Η αποδοχή της ατιμίας (της περιφρόνησης από τους άλλους) με πολύ χαρά…
Η εξαφάνιση κάθε εκδήλωσης θυμού, καθώς και η μετριοφροσύνη γι’ αυτή την επιτυχία.
Η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων, καθώς και η συνεχής έφεση για μάθηση.
Οσ. Ιωάννου της Κλίμακος. Λόγος ΚΕ’, 8
Αγαπάτε τους εχθρούς σας,
Ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται,
Ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και
Προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν, για να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας, που είναι στους ουρανούς, …
Η εξαφάνιση κάθε εκδήλωσης θυμού, καθώς και η μετριοφροσύνη γι’ αυτή την επιτυχία.
Η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων, καθώς και η συνεχής έφεση για μάθηση.
Οσ. Ιωάννου της Κλίμακος. Λόγος ΚΕ’, 8
Αγαπάτε τους εχθρούς σας,
Ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται,
Ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και
Προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν, για να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας, που είναι στους ουρανούς, …
Να είστε λοιπόν τέλειοι, όπως και ο Πατέρα σας, ο ουράνιος είναι τέλειος…
Όταν κάνεις ελεημοσύνη, ας μη γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί…
Όταν προσεύχεσαι, να μην είσαι όπως οι υποκριτές, στους οποίους αρέσει …να τους βλέπουν οι άνθρωποι…Αλλά εσύ , όταν προσεύχεσαι πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιό σου, κλείσε την πόρτα και προσευχήσου στον Πατέρα σου…
Μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη …αλλά θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό…
Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας τι θα φορέσετε…
Μη κατακρίνετε για να μη κατακριθείτε, διότι με το κριτήριο που κρίνετε, θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε…
Ζητάτε και θα σας δοθεί, ερευνείστε και θα βρείτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί η πόρτα…
Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, κάνετε και σεις τα ίδια σ’ αυτούς…
Να εισέλθετε από την στενή πύλη, διότι είναι πλατειά η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή…στενή είναι η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή…
Ματθ. 5, 43 – 7, 22. (Αποσπάσματα)
Καθένας χρωστάει να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση με αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον.
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός. Φιλοκαλία, σελ. 144.
Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάται μετοχές στον ουρανό.
π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. 1991. Υποθήκες ζωής. Εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Τροιζήνα. σελ. 235
Η αγάπη δεν πράττει τίποτα το άσχημο, δεν ζητά τα δικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δεν σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν….
Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον, κάνει καλούς λογισμούς για όλα, ελπίζει για όλα, και τα υπομένει όλα. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.
Κορ. Α’ 13, 4-8
Μην αγανακτείς και μη θυμώνεις με όποιον σου φέρεται μοχθηρά και άδικα. Συμπάθησέ τον, αγάπησέ τον.
Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης. Η εν Χριστώ ζωή μου. Μτφρ. Βασίλη Μουστάκη. Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. σελ 258.
Αν δηλαδή μας έλθει στο νου κάποιος αισχρός λογισμός να μας ερεθίσει με ακόλαστη επιθυμία και δεν φροντίσουμε αμέσως να τον καταπολεμήσουμε, αλλά τον δεχθούμε κάπως ευχάριστα, τότε όχι μόνο δεν θα είμαστε απαλλαγμένοι από αμαρτία αλλά και αν ακόμη δεν πορνεύσουμε με το σώμα μας, οπωσδήποτε θα κριθούμε από το Θεό σαν να είχαμε διαπράξει πορνεία με τη σκέψη μας. Αγ. Ευθύμιος.
Αγ. Ευθύμιος. Ευεργετινός Β’. σελ. 324. Εκδ. ΑΛΠΑ, Αθήνα. στ’ έκδοση, (1881).
Η συζυγική αγάπη , για την Ορθόδοξη Θεολογία, είναι μια ελεύθερη πράξη «συμμεθέξεως», μια καθολική «μέθεξη» των δύο για την πραγμάτωση του ενός νέου συζυγικού ανθρώπου, της κοινής νέας συζυγικής «σάρκας» τους. Κατά τον γιο Γρηγόριο Παλαμά, στον γάμο δεν έχουμε ένα είδος «συμφύσεως» ή «συνακράσεως». Που θα εσήμαινε απώλεια της προσωπικής ιδιαιτερότητας, αλλά «κοινωνία» και «συμμέθεξη» αγαπωμένων υποστάσεων, που φθάνουν στην ύψιστη εκείνη κατάσταση της «ομιλίας», της κοινωνίας δηλαδή των ψυχών και των σωμάτων, στην υπαρξιακή βίωση της «συν-ουσίας».
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 280
Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπούμε με την ψυχή μας. ‘Όμως μόνο στο Θεό να έχουμε την ελπίδα μας, και με όλη τη δύναμή μας να Τον λατρεύουμε. Γιατί όσο μας συντηρεί Εκείνος, και οι φίλοι μας περιποιούνται και οι εχθροί δεν μπορούν να μας βλάψουν. Όταν όμως εκείνος μας εγκαταλείψει, και οι φίλοι μας αποστρέφονται, και οι εχθροί αποκτούν δύναμη εναντίον μας.
αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δ’ Εκατοντάδα περί αγάπης, 95. Φιλοκαλία Β’ τόμος σελ.101.
Αυτά που θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν μόνο με τα αυτιά. Μόνον, όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει. π. Πορφύριος
Γεωργίου Σ. Κρουσταλάκη. (1997). Ο Γέρων Πορφύριος.Εκδ. Ιχνηλασία, Αθήνα. Σελ. 155
Όταν οι πιστοί μαζεύονται σ’ ένα ορισμένο τόπο και μια ορισμένη στιγμή για να τελέσουν τη θεία Ευχαριστία, η Σύναξή τους αυτή φανερώνει το μυστήριο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία και η Ευχαριστία είναι το σώμα του Χριστού, είναι ο ίδιος ο Χριστός. …
Ο ασπασμός των πιστών (στη θεία Λειτουργία) δεν είναι ένα απλό λειτουργικό σύμβολο αλλά ένα έργο (ιερουργία). Μια λειτουργική εμπειρία. Ο λειτουργικός ασπασμός δεν είναι η εικόνα της αγάπης που ενώνει τους πιστούς αλλά η εμπειρία της ενώσεως αυτής. … Αυτή η θεία συναγωγή των πάντων επί το αυτό και η συσσωμάτωση με το Θεό Λόγο εκφράζεται με τον ασπασμό της αγάπης.
Ο ένας μπαίνει στον άλλο. Ο ένας γίνεται ο άλλος και ανήκει στον άλλο. Ταυτότητα αγάπης, ταυτότητα ομοφροσύνης. Ιερομονάχου Γρηγορίου 1982. Η Θεία Λειτουργία. Εκδ. Δόμος, Αθήνα. σελ. 39, 247-248.
Ένας τρόπος υπάρχει, για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά μας: η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας.
π. Πορφύριος. Γεωργίου Σ. Κρουσταλάκη. (1997). Ο Γέρων Πορφύριος.Εκδ. Ιχνηλασία, Αθήνα. Σελ. 154
Σ’ εκείνους που μας κακολογούν και μας υβρίζουν ή με κάποιο τρόπο μας κακομεταχειρίζονται, έχουμε εντολή να μη ανταποδίδουμε την κακολογία ή την κακομεταχείριση, αλλά μάλλον να τους εγκωμιάζουμε και να τους ευλογούμε. Γιατί στο μέτρο που ειρηνεύουμε με τους ανθρώπους, πολεμούμε τους δαίμονες. Ενώ όταν μνησικακούμε και πολεμούμε τους αδελφούς μας, έχουμε ειρήνη με τους δαίμονες, για τους οποίους έχουμε διδαχθεί να έχουμε τέλειο μίσος και ασυμφιλίωτο πόλεμο.
Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης. 100 ψυχωφελή κεφάλαια. Φιλοκαλία, Β’ τόμος, σελ. 27.
Γιατί ποτέ δεν μπορεί να βλαφτεί ο άνθρωπος από άλλον, αν δεν έχει μέσα του αποθηκευμένες τις αφορμές των παθών. Και γι’ αυτό ο Δημιουργός των πάντων και Γιατρός των ψυχών, ο Θεός, ο μόνος που γνωρίζει ακριβώς τα τραύματα της ψυχής, δεν παραγγέλλει να αποφεύγουμε τις συναναστροφές των ανθρώπων, αλλά να κόβουμε τις αιτίες της κακίας που είναι μέσα μας.
γιος Κασσιανός ο Ρωμαίος. Περι των οκτώ λογισμών της κακίας, 5. Φιλοκαλία Α’ τόμος, σελ. 105
Έχει δε επισημανθεί, ότι το ερωτικό αίσθημα και η σεξουαλική λειτουργία είναι από τα βασικότερα γεγονότα στη ζωή που παρέχουν στον άνθρωπο ένα αίσθημα βαθύ χαράς και ευτυχίας. Μια χαρά και μια ευτυχία που συνεπαίρνει ολόκληρο τον άνθρωπο, την ψυχή του και το σώμα του. Μια στιγμή εξάρσεως της υπάρξεως που ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το βιολογικό και ζωικό του στοιχείο, που συντείνει στην τελείωση και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. …
Αυτή η μοναδικότητα της συζυγικής ενώσεως εις σάρκα μίαν, φανερώνει παράλληλα και τη θαυμάσια εκείνη πλευρά της ενότητας του γάμου, όπου νους και σώμα, ελευθερία και αυτοδέσμευση, αγάπη και υπευθυνότητα, γενναιοδωρία και καρποφορία, δημιουργία και αναδημιουργία, βρίσκονται σε μια εκπλήσσουσα αρμονία. Έτσι η συζυγική ένωση μας αποκαλύπτει μια βαθιά ενότητα δύο προσώπων, αμετάκλητη και αδιάλυτη, αιώνια και μυστηριακ ή, οικοδομημένη από καταβολής κόσμου (Ματθ. 19, 4-6). …
Μέσα σ’ αυτή την προοπτική της τελειώσεως της δημιουργίας και της τελειώσεως του ανθρώπου, η Εκκλησία ύψωσε τον γάμο μεταξύ των θεοποιητικών της μυστηρίων και θεώρησε αυτόν «αγίαν οδόν» για να πετύχει ο άνθρωπος τον προορισμόν του στον παρόντα αιώνα και να φθάσει την εσχατολογική του «δόξα» στον μέλλοντα της ατελεύτητης αιωνιότητας, όπου και το «τέλος» του κόσμου και της ιστορίας.
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 266, 273, 345
Ο γάμος μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τον κατακερματισμένο και εγωκεντρικό, χωρίς πνεύμα συνεργασίας και κοινωνικότητας, όπου έχουν σταματήσει να λειτουργούν οι ενοποιές δυνάμεις και διαφεντεύουν οι αντιδραστικές τάσεις, πράγματι βρίσκεται στην πλέον «στενή» και «τεθλιμμένη» καμπή της ιστορίας του.
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 260-261
Ο γάμος είναι εξαγιασμός και μυστήριο. Σ’ αυτόν πραγματοποιείται πλήρης αλλαγή του ανθρώπου, διεύρυνση της προσωπικότητάς του, νέα θεώρηση και νέα αίσθηση της ζωής, γέννηση (διαμέσου του γάμου) στον κόσμο σε μια νέα πληρότητα. Το ατομικιστικό όμως πνεύμα του καιρού μας, δημιουργεί στο γάμο ιδιαίτερες δυσκολίες. … Η πιο σοφή στάση στο γάμο είναι να δίνεις πλήρη ελευθερία στο πρόσωπο που αγαπάς: Ο γάμος μας εδώ στη γη είναι καθ’ ομοίωσιν των ουρανίων γάμων (μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας), όπου υπάρχει πλήρης ελευθερία.
Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ. Πνευματικά Κεφάλαια: Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας. Εκδ. Τήνος. 1992. σελ.41
Οι άντρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας. Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παράδωσε τον εαυτό του γι’ αυτήν, για να την αγιάσει, … Έτσι οφείλουν να αγαπούν οι άντρες τις γυναίκες τους όπως τα δικά τους σώματα. Εκείνος που αγαπά τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του, διότι κανείς ποτέ δεν μίσησε τη σάρκα του, αλλά την τρέφει και την περιποιείται, όπως και ο Κύριος την Εκκλησία, διότι είμαστε μέλη του σώματός του, από τη σάρκα και από τα οστά του. Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία. Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο.
Εφεσίους 5, 25-32
Όταν προσεύχεσαι, να μην είσαι όπως οι υποκριτές, στους οποίους αρέσει …να τους βλέπουν οι άνθρωποι…Αλλά εσύ , όταν προσεύχεσαι πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιό σου, κλείσε την πόρτα και προσευχήσου στον Πατέρα σου…
Μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη …αλλά θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό…
Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας τι θα φορέσετε…
Μη κατακρίνετε για να μη κατακριθείτε, διότι με το κριτήριο που κρίνετε, θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε…
Ζητάτε και θα σας δοθεί, ερευνείστε και θα βρείτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί η πόρτα…
Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, κάνετε και σεις τα ίδια σ’ αυτούς…
Να εισέλθετε από την στενή πύλη, διότι είναι πλατειά η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή…στενή είναι η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή…
Ματθ. 5, 43 – 7, 22. (Αποσπάσματα)
Καθένας χρωστάει να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση με αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον.
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός. Φιλοκαλία, σελ. 144.
Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάται μετοχές στον ουρανό.
π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. 1991. Υποθήκες ζωής. Εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Τροιζήνα. σελ. 235
Η αγάπη δεν πράττει τίποτα το άσχημο, δεν ζητά τα δικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δεν σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν….
Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον, κάνει καλούς λογισμούς για όλα, ελπίζει για όλα, και τα υπομένει όλα. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.
Κορ. Α’ 13, 4-8
Μην αγανακτείς και μη θυμώνεις με όποιον σου φέρεται μοχθηρά και άδικα. Συμπάθησέ τον, αγάπησέ τον.
Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης. Η εν Χριστώ ζωή μου. Μτφρ. Βασίλη Μουστάκη. Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. σελ 258.
Αν δηλαδή μας έλθει στο νου κάποιος αισχρός λογισμός να μας ερεθίσει με ακόλαστη επιθυμία και δεν φροντίσουμε αμέσως να τον καταπολεμήσουμε, αλλά τον δεχθούμε κάπως ευχάριστα, τότε όχι μόνο δεν θα είμαστε απαλλαγμένοι από αμαρτία αλλά και αν ακόμη δεν πορνεύσουμε με το σώμα μας, οπωσδήποτε θα κριθούμε από το Θεό σαν να είχαμε διαπράξει πορνεία με τη σκέψη μας. Αγ. Ευθύμιος.
Αγ. Ευθύμιος. Ευεργετινός Β’. σελ. 324. Εκδ. ΑΛΠΑ, Αθήνα. στ’ έκδοση, (1881).
Η συζυγική αγάπη , για την Ορθόδοξη Θεολογία, είναι μια ελεύθερη πράξη «συμμεθέξεως», μια καθολική «μέθεξη» των δύο για την πραγμάτωση του ενός νέου συζυγικού ανθρώπου, της κοινής νέας συζυγικής «σάρκας» τους. Κατά τον γιο Γρηγόριο Παλαμά, στον γάμο δεν έχουμε ένα είδος «συμφύσεως» ή «συνακράσεως». Που θα εσήμαινε απώλεια της προσωπικής ιδιαιτερότητας, αλλά «κοινωνία» και «συμμέθεξη» αγαπωμένων υποστάσεων, που φθάνουν στην ύψιστη εκείνη κατάσταση της «ομιλίας», της κοινωνίας δηλαδή των ψυχών και των σωμάτων, στην υπαρξιακή βίωση της «συν-ουσίας».
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 280
Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπούμε με την ψυχή μας. ‘Όμως μόνο στο Θεό να έχουμε την ελπίδα μας, και με όλη τη δύναμή μας να Τον λατρεύουμε. Γιατί όσο μας συντηρεί Εκείνος, και οι φίλοι μας περιποιούνται και οι εχθροί δεν μπορούν να μας βλάψουν. Όταν όμως εκείνος μας εγκαταλείψει, και οι φίλοι μας αποστρέφονται, και οι εχθροί αποκτούν δύναμη εναντίον μας.
αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δ’ Εκατοντάδα περί αγάπης, 95. Φιλοκαλία Β’ τόμος σελ.101.
Αυτά που θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν μόνο με τα αυτιά. Μόνον, όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει. π. Πορφύριος
Γεωργίου Σ. Κρουσταλάκη. (1997). Ο Γέρων Πορφύριος.Εκδ. Ιχνηλασία, Αθήνα. Σελ. 155
Όταν οι πιστοί μαζεύονται σ’ ένα ορισμένο τόπο και μια ορισμένη στιγμή για να τελέσουν τη θεία Ευχαριστία, η Σύναξή τους αυτή φανερώνει το μυστήριο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία και η Ευχαριστία είναι το σώμα του Χριστού, είναι ο ίδιος ο Χριστός. …
Ο ασπασμός των πιστών (στη θεία Λειτουργία) δεν είναι ένα απλό λειτουργικό σύμβολο αλλά ένα έργο (ιερουργία). Μια λειτουργική εμπειρία. Ο λειτουργικός ασπασμός δεν είναι η εικόνα της αγάπης που ενώνει τους πιστούς αλλά η εμπειρία της ενώσεως αυτής. … Αυτή η θεία συναγωγή των πάντων επί το αυτό και η συσσωμάτωση με το Θεό Λόγο εκφράζεται με τον ασπασμό της αγάπης.
Ο ένας μπαίνει στον άλλο. Ο ένας γίνεται ο άλλος και ανήκει στον άλλο. Ταυτότητα αγάπης, ταυτότητα ομοφροσύνης. Ιερομονάχου Γρηγορίου 1982. Η Θεία Λειτουργία. Εκδ. Δόμος, Αθήνα. σελ. 39, 247-248.
Ένας τρόπος υπάρχει, για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά μας: η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας.
π. Πορφύριος. Γεωργίου Σ. Κρουσταλάκη. (1997). Ο Γέρων Πορφύριος.Εκδ. Ιχνηλασία, Αθήνα. Σελ. 154
Σ’ εκείνους που μας κακολογούν και μας υβρίζουν ή με κάποιο τρόπο μας κακομεταχειρίζονται, έχουμε εντολή να μη ανταποδίδουμε την κακολογία ή την κακομεταχείριση, αλλά μάλλον να τους εγκωμιάζουμε και να τους ευλογούμε. Γιατί στο μέτρο που ειρηνεύουμε με τους ανθρώπους, πολεμούμε τους δαίμονες. Ενώ όταν μνησικακούμε και πολεμούμε τους αδελφούς μας, έχουμε ειρήνη με τους δαίμονες, για τους οποίους έχουμε διδαχθεί να έχουμε τέλειο μίσος και ασυμφιλίωτο πόλεμο.
Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης. 100 ψυχωφελή κεφάλαια. Φιλοκαλία, Β’ τόμος, σελ. 27.
Γιατί ποτέ δεν μπορεί να βλαφτεί ο άνθρωπος από άλλον, αν δεν έχει μέσα του αποθηκευμένες τις αφορμές των παθών. Και γι’ αυτό ο Δημιουργός των πάντων και Γιατρός των ψυχών, ο Θεός, ο μόνος που γνωρίζει ακριβώς τα τραύματα της ψυχής, δεν παραγγέλλει να αποφεύγουμε τις συναναστροφές των ανθρώπων, αλλά να κόβουμε τις αιτίες της κακίας που είναι μέσα μας.
γιος Κασσιανός ο Ρωμαίος. Περι των οκτώ λογισμών της κακίας, 5. Φιλοκαλία Α’ τόμος, σελ. 105
Έχει δε επισημανθεί, ότι το ερωτικό αίσθημα και η σεξουαλική λειτουργία είναι από τα βασικότερα γεγονότα στη ζωή που παρέχουν στον άνθρωπο ένα αίσθημα βαθύ χαράς και ευτυχίας. Μια χαρά και μια ευτυχία που συνεπαίρνει ολόκληρο τον άνθρωπο, την ψυχή του και το σώμα του. Μια στιγμή εξάρσεως της υπάρξεως που ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το βιολογικό και ζωικό του στοιχείο, που συντείνει στην τελείωση και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. …
Αυτή η μοναδικότητα της συζυγικής ενώσεως εις σάρκα μίαν, φανερώνει παράλληλα και τη θαυμάσια εκείνη πλευρά της ενότητας του γάμου, όπου νους και σώμα, ελευθερία και αυτοδέσμευση, αγάπη και υπευθυνότητα, γενναιοδωρία και καρποφορία, δημιουργία και αναδημιουργία, βρίσκονται σε μια εκπλήσσουσα αρμονία. Έτσι η συζυγική ένωση μας αποκαλύπτει μια βαθιά ενότητα δύο προσώπων, αμετάκλητη και αδιάλυτη, αιώνια και μυστηριακ ή, οικοδομημένη από καταβολής κόσμου (Ματθ. 19, 4-6). …
Μέσα σ’ αυτή την προοπτική της τελειώσεως της δημιουργίας και της τελειώσεως του ανθρώπου, η Εκκλησία ύψωσε τον γάμο μεταξύ των θεοποιητικών της μυστηρίων και θεώρησε αυτόν «αγίαν οδόν» για να πετύχει ο άνθρωπος τον προορισμόν του στον παρόντα αιώνα και να φθάσει την εσχατολογική του «δόξα» στον μέλλοντα της ατελεύτητης αιωνιότητας, όπου και το «τέλος» του κόσμου και της ιστορίας.
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 266, 273, 345
Ο γάμος μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τον κατακερματισμένο και εγωκεντρικό, χωρίς πνεύμα συνεργασίας και κοινωνικότητας, όπου έχουν σταματήσει να λειτουργούν οι ενοποιές δυνάμεις και διαφεντεύουν οι αντιδραστικές τάσεις, πράγματι βρίσκεται στην πλέον «στενή» και «τεθλιμμένη» καμπή της ιστορίας του.
Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 260-261
Ο γάμος είναι εξαγιασμός και μυστήριο. Σ’ αυτόν πραγματοποιείται πλήρης αλλαγή του ανθρώπου, διεύρυνση της προσωπικότητάς του, νέα θεώρηση και νέα αίσθηση της ζωής, γέννηση (διαμέσου του γάμου) στον κόσμο σε μια νέα πληρότητα. Το ατομικιστικό όμως πνεύμα του καιρού μας, δημιουργεί στο γάμο ιδιαίτερες δυσκολίες. … Η πιο σοφή στάση στο γάμο είναι να δίνεις πλήρη ελευθερία στο πρόσωπο που αγαπάς: Ο γάμος μας εδώ στη γη είναι καθ’ ομοίωσιν των ουρανίων γάμων (μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας), όπου υπάρχει πλήρης ελευθερία.
Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ. Πνευματικά Κεφάλαια: Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας. Εκδ. Τήνος. 1992. σελ.41
Οι άντρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας. Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παράδωσε τον εαυτό του γι’ αυτήν, για να την αγιάσει, … Έτσι οφείλουν να αγαπούν οι άντρες τις γυναίκες τους όπως τα δικά τους σώματα. Εκείνος που αγαπά τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του, διότι κανείς ποτέ δεν μίσησε τη σάρκα του, αλλά την τρέφει και την περιποιείται, όπως και ο Κύριος την Εκκλησία, διότι είμαστε μέλη του σώματός του, από τη σάρκα και από τα οστά του. Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία. Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο.
Εφεσίους 5, 25-32
Δημοσίευση σχολίου