Ο Γέροντα Αμβρόσιος είχε την ευλογία να δει και να συνομιλήσει πολλές φορές,- ο Θεός ξέρει πόσες- με τον Άγιο Νεκτάριο.
Δυο φορές από όσο ξέρω εγώ τον γλύτωσε από το χειρουργείο. Πάντα τον
έκανε καλά την παραμονή της εγχειρίσεως, κι αφού τον είχε αφήσει να
αγωνιστεί, σε αφόρητους πόνους, με υπομονή, και χωρίς να διαμαρτύρεται
καθόλου.
Μόνο προσευχόταν και δόξαζε τον θεό,συνέχεια. Την πρώτη φορά, έγινε στην Ελβετία όταν τον πήγε ο εκεί Επίσκοπος για καλύτερη θεραπεία.
Η εξέταση έδειξε πέτρα σε μέγεθος καρυδιού, που μόνο με εγχείρηση τότε
μπορούσε να βγει. Διηγιέται ο γέροντας:΅Την παραμονή, του χειρουργείου,
το βράδυ, και ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εμφανίστηκε
ένας μοναχός.Ο Άγιος Νεκτάριος. Μου είπε: Μπορείς να βγεις έξω να
μιλήσουμε; Βγήκαμε, λοιπόν, στο διάδρομο και καθίσαμε. Κάπου 15 λεπτά
μιλούσαμε, για διάφορα, και του είπα και για το χειρουργείο και για την
πέτρα στο νεφρό. Αφού με ενθάρρυνε με ευλόγησε και έφυγε΅.
Φεύγοντας ο Άγιος Νεκτάριος του ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησε σε
ένα μικρό λεκανάκι, με τρομερούς πόνους. Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και
πέτρα σε μέγεθος καρυδιού.(Την έχω δει). Με μία χαρτοπετσέτα την πήρε
και την έβαλε στο συρτάρι του κομοδίνου. Την επομένη θα γινόταν ή
εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και του λέει: Ετοιμάσου για το
χειρουργείο. Εκείνος του απάντησε ότι δεν χρειάζεται χειρουργείο. Και
όπως χαρακτηριστικά είπε: Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα΅.
Όταν την είδε, είπε ο γιατρός.
Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε. Το χειρουργείο δεν έγινε, και ή πέτρα παραμένει στο μοναστήρι του Δαδιού μέχρι και σήμερα…
Την δεύτερη φορά που ο Άγιος Νεκτάριος έκανε το θαύμα του, ήταν στον Ευαγγελισμό, από ειλεό (Στρίψη
εντέρου). Θυμάμαι πως το κρεβάτι του ήταν σε μεγάλο θάλαμο απέναντι από
την τουαλέτα, και δίπλα στην πόρτα, που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την
κατάσταση μια και ησυχία δεν υπήρχε στιγμή.Αρνήθηκε επίμονα όμως να
μεταφερθεί σε άλλο δωμάτιο ,που πνευματικά του παιδιά με πολύ αγάπη
ήθελαν να πληρώσουν και να του το προσφέρουν.Επισκεπτόμουν καθημερινά
τον Γέροντα, πηγαίνοντας την Γερόντισσα Παρθενία στο νοσοκομείο για να
του κάνει παρέα. Η υπομονή του ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Νηφάλιος και
ήρεμος με κόμπους ιδρώτα στο πρόσωπό του, όταν τον έπιαναν οι πόνοι, δεν
διαμαρτυρήθηκε ούτε λεπτό, μόνο δόξαζε το θεό.Απαντούσε σε ότι τον
ρωτούσαν οι επισκέπτες σαν να μην είχε κανένα δικό του πόνο.
Την ημέρα
της εγχειρήσεως πήγαμε πρωί, και τον είδαμε περιχαρή να μας διηγιέται
πώς πήγε ο Άγιος Νεκτάριος το βράδυ, και έβλεπε το έντερο του που το
έβγαλε έξω, και με τα χέρια του, το ξεδίπλωσε, και το έβαλε μέσα, στο
σώμα του. Βέβαια καμιά εγχείρηση δεν έγινε, τον πήραμε στο σπίτι, δοξάζοντας τον Θεό, γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη…
Δημοσίευση σχολίου