καὶ δοκιμάζει καθένα ποὺ τὸν δέχεται
σὰν παιδί του. Καὶ συνεχίζει;
Ἂν δείχνετε ὑπομονὴ καί δεχόσαστε τὴν παιδαγωγία τοῦ Κυρίου μὴν ξεχνᾶτε
πὼς ὁ Θεὸς φέρεται σὲ σᾶς σὰν σὲ παιδιά Του. Γιατί ποιὸ παιδὶ δὲν
παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας του; Ἂν εἴσαστε χωρὶς παιδαγωγία, τότε σημαίνει πὼς
δὲν εἴσαστε γνήσια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Οἱ καλοὶ πατέρες πάντοτε
παιδαγωγοῦν τὰ παιδιά τους γιὰ τὸ καλό τους, ἔστω κι ἂν κάνουν οἱ ἴδιοι
λάθη. Ὁ Θεὸς ὅμως μᾶς παιδαγωγεῖ γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς δόξας Του.
Κάθε παιδαγωγία, ὅσο χρόνο διαρκεῖ, δὲν φαίνεται νὰ φέρνει χαρὰ ἀλλὰ
λύπη. Ὕστερα ὅμως ἔρχονται τὰ εὐχάριστα ἀποτελέσματα, πλούσιοι καὶ
ὥριμοι πνευματικοὶ καρποί. Λοιπὸν μὴν ἀποθαρρύνεσθε, ἀλλὰ σηκῶστε καὶ χαλυβδῶστε τὰ πεσμένα κάτω χέρια σας καὶ τὰ παραλυμένα γόνατά σας.
Παιδαγωγεῖ, λοιπόν, ὁ Θεὸς καὶ δοκιμάζει καὶ ἐπιτρέπει θλίψεις «ἐπὶ τὸ
συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ». Κίνητρο ἡ ἀγάπη καὶ
ἀποκλειστικὸς σκοπὸς ἡ ὠφέλεια καὶ τὸ συμφέρον τοῦ δοκιμαζομένου. Ἐδῶ
ὅμως εἶναι ὁ προβληματισμός, ἡ ἀπορία ἢ καὶ ἡ ἀντίδραση μερικῶν: Τί νὰ
τὶς κάνω τὶς θλίψεις; Μοῦ εἶναι τόσο ἐνοχλητικές. Θὰ ἦταν καλύτερα νὰ
λείπουν. Ξεχνᾶμε στὶς περιπτώσεις αὐτὲς πὼς χωρὶς παιδαγωγία, ἄσκηση,
γυμνασία, κακοπάθεια, προσπάθεια, ἀγώνα σκληρό, δὲν ὑπάρχει πουθενὰ
πρόοδος, δημιουργία. Ὁ μαθητὴς ποὺ δὲν
κοπιάζει, ποὺ δὲν ἔμαθε νὰ κάνει θυσίες γιὰ τὴν πρόοδό του, νὰ
ὑποβάλλεται σὲ διάφορες στερήσεις, συχνὰ νὰ κακοπαθεῖ χάριν ἑνὸς ὑψηλοῦ
σκοποῦ, δὲν θὰ κάνει τίποτα μεγάλο στὴ ζωή του. Εἶπαν καὶ εἶναι
σωστό, πὼς τὸ χαϊδεμένο καὶ καλομαθημένο παιδί, εἶναι τὸ χαλασμένο
παιδί. Γονεῖς ποὺ δὲν ἔκαναν τὰ παιδιά τους ποτὲ νὰ κλάψουν, θὰ κλάψουν
οἱ ἴδιοι ἀργότερα γι´ αὐτά. Γονεῖς ποὺ σκληραγώγησαν τὰ παιδιά τους
δρέπουν τοὺς καρποὺς τῆς προόδου καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης τους.
«Πᾶσα παιδαγωγία, ὅσο διαρκεῖ ἡ παίδευση δὲν φαίνεται νὰ προξενεῖ χαρά,
ἀλλὰ προκαλεῖ λύπη, ὕστερα ὅμως ἀνταμείβει, αὐτοὺς ποὺ παιδαγωγήθηκαν
καὶ γυμνάσθηκαν, μὲ καρποὺς εἰρήνης, δικαιοσύνης καὶ ἁγιότητος!» (Ἑβρ.
ιβ´11). Δὲν φαίνεται ἡ δοκιμασία σὰν
ἀφορμὴ χαρᾶς, ἀλλὰ λύπης. Στὴν οὐσία ὅμως εἶναι ἀφορμὴ χαρᾶς. Οἱ ρίζες
τῆς παιδείας δὲν εἶναι γλυκές. Εἶναι πικρές. Ὕστερα ὅμως οἱ καρποὶ εἶναι
γλυκύτατοι. Ὁ γυμναστὴς ποὺ θέλει νὰ καταρτίσει καὶ νὰ ἀναδείξει
τὸν ἀθλητὴ δὲν τὸν καλοπιάνει, δὲν τὸν ἀφήνει σὲ ἡσυχία οὔτε φοβᾶται
μήπως κακοπάθει. Τί κάνει;
Τὸν γυμνάζει συνεχῶς, τὸν κουράζει μὲ κοπιαστικὲς ἀσκήσεις, τὸν
ὑποβάλλει σὲ στερήσεις καὶ τόσα ἄλλα μὲ ἀντικειμενικὸ σκοπὸ νὰ τὸν
προπονήσει σωστὰ καὶ νὰ τὸν κάνει πρωταθλητή. Ἀκριβῶς γιατὶ τὸ κίνητρό
του εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ ἀγάπη.
πηγή : Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν Περιοδικόν.
Ὄργανον Ἀδελφότητος Θεολόγων ἡ «ΖΩΗ» - ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου