Γι’ αὐτὸ
καὶ ἀποφάσισε νὰ
μεταβῇ στὰ Ἱεροσόλυμα
γιὰ τὴν ἑορτὴ
τῆς ὑψώσεως τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ, πληροφορηθεῖσα ὅτι
ἕνα πλοῖο ἦταν
ἕτοιμο νὰ καταπλεύσῃ
ἀπὸ τὴν
πατρίδα της, τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς
Αἰγύπτου, πρὸς τοὺς
ἁγίους Τόπους. Ὅταν ἔφθασε
στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ
κατευθύνθηκε πρὸς τὸν Ναό, ὅπου
ἐξετίθετο σὲ προσκύνημα ὁ
Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, μία
δύναμη τὴν ἐμπόδισε τρεῖς
φορὲς νὰ εἰσέλθῃ
στὸν ἅγιο ἐκεῖνο
χῶρο. Κατάλαβε πὼς ἡ
αἰτία τοῦ ἀποκλεισμοῦ
της ἦταν ἡ ἄσωτη
ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ
κατενύχθη. Ἀρχίζοντας νὰ προσεύχεται
στὴν Ἀειπάρθενο
Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἔλαβε τὴν
πληροφορία νὰ εἰσέλθῃ
μέσα στὸ Ναὸ καὶ
νὰ προσκυνήσῃ τὸ
Τίμιο Ξύλο, ὅπως καὶ ἐγένετο.
Ζήτησε καὶ
πάλι πληροφορία ἀπὸ τὴν
Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία
καὶ τῆς ἔδωσε
τὸ μήνυμα νὰ κατευθυνθῇ
πρὸς τὴν ἔρημο
μετὰ τὸν Ἰορδάνη
ποταμό. Ἀποφασισμένη καὶ μετανοημένη,
μόνη μὲ μόνο τὸν Θεό, ἔζησε
σχεδὸν πενήντα χρόνια στὴν ἔρημο,
χωρὶς κανεὶς νὰ
γνωρίζῃ τὴν ἄσκησή
της. Τὸ καῦμα τῆς
ἡμέρας, τὸ ψῦχος
τῆς νύχτας, ἡ ἀπουσία
τροφῆς καὶ νεροῦ
καὶ ἡ μοναξιὰ
τῆς ἐρήμου ἔγιναν
γιὰ τὴν Μαρία τὸ
πεδίο μάχης μὲ τὸν παλαιὸ
ἑαυτό της. Προσευχομένη, ἐγκρατευομένη,
ἁγιαζόμενη μὲ τὴν
μετάνοιά της, ἀπέδειξε ὅτι τὸ
Κυριακὸ ῥῆμα «πόρναι καὶ
τελῶνες προάγουσιν ὑμᾶς»
ἔβρισκε στὴ δική της
περίπτωση της τὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογή
του. Κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ ἕνας
ἁγιασμένος μοναχός, ὁ ἀββᾶς
Ζωσιμᾶς, συναντήθηκε μαζί της καὶ
ἔμαθε ἀπὸ
αὐτὴν γιὰ
τὴν σκληρὴ καὶ
ὑπεράνθρωπη ἄσκησή της. Ἡ
ὁσία τοῦ ζήτησε τὴν
ἑπόμενη χρονιὰ νὰ
τὴν ξανασυναντήσῃ στὸ
ἴδιο σημεῖο στὴν
ἔρημο, γιὰ νὰ
τὴν κοινωνήσῃ, τὴν
δὲ μεθεπομένη χρονιά, ὅταν ἔφθασε
ἐκεῖ, ὅπου
εἶχαν συναντηθεῖ,
πληροφορήθηκε ἀπὸ μήνυμα τῆς
ὁσίας ὅτι ἐκείνη
εἶχε πεθάνει πρὶν ἀκριβῶς
ἀπὸ ἕνα
χρόνο, τὴν ἴδια ἡμέρα
ποὺ κοινώνησε τὸ Σῶμα
καὶ τὸ Αἷμα
τοῦ Κυρίου γιὰ πρώτη καὶ
τελευταία της φορά.
Ὁ βίος τῆς
ὁσίας εἶναι θαυμαστός,
γιὰ τὸν λόγο ὅτι
κατόρθωσε νὰ κάνῃ μιὰ
μεγάλη ὑπέρβαση. Δὲν μετανόησε ἁπλῶς
γιὰ τὶς ἁμαρτίες
της, ἀλλὰ μεταμόρφωσε τὴν
ὕπαρξή της καὶ ἔφθασε
στὴν τελειότητα μέσα ἀπὸ
ἕνα τιτάνιο ἀγῶνα
μὲ δυσκολίες ἀνυπέρβλητες γιὰ
τὸν καθημερινὸ ἄνθρωπο.
Αὐτὸς ὁ
ἀγῶνας ἀπέδωσε
καρπούς, διέγραψε τὸ πλῆθος τῶν
ἁμαρτιῶν της,
μεταμόρφωσε τὰ πάθη σὲ ἀρετές,
ἔλαβε χαρίσματα θαυμαστά, ἀπέτρεψε
τὴν καταδίκη, τῆς χάρισε τὴν
ἁγιότητα καὶ τὴν
αἰώνια ζωὴ μαζὶ
μὲ τὸν ἀληθινὸ
ἔρωτά της, τὸν ἀληθινὸ
ἔρωτά μας, τὸν Ἰησοῦ
Χριστό.
Τὸ μήνυμα τῆς
μετὰ Χριστὸν ζωῆς
της εἶναι ἐνθαῤῥυντικὸ
γιὰ ὅλους μας,
μικροὺς καὶ μεγάλους ἁμαρτωλούς.
Ὅλοι δικαιοῦνται νὰ
ἁγιαστοῦν καὶ
ὅλοι πρέπει νὰ γίνουν ἅγιοι.
Ἡ ὁσία Μαρία δὲν
συμβιβάστηκε μὲ τὴν ἰδέα
μιᾶς χριστιανικῆς ζωῆς
σὲ πλαίσια ῥουτίνας. Ἐπεθύμησε
τὰ ὑπέρμετρα καὶ
ἦταν ἀπόλυτα σίγουρη
πὼς ἀκόμη καὶ
αὐτὰ ἦταν
λίγα μπροστὰ σὲ ὅσα
ἔπρεπε ἀκόμη νὰ
κάνῃ. Καθαρίστηκε τόσο, ὥστε τὸ
λευκὸ τῆς ψυχῆς
της φάνταζε ἐλλειπτικὸ στὸ
λευκότερο. Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς
ζωῆς της ἀγωνιζόταν ἀπὸ
τὸ τέλειο στὸ τελειότερο.
Οἱ χριστιανοὶ στὸν κόσμο συχνὰ θέλουμε νὰ δικαιωθοῦμε μὲ τὰ λίγα, τὰ εὔκολα, τὰ συμβατικά. Λίγη νηστεία, λίγη προσευχή, λίγο ἐκκλησιασμὸ καὶ ὅλα νομίζουμε ὅτι τακτοποιοῦνται. Ὁριοθετοῦμε τὶς ἀντοχές μας, γιατὶ θέλουμε λίγο καὶ τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου ἢ μᾶλλον περισσότερο αὐτές. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὂν ὑπερβατικὸ μὲ ἀπεριόριστες δυνατότητες. Τὸ ἀπέδειξε αὐτὸ ἡ ὁσία Μαρία, ποὺ ἦταν τόσο μὰ τόσο ἁμαρτωλή, ἀλλὰ καὶ τόσο μὰ τόσο ἀποφασισμένη νὰ φθάσῃ στὸ ἄλλο ἄκρο. Μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ γίνουμε ἅγιοι. Καὶ μακάρι νὰ γίνουμε!
Δημοσίευση σχολίου