Ο τρούλος του ναού του
Ευαγγελισμού του Ησυχαστηρίου, όπως φαίνεται από τον δρόμο που οδηγεί
στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη.
Επιμέλεια κειμένου:πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.
Μεταξύ του ακρωτηρίου της Βίγλας και του ασκητηρίου του Αγίου Νείλου
υπάρχει το κτισμένο το ερημικό κελί που λέγεται «Γιαννακόπουλα». Τιμάται
στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Εκεί τελείωσαν τον βίο τους τρία αδέλφια
από την οικογένεια Δελαβέρηδων, που καταγόταν από τα Κύθηρα. Τα τρία
αυτά αδέλφια ήταν οι πρώτοι εργοστασιάρχες και κατασκευαστές μωσαϊκών
πλακών στον Πειραιά. Έγιναν μοναχοί και ονομάστηκαν ο πρώτος Χρύσανθος, ο
δεύτερος Χριστοφόρος ιερομόναχος και ο τρίτος ο Σωφρόνιος.
Έζησαν με εγκράτεια και αρετή, με συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή και κοιμήθηκαν οσιακά.
Καλύβα πρόχειρα κατασκευασμένη ήταν το ενδιαίτημα των πρώτων οικιστών
αυτού του τόπου .Σιγά-σιγά όμως με το πέρασμα των χρόνων και των αιώνων
έγινε κελί με χώρους βοηθητικούς και με μια χαριτωμένη τρουλεπίστεγη
εκκλησιά στην μνήμη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Περίπου είκοσι
τετραγωνικά ήταν το εμβαδόν του δαπέδου της, τρία μέτρα η οροφή και
περίπου ένα μέτρο ο «ουρανός» του τρούλου. Οκτώ τα στασίδια που χωρούσε
ο ναός με το απλό τέμπλο και με την εντοιχισμένη Αγία Τράπεζα. Μικρός ο
χώρος αλλά με ανυπολόγιστες πνευματικές διαστάσεις που σε φέρνουν στο
άχρονο της αιωνιότητας.Εδώ έζησε και ο παπα-Χριστοφόρος ο πνευματικός
που «μεταλάβαινε» τους επτά αγνώστους αγίους που ασκήτευαν στην
τοποθεσία Εωδία….
Την τελευταία συνοδεία του κελιού την αποτελούσαν ο Γέροντας
Σωφρόνιος και ο υποτακτικός του Γέρο- Γαβριήλ. Στα τελευταία χρόνια ο
Γέροντας Σωφρόνιος τυφλώθηκε και έχασε εντελώς το φως του, ενώ ο
Γερο-Γαβριήλ κουφάθηκε λίγα χρόνια πριν την τύφλωση του Σωφρονίου. Ας
φανταστούμε την συμβίωση ενός τυφλού υπερήλικα με έναν υποτακτικό
διακονούντα κωφό. Ο Θεός όμως τους χάρισε την υπομονή και την σοφία και
στους δύο να ξεπεράσουν τις μεγάλες δυσκολίες και ασφαλώς τους
επεφύλαξε πολύ μισθό στους ουρανούς.
Μία από τις θεοφιλείς επιθυμίες της συνοδείας του κελιού των
Γιαννακόπουλων ήταν να γιορτάζουν την ετήσια πανήγυρη του Ευαγγελισμού
όσο πιο επίσημα μπορούσαν, προς δόξα του κοσμοσωτήριου γεγονότος του
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Καλούσαν υπέροχους ς ψάλτες, όλους τους ερημίτες της γειτονικής
Βίγλας, εκπροσώπους των μακρυνών Αγιονειλιατών πατέρων και όλων των
άλλων πέριξ ησυχαστηρίων. Κατέφθαναν για να γίνουν κοινωνοί της αγάπης
και της χαράς των και οι ακόμα πιο μακρυνοί Καυσοκαλυβίτες και οι
Κερασιώτες και αρκετοί Μοναστηριακοί.
Λέγεται ότι παρακάθονταν στην πανηγυρική τράπεζα περίπου ογδόντα με
εκατό πανηγυριστές, αριθμός εντυπωσιακός για ένα τόσο απομονωμένο και
απομακρυσμένο κελί.
«Δεν εμπόδιζε τις μετακινήσεις εκείνων των ευλαβών μοναχών το
ανύπαρκτο των συγκοινωνιακών μέσων.Ο έρως της απολύτου ησυχίας και η
μέριμνα του αδιαλείπτου της προσευχής ήταν εκείνα που τους καθήλωναν
στην καλύβα και στο ησυχαστήριό τους, σε σημείο να μην θέλουν να
συναντήσουν άνθρωπο,που θα μπορούσε να τους αλλάξει το πρόγραμμα και
τους ρυθμούς,ούτε για ένα λεπτό.
Πώς μπορούσαν λοιπόν και προσείλκυαν και περιποιούνταν και
ενθουσίαζανοι αείμνηστοι Σωφρόνιος και Γαβριήλ τούτη την πολυάριθμη και
σεβάσμια χορεία; Δεν λογάριαζαν ετοιμασίες και κόπους ημερών και μηνών.
Και ευχαρίστως ξόδευαν προς δόξα της Θεοτόκου και για ευχαρίστηση των
αδελφών ό,τι μπορούσαν να οικονομήσουν, εργαζόμενοι σκληρά ολόκληρο το
χρόνο.
Με το χάρισμα των δακρύων ήταν προικισμένος ο Γέροντας Σωφρόνιος. Και
ενώ οι προσκεκλημένοι υμνούσαν και δοξολογούσαν ολονυκτίως την Παρθένο
Μαρία για τον Αρχαγγελικό Ευαγγελισμό της, εκείνος βρισκόταν με τον νου
του στις ουράνιες δόξες της και δεχόταν στην ψυχή του τις άρρητες
ηδύτητες και τους εκείθεν καταυγασμούς. Διηγούνται εκείνοι που τον
γνώρισαν καλά και στέκονταν στα διπλανά στασίδια,ότι όταν άρχιζε να
ψάλλεται ο Ειρμός της Θ΄ωδής και να προτάσσονται οι στίχοι «Ευαγγελίζου
γη χαράν μεγάλη, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν», έδειχνε η όψις του
εντελώς αλλοιωμένη και τα δάκρυα έρεαν πλέον ασταμάτητα.
Και όταν τελείωναν η πανήγυρις και τα κτιτορικά και προέπεμπαν τους
συμπανηγυριστές στα ίδια,η ευχή των «και του χρόνου», δεν έβγαιναν από
τα χείλη τους κατά συνήθεια και συμβατικότητα, αλλά ήταν ανανέωσις της
προσκλήσεως και έκφρασις πεποιθήσεως ότι όντως θα τους έχουν και πάλι
κοντά τους συμπανηγυριστές τον επόμενο «Ευαγγελισμό». Μακαρία απλότης,
αποκάλυψις της σκιρτώσης από ένθεο χαρμονή της καρδιάς των για την εν
φιλαδελφεία και αγαλλιάσει ψυχής τέλεση του χρέους προς την Παναγία και
τους προκατόχους των.
Καθώς δε εξιστορούσε με έμφαση και παραστατικότητα ο μακαριστός
Γέροντάς μας,ο οποίος υπήρξε πανηγυριστής και ομοτράπεζος, με έκδηλο
ενθουσιασμό διαβεβαίωναν οι Γιαννακοπουλιώτες, ότι αυτή η πνευματική
χαρά της πανηγύρεώς των ήταν διαρκείας και απηχήσεως ενός ακριβώς έτους,
έως ότου δηλαδή ξαναγιορτάσουν όλοι μαζί τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου
και ότι αυτή κυρίως η χαρά της πανηγύρεώς των ήταν από εκείνες τις ιερές
αξίες που ρίζωναν βαθύτερα και κρατούσαν ασάλευτη την συνοδεία τους σε
εκείνη την ακραθωνίτικη ερημιά και εσχατιά.Και ότι έτσι και μ΄αυτή την
χαρά του συνεορτασμού και την Χάρη της Παναγίας, δεν καταλάβαιναν πως
περνούσαν τα χρόνια.Το μόνο που καταλάβαιναν ήταν ότι «με μεγάλη τρεχάλα
έτρεχε η ζωή τους»
(Επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος-Πόθος και Χάρις
στον Άθωνα).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Α.Θεοφιλέστατου Επίσκοπου Ροδοστόλου. Πόθος και Χάρις στον Άθωνα.
Β.Γεροντικό του Αγίου Όρους.Μοναχού Ανδρέα
Γ.Ασκητές της Αθωνικής Βίγλας. πρωτ. Δημητρίου Αθανασίου.
Δημοσίευση σχολίου