Έχετε γίνει μάρτυρες του καυγά στο γειτονικό σπίτι, όταν ζευγάρια μεταξύ τους, γονείς με τα παιδιά τους, αδέρφια μεταξύ τους διαγκωνίζονται για το ποιος θα φωνάξει περισσότερο εις βάρος του άλλου, ξεσηκώνοντας την γειτονιά, η οποία θα σχολιάσει, χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι άλλο, καθώς θα πει ότι είναι αγένεια, έλλειψη σεβασμού να παρεμβαίνεις στις υποθέσεις των άλλων.
Έχετε γίνει μάρτυρες σε σπίτια όπου υπάρχουν έφηβοι, να ακούγεται δυνατά η μουσική, να μιλάνε δυνατά και να μην μπορεί να υπάρξει ησυχία και γενικότερα να γίνεται αισθητή η απουσία σεβασμού του ενός προς τον άλλον;
Έχετε μπει σε δωμάτιο σύγχρονου εφήβου, που δεν αγαπά ιδιαίτερα το νοικοκυριό και την τάξη και που βλέπετε τα πάντα να είναι φύρδην μίγδην;
Έχετε κάνει μια βόλτα στην αυλή ενός σύγχρονου σχολείου, κυρίως Γυμνασίου ή Λυκείου, μετά από διάλειμμα; Ενώ οι κάδοι για τα μικροσκουπίδια υπάρχουν, εντούτοις τα δάπεδα, τόσο εντός του κτηρίου όσο και στην αυλή, φέρουν τα απομεινάρια της τροφής, της παρέας, της αταξίας;
Το δυσκολότερο είναι όταν θελήσετε να συζητήσετε το γιατί αυτή η απουσία σεβασμού. Οι περισσότεροι δεν θεωρούν ότι είναι ζήτημα σοβαρό. Άλλοι δεν το έχουν προσέξει καν. Καθώς ζούμε σε έναν κόσμο δικαιωμάτων, όπου το κέντρο είναι το «εγώ», χάνεται το αίσθημα ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες οι οποίοι αποσκοπούν στο να δείξουμε την καλαισθησία μας, την τάξη και την ευπρέπεια, αλλά και τον πολιτισμό μας. Θεωρείται παλιομοδίτικο και υπερβολή να σεβαστούμε τις ώρες της κοινής ησυχίας. Να μιλάμε σε τόνους που δεν θα καθιστούν τους άλλους ακούσιους ωτακουστές και μετόχους των συζητήσεών μας. Να μαζεύουμε από κάτω τα σκουπίδια μας. Να ενοχλούμαστε όταν ενώ μπορούμε να διαφυλάξουμε την καθαριότητα, μας είναι αδιάφορο. Να μην θυσιάζουμε την νοικοκυροσύνη στο όνομα της κόπωσης ή της βαρεμάρας. Να νιώθουμε ότι δεν είναι μόνο η δική μας εικόνα την οποία πρέπει να φροντίσουμε, αλλά και η συνύπαρξή μας με τους άλλους.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Δεν είναι τόσο εύκολο να προοδεύσει ο άνθρωπος ο οποίος δεν βάζει κανόνες στον εαυτό του, δεν έχει εσωτερική νοικοκυροσύνη στους λογισμούς, στην προσευχή, στο πρόγραμμα της ζωής του, που δεν αισθάνεται ότι η ομορφιά κρύβεται στις λεπτομέρειες. Η ακαταστασία της ψυχής δεν είναι ελευθερία, αλλά πνευματική παρακμή. Δεν είναι μόνο ότι δεν σεβόμαστε τον Θεό. Είναι ότι τελικά δεν σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι μαγκιά τα ντεσιμπέλ, η αδιαφορία για τον άλλο και τις ανάγκες του, το αίσθημα ότι ο κόσμος υπάρχει μόνο για μένα. Είναι έλλειμμα αγάπης, το οποίο μας αποκόπτει από την γνησιότητα να συν-υπάρχουμε, να κοινωνούμε αυθεντικά. Θέλει ευθύνη και παιδεία να βγούμε από το υπερτροφικό εγώ. Αξίζει όμως.
Δημοσίευση σχολίου