Ο Αββάς Σεραπίων
διηγήθηκε το εξής, το οποίο συνέβη στα νιάτα του : «Όταν έμενα με τον Γέροντά
μου, καθώς τρώγαμε, όταν σηκωνόμουνα απ΄ το τραπέζι, με την ενέργεια του
δαίμονος, έκλεβα παξιμάδι και το έτρωγα στα κρυφά. Καθώς όμως πέρναγε ο καιρός,
τόσο πολύ με κυρίεψε αυτή η συνήθεια, ώστε δεν μπορούσα να την νικήσω. Η
συνείδησις με έλεγχε, αλλά ντρεπόμουνα να το εξομολογηθώ στον Γέροντά μου.
Οικονόμησε όμως η
φιλανθρωπία του Θεού το εξής. Ήλθαν στον Αββά μου μερικοί αδελφοί για ψυχική
ωφέλεια, οι οποίοι των ρωτούσαν για τους λογισμούς τους. Τους αποκρίθηκε τότε ο
Γέροντας “Τίποτε άλλο δεν βλάπτει τους Μοναχούς
και χαροποιεί τους δαίμονες, όσο το να κρύβουν τους λογισμούς τους απ΄ τους πνευματικούς
Πατέρες”. Επίσης τους μίλησε και περί εγκρατείας. Εγώ, ακούγοντας τα
λεγόμενα, ήλθα σε συναίσθηση και σκέφθηκα ότι ο Θεός απεκάλυψε στον Γέροντα τα
πταίσματά μου. Ήλθα λοιπόν σε κατάνυξη και άρχισα να κλαίω. Τότε έβγαλα απ΄ τον
κόρφο μου το παξιμάδι, που κακώς είχα συνηθίσει να κλέβω, έπεσα στο έδαφος και
ζητούσα συγνώμη για τα αμαρτήματά μου και ευχή για να έχω ασφάλεια στο μέλλον.
Ο Αββάς μου είπε : “Παιδί
μου. η εξομολόγησή σου, και χωρίς να σου ειπώ τίποτε, σε ελευθέρωσε, και
κατέσφαξες τον δαίμονα, ο οποίος μέχρι τώρα σε πλήγωνε με σιωπή. Από δω και στο
εξής ποτέ δεν θα έχει τόπο σε σένα, αφού τον έβγαλες απ΄ την καρδιά σου με την
εξομολόγηση”.
Δεν πρόλαβε να
τελειώσει ο Γέροντας, και να η ενέργεια του δαίμονα φάνηκε σαν λαμπάδα φωτιάς
που εξερχόταν απ΄ τον κόρφο μου και γέμισε το σπίτι δυσωδία, ώστε να νομίζουν
οι παρόντες ότι καιγόταν εκεί πολύ θειάφι ! Τότε είπε πάλι ο Αββάς μου : “Να η
απόδειξη των λόγων μου και της ελευθερίας σου. Μας πληροφόρησε καθαρά ο Κύριος
με το σημείο που έγινε”.
Από τότε, λοιπόν, τόσο
μου έφυγε το πάθος της γαστριμαργίας και η διαβολική εκείνη επιθυμία, ώστε ποτέ
πια δεν το σκέφθηκα».
Δημοσίευση σχολίου