Ο ηθικισμός είναι το
καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της
ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι' αυτό
τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και
εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.
Δυστυχώς
τέτοια
φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι
άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την "ηθική" ζωή όπως την
εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που
θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό
ως θιασώτες
του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν.
Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.
Ηθικιστές με βλέμματα
έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης
και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν
πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.
Η ηθική θεοποιείται. Το
πώς θα ντυθείς παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το αν μιλάς και λες «καλημέρα» στον
συνάνθρωπό σου. Το πώς θα έχεις το μαλλί σου είναι σημαντικότερο από την
συναίσθηση των αμαρτιών σου. Το πώς θα είναι η εξωτερική σου εμφάνιση καταντά
σημαντικότερο από την εσωτερική σου κατάσταση. Γίνεται λόγος για «σεμνά» ρούχα
και ελάχιστα για την προσευχή, την μετάνοια, την νήψη. Δίνεται προσοχή στους τρόπους,
στην βιτρίνα των διαπροσωπικών σχέσεων χωρίς καθόλου βάθος και ουσία.
Η ηθικότητα των
ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων.
Τα «πρέπει» τα «μη»
δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει
την «έξωθεν καλή μαρτυρία», όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά διότι «τι θα πει ο
κόσμος»;
Οι λόγοι περί
αμαρτιών είναι έντονοι. Αμαρτίες παντού. Πράξεις που οδηγούν στην κόλαση. Ζωές καταδικάστηκαν
από τον Θεό λόγο της αθέτησης κάποιων δικών τους απαραβίαστων ηθικών κανόνων όπως
υποστηρίζουν και καλλιεργούν στους νεότερους.
Λόγος περί αρετών;
Σχεδόν ανύπαρκτος. Οι αρετές γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτάνουν μέχρι το μάκρος της
φούστας τους (για τις γυναίκες) και το σιδερωμένο τους σακάκι (για τους άνδρες).
Η πίστη των ηθικιστών
στον Θεό στηρίζεται κυρίως στον φόβο του θανάτου και όχι στην αγάπη για τον Θεό…και
το να λες ότι πιστεύεις κάπου ή σε κάποιον επειδή φοβάσαι τα χειρότερα, είναι
ανήθικο.
Τα παραλέω; Μπορεί.
Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των ανθρώπων- των χριστιανών- δεν
φαίνεται από το αν είναι παρθένοι στο σώμα διότι στην ψυχή τους μπορεί να είναι
πόρνοι. Δεν φαίνεται εάν στους τρόπους τους είναι ευγενικοί, διότι η καρδιά τους
μπορεί να όζει εμπάθεια. Δεν φαίνεται από το αμακιγιάριστο πρόσωπο αλλά από τα
δακρυσμένα μάτια που ζητούν έλεος και συγχώρεση.
Τα παραλέω; Μπορεί.
Πάντως ένα είναι το σίγουρο ότι ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…μάλλον είναι
η Αγάπη.
Χριστιανός δεν είναι
κάποιος ο οποίος απλά διαβάζει την Αγία Γραφή και την ξέρει απ’ έξω κάνοντας με
την πρώτη ευκαιρία επίδειξη γνώσεων στους άλλους, διότι και ο διάβολος την
ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Χριστιανός δεν είναι ο κομπλεξικός άνθρωπος με το
έτερο φύλο. Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος κάνει ιεραποστολές
σε μακρινές χώρες και δεν συγχωρεί τον αδελφό του για κάποιο λάθος του.
Χριστιανός
είναι ο
ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και
σχήματα. Είναι το ανθισμένο τριαντάφυλλο που ποτίζεται και θρέφεται από
την αγάπη και την ελευθερία που του προσφέρει ο Θεός του.
Χριστιανή είναι η «ανήθικη
πόρνη» που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με
μύρο και τα δάκρυα της μετανοίας της.
Χριστιανός είναι ο «ανήθικος
ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό λέγοντας το «Μνήσθητί μου
Κύριε…»
Χριστιανός
είναι ο
αμαρτωλός που ζει εν μετάνοια και ταπείνωση, κινούμενος μέσα στην
ασφάλεια της υπακοής
στον πνευματικό του πατέρα.Ο χριστιανός ζει μέσα στην Εκκλησία του
Χριστού, ως μέλος του Σώματος του Χριστού. Ως μέλος που θέλει θεραπεία.
Και βρίσκει θεραπεία όχι έξω απ' αυτό αλλά μέσα σ' αυτό. Με την συνεργία
όλου του Σώματος, με την βοήθεια της Χάρης του Παρακλήτου η οποία «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Η ηθική του
χριστιανού είναι η ελευθερία της αγάπης και της συγχώρεσης
και όχι η νόθα ηθική του ανήθικου ηθικισμού.
Δημοσίευση σχολίου