Δεν μπορώ να διαπραγματευτώ το θέμα με την επιστημονική του διάσταση.
Επίσης σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσα να αμφισβητήσω ή ακόμα
χειρότερα να ακυρώσω την επιστημονική παρέμβαση στην ανάγκη επίλυσης του
προβλήματος. Η Ιερατική μου όμως συνείδηση, με εξαναγκάζει να ασχοληθώ
με το θέμα αυτό που στις μέρες μας, έχει γίνει πραγματικά η ασθένεια της
εποχής μας.
Ζω στην επαρχία, όπου οι ρυθμοί της ζωής είναι διαφορετικοί απ' ότι
στις μεγαλουπόλεις. Συναντώ και μιλώ καθημερινά με ανθρώπους κάθε
ηλικίας και προβληματίζομαι έντονα για το γεγονός πως η κατάθλιψη
αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που μπορεί ο άνθρωπος να
αντιμετωπίσει στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της ζωής του.
Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα είναι στην διάθεση και στην υπηρεσία του
ανθρώπου. Και όμως, οι άνθρωποι θλίβονται. Πονούν, απελπίζονται,
κλείνονται στον εαυτό τους, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από
τους άλλους και τελικά καταρρέουν. Η κατάθλιψη αποτελεί την απόλυτη
αίσθηση αδυναμίας ενός ανθρώπου στην διαχείριση των προβλημάτων της
καθημερινότητας του.
Τι είναι αυτό τελικά που λείπει από την ζωή μας, όταν έχουμε τα
πάντα γύρω μας και δεν μπορούμε να απολαύσουμε τίποτα; Πως είναι δυνατόν
άνθρωποι κάθε ηλικίας να αιχμαλωτίζονται στα δίκτυα της καταθλίψεως και
να γίνονται από την μία στιγμή στην άλλη, ερείπια του ιδίου του εαυτού
τους; Συναντώ ανθρώπους που έζησαν άλλες εποχές, πολύ πιο δύσκολες από
αυτές που ζούμε σήμερα και όμως σε αυτούς τους ανθρώπους η έννοια της
κατάθλιψης τους είναι άγνωστη. Αντίθετα, βλέπω νέους ανθρώπους που από
την στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του Θεού και
όμως, υποφέρουν. Διερωτώμαι δε, αν έχουμε αυτήν την ΄΄ πολυτέλεια΄΄ στην
ζωή μας, να αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο της καταθλίψεως που δεν αργεί
να οδηγήσει στην απελπισία.
Πως είναι δυνατόν, άνθρωπος που πιστεύει αληθινά στον Θεό να
οδηγηθεί σε κατάθλιψη; Τελικά, μήπως το γεγονός της υπερβολικής
ευμάρειας δημιούργησε την πολυτέλεια της καταθλίψεως; Μήπως το γεγονός
πως μπορούμε να έχουμε σχεδόν τα πάντα μας οδηγεί σε κατάθλιψη όταν
αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε μέσα από όλα αυτά, δεν βρίσκουμε την
ευτυχία; Βλέπεις να οδηγείται σε κατάθλιψη ένας υγιείς άνθρωπος ενώ
αντίθετα βλέπεις έναν ασθενή, πολλές φορές ακόμα και στο κατώφλι του
θανάτου να δίνει γενναίες μάχες για την επιβίωση του. Βλέπεις έναν
άνθρωπο με οικονομική ευρωστία να καταρρέει ψυχολογικά να απελπίζεται
και να οδηγείται στην κατάθλιψη και αντίθετα, βλέπεις ανθρώπους της
διπλανής πόρτας, να είναι ευτυχισμένοι με ελάχιστα πράγματα. Γιατί αυτή η
αντίθεση; Τελικά, η κατάθλιψη επιλέγει τους ανθρώπους, ή οι άνθρωποι την κατάθλιψη;
Η απουσία της εσωτερικής χαράς εκδηλώνεται με την μορφή της
καταθλίψεως. Ίσως τελικά αυτό είναι το μυστικό φάρμακο στην ασθένεια της
εποχής μας: η αναζήτηση της χαράς στις ψυχές των ανθρώπων. Ένας
άνθρωπος που πιστεύει αληθινά στον Θεό, δεν μπορεί να καταρρεύσει. Αυτό
το συνάντησα σε πρόσωπα ανθρώπων γύρω μας και κατάλαβα πως τελικά η
κατάθλιψη δεν μπορεί να συμβαδίσει με την έννοια της πίστεως στην ζωή
του ανθρώπου. Μέσα από την εσωτερική δύναμη της πίστεως, καλλιεργείται η
ελπίδα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην απελπισία με αποτέλεσμα η
κατάθλιψη να καθίσταται εκ των πραγμάτων ανύπαρκτη.
Πέρα λοιπόν από κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, ας ζητήσουμε την Θεία
παρέμβαση στην ζωή μας. Ίσως αυτό να αποτελεί την πηγή μιας δυνάμεως που
ο άνθρωπος ναι μεν διαθέτει άλλα δεν μπορεί να το γνωρίζει έως ότου οι
μεγάλες ανατροπές της ζωής έρθουν να του το υπενθυμίσουν...
π. Θωμάς Ανδρέου
Δημοσίευση σχολίου