Το να είσαι Χριστιανός

Πάντοτε σήμαινε και σημαίνει να γνωρίζεις με ένα μεταλογικό και ωστόσο απόλυτα βέβαιο τρόπο που ονομάζεται πίστη, πως ο Χριστός είναι η Ζωή κάθε ζωής, πως είναι η Ζωή η ίδια και επομένως η ζωή μου. «Εν αυτώ ζωή ην και η ζωή ην τον φως των ανθρώπων». Όλες οι χριστιανικές διδασκαλίες -για την Ενσάρκωση, τη Λύτρωση, τον Εξιλασμό- είναι συνέπειες, εξηγήσεις, αλλά όχι η «αιτία» αυτής της πίστης. Μονάχα όταν πιστεύουμε στο Χριστό όλες αυτές οι διαβεβαιώσεις βλέπουμε να «έχουνε πέραση» και να «στέκουνε». Η ίδια η πίστη δεν είναι αποδοχή τούτης ή εκείνης της «πρότασης» για το Χριστό, αλλά αποδοχή του ίδιου του Χριστού ως Ζωής και του φωτός της ζωής. «Και η ζωή εφανερώθη και εωράκαμεν, και μαρτυρούμεν και απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον πατέρα, και εφανερώθη ημίν».

Με αυτή τη σημασία η χριστιανική πίστη είναι ριζικά διαφορετική από τη «θρησκευτική» πίστη. Η αφετηρία της δεν είναι η πίστη, είναι η αγάπη. Καθαυτή και από μοναχή της κάθε πίστη είναι μερική, αποσπασματική, ευκολοράγιστη. «Εκ μέρους γιγνώσκομεν, και εκ μέρους προφητεύομεν… είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται». Μονάχα η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Και αν το να αγαπώ κάποιον σημαίνει πως αυτός γίνηκε η ζωή μου ή μάλλον πως γίνηκε το «περιεχόμενο» της ζωής μου, το να αγαπώ το Χριστό σημαίνει πως Τον κατέχω ως τη Ζωή της ζωής μου».

Αλ. Σμέμαν, «Για να ζήσει ο κόσμος»
agiabarbarapatras.blogspot.gr

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: