Μιλώντας κάποτε στό αρχονταρίκι άγιορείτικης Μονής ό Μητροπολίτης
Μαυροβουνίου Άμφιλόχιος Ράντοβιτς άναφέρθηκε στήν αγιασμένη μορφή του
πατέρα του. Θυμήθηκε δτι στά χρόνια της άθεϊστικης Γιουγκοσλαβίας, τότε
πού κανείς δέν τολμούσε νά πάει στήν Εκκλησία, ό πατέρας του τούς
έπαιρνε καί τούς πήγαινε τακτικά γιά νά κοινωνουν. Στό χωριό, του είχαν
προτείνει νά γίνει δάσκαλος, έπειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι έκεινος
άπάντησε: «Δέν θέλω νά άναλάβω, γιατί θά άναγκαστω νά διδάσκω άθεΐα».
«Ένα βραδάκι», διηγείται ό έπίσκοπος Άμφιλόχιος, «μετά τίς άγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τά άδέλφια μου, έπτά παλληκάρια, καί συζητούσαμε περί ομολογίας της πίσστεως. Ό μακαρίτης ο μεγαλύτερος άδελφός μου ελεγε ότι δέν πρέπει νά έξωτερικεύουμε τήν πίστη μας. ’Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικης Σχολης τότε, ελεγα τό άντίθετο. Ό πατέρας ακουγε τή συζήτηση καί σέ μία στιγμή λέει:
Άκούστε, παιδιά μου. Έχω έσάς, έπτά γιούς, καί είμαι έτοιμος νά χύσω καί τήν τελευταία σταγόνα τοϋ αίματός μου γιά σάς. Όμως νά θυμάστε αύτό πού σάς λέω: Άν έρχόταν κάποιος νά μοϋ πει. «Διάλεξε. Ή θά άρνηθης τό Χριστό, η θά σοϋ σκοτώσουμε τούς έπτά γιούς», έγώ θά έλεγα (καί τόν πιάσανε τά κλάματα τόν καϋμένο): «Ο Θεός τά έδωσε. Ο Θεός τά πηρε. Δέν είναι δικά μου. Τοϋ Θεοϋ είναι. Τόν Χριστό δέν Τόν άρνούμαι».
«Έκλαιγε σάν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει άκόμα», έλεγε ό έπίσκοπος Άμφιλόχιος.
Ό αγιασμένος Σέρβος πατέρας δέν είπε κάτι καινούργιο. Μέ τήν όμολογία
του (έστω κι αν δέν βρέθηκε στή δύσκολη θέση νά τήν έφαρμόσει)
προστέθηκε στή μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, πού ένθάρρυναν καί ήταν
παρόντες στό μαρτυρικό θάνατο των παιδιων τους καί οι περισσότεροι τούς
άκολούθησαν στό μαρτύριο: Αγία Σολομονή (μάνα των αγίων Έπτά
Μακκαβαίων), ή μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ένός άπό τούς Σαράντα
Μάρτυρες), Αγία Άνθία (μάνα του αγίου Ελευθερίου), Αγία Σοφία μέ τίς
τρεις θυγατέρες της καί πολλοί αλλοι.
Τά συγκλονιστικά λόγια του πατέρα πού άναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν νά δηλώσουν τό έξης απλό: «Άν άρνηθω τό Χριστό, τότε παύω νά είμαι Πατέρας σας (τό Π μέ κεφαλαίο). Καί άντί γιά τήν άνάμνηση τής ζωογόνου πατρικής άγκαλιας, σας άφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω, μέ το παράδειγμά μου, σέ ένα δρόμο αιώνιου θανάτου καί καταστροφής. Κι έγώ δέν σάς γέννησα γιά νά καταστραφείτε καί νά χαθείτε γιά πάντα. Σάς γέννησα γιά νά σωθείτε, καί γιά νά ζείτε γιά πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αύτό καλύτερα νά σάς καμαρώνω -Αιώνια Ζωντανούς- Μάρτυρες τής Αλήθειας, παρά έσείς νά έπιβιώσετε μέ τό στίγμα: “Τά παιδιά τού άρνησίχριστου” καί έγώ νά είμαι άναπολόγητος στό φοβερό βήμα του Χριστού»!
Μέ τίς ευχές καί τίς πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τίς αγκαλιές μας γιά τά παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, πού τά τρέφει καί τά σώζει. Καί αυτό θά γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά νά ζοΰμε μέσα στήν Αγκαλιά τοΰ Θεοϋ, στήν Εκκλησία Του.
«Ένα βραδάκι», διηγείται ό έπίσκοπος Άμφιλόχιος, «μετά τίς άγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τά άδέλφια μου, έπτά παλληκάρια, καί συζητούσαμε περί ομολογίας της πίσστεως. Ό μακαρίτης ο μεγαλύτερος άδελφός μου ελεγε ότι δέν πρέπει νά έξωτερικεύουμε τήν πίστη μας. ’Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικης Σχολης τότε, ελεγα τό άντίθετο. Ό πατέρας ακουγε τή συζήτηση καί σέ μία στιγμή λέει:
Άκούστε, παιδιά μου. Έχω έσάς, έπτά γιούς, καί είμαι έτοιμος νά χύσω καί τήν τελευταία σταγόνα τοϋ αίματός μου γιά σάς. Όμως νά θυμάστε αύτό πού σάς λέω: Άν έρχόταν κάποιος νά μοϋ πει. «Διάλεξε. Ή θά άρνηθης τό Χριστό, η θά σοϋ σκοτώσουμε τούς έπτά γιούς», έγώ θά έλεγα (καί τόν πιάσανε τά κλάματα τόν καϋμένο): «Ο Θεός τά έδωσε. Ο Θεός τά πηρε. Δέν είναι δικά μου. Τοϋ Θεοϋ είναι. Τόν Χριστό δέν Τόν άρνούμαι».
«Έκλαιγε σάν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει άκόμα», έλεγε ό έπίσκοπος Άμφιλόχιος.
Τά συγκλονιστικά λόγια του πατέρα πού άναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν νά δηλώσουν τό έξης απλό: «Άν άρνηθω τό Χριστό, τότε παύω νά είμαι Πατέρας σας (τό Π μέ κεφαλαίο). Καί άντί γιά τήν άνάμνηση τής ζωογόνου πατρικής άγκαλιας, σας άφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω, μέ το παράδειγμά μου, σέ ένα δρόμο αιώνιου θανάτου καί καταστροφής. Κι έγώ δέν σάς γέννησα γιά νά καταστραφείτε καί νά χαθείτε γιά πάντα. Σάς γέννησα γιά νά σωθείτε, καί γιά νά ζείτε γιά πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αύτό καλύτερα νά σάς καμαρώνω -Αιώνια Ζωντανούς- Μάρτυρες τής Αλήθειας, παρά έσείς νά έπιβιώσετε μέ τό στίγμα: “Τά παιδιά τού άρνησίχριστου” καί έγώ νά είμαι άναπολόγητος στό φοβερό βήμα του Χριστού»!
Μέ τίς ευχές καί τίς πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τίς αγκαλιές μας γιά τά παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, πού τά τρέφει καί τά σώζει. Καί αυτό θά γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά νά ζοΰμε μέσα στήν Αγκαλιά τοΰ Θεοϋ, στήν Εκκλησία Του.
Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως - Τεύχος Απριλίου - Άρχιμ. Β. Λ.
http://euxh.gr
Δημοσίευση σχολίου