Παλιά ήταν ένας δια Χριστόν σαλός, όλοι τον ήξεραν σα Γιώργη.
Ήταν ρακένδυτος , κάτι κουρέλια σκέπαζαν το κορμί του. Ανάμεσα στα βάτα αν άνοιγε τα χέρια του δεν ήξερες αν ήταν άνθρωπος ή αϊτός.
Δε μαγείρευε ποτέ.
Έτρωγε βατόμουρα, κάστανα, κούμαρα, και στο τέλος βελανίδια.
Ζούσε έξω από την Εσφιγμένου και γυρνούσε στα πανηγύρια. Δεν έτρωγε τίποτε.
Κοινωνούσε
εκεί κι ύστερα πασάλειβε με αυγά και φαγιά τα γένια του και νόμιζες πως
πάντα τρώει. Φεύγοντας απ΄τα πανηγύρια φώναζε φαΐ -ζωή, νηστεία
-θάνατος.
Στην αρχή τον είχα για δαιμονισμένο. Όλοι τον έλεγαν ο δαιμονισμένος.
Μα ο π.Γερμανός, ένας γέροντας πάνω από 85 χρόνια, που είχε προορατικό μού είπε να το εξομολογηθώ.
Τότε ήμουν τραπεζάρης.
Ήρθε λοιπόν ο Γιώργης , και τον παραφύλαξα.
Κάθονταν έξω και ήξερε όλους τους ήχους, τα πάντα, όλη την τάξη τής εκκλησίας απ΄έξω.
(από διηγήσεις του Αγ.Παϊσίου στη Σιμωνόπετρα, στις 3 Νοεμβρίου του 1979)
Δημοσίευση σχολίου