ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Ὁ Χριστιανός ζεῖ μέσα στό μυστήριο τοῦ νά μήν ὑπάρχει αὐτός, ἀλλά νά ὑπάρχει, νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα Του καί ἐκεῖνος νά ζεῖ γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτό εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον. 

Ἡ πίστις, ὁ θεῖος ἔρωτας, κάνει τόν ἄνθρωπο νά μήν αἰσθάνεται οὔτε τόν σωματικό πόνο. Αὐτό συνέβαινε μέ τούς ἁγίους μάρτυρες ὅταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα. Ὁ Γέροντας Πορφύριος διηγεῖται:   

«Εἶχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη ἐλιά, σάν ρεβύθι.. ἡ ὁποία συνεχῶς μεγάλωνε καί πονοῦσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὅτι ἔπρεπε νά ἀφαιρεθεῖ, γιατί θά ἐξελίσσετο σέ κακοήθη. 

Συμφώνησαν μαζί μου καί οἱ γιατροί καί γι’ αὐτό μοῦ ἔκλεισαν ἡμερομηνία γιά χειρουργεῖο. Στό χειρουργεῖο ὅμως, ἐγώ διαφώνησα μαζί τους. Ἐκεῖνοι ἐπέμεναν νά γίνει ἀφαίρεση τῆς ἐλιᾶς μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί ἡ διάρκεια τῆς ἐπέμβασης θά ἦταν μεγάλη, καί οἱ πόνοι τῆς ἐπέμβασης ἀφόρητοι. 

Ἐγώ ἀρνήθηκα καί τούς εἶπα ὅτι, οὔτε ἀφαίρεση θά κάνετε, οὔτε νάρκωση.

Ἀλλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία.

Οἱ γιατροί τρόμαξαν καί μοῦ εἶπαν, ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀδύνατον. Ἐγώ, ὅμως, ἐπέμενα καί ἐπειδή ἦσαν δικά μου παιδιά, δέν ἤθελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μοῦ εἶπαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας εὐθύνη καί ἔκαναν τόν σταυρό τους καί ἄρχισαν. 

Ἐγώ ἔκλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦν σέ ἔνα μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη ἔλεγα, συνεχῶς μέσα μου: Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με. 

Οἱ γιατροί μέ ἀγωνία καί μέ χέρια πού ἔτρεμαν συνέχιζαν τήν καυτηρίαση, ἐνῶ τό χειρουργεῖο εἶχε «ντουμανιάσει» ἀπό καπνό καί ὀσμή ψημένου κρέατος! Ὅσο περνοῦσε ἡ ὤρα, τόσο μεγάλωνε ἡ πίστη μου καί ἔφθασα σέ τέτοιο σημεῖο, πού δέν αἰσθανόμουν σχεδόν τίποτε! 

Ἀντίθετα, τούς γιατρούς τούς εἶχε κόψει κρύος ἱδρώτας. Δέν πίστευαν στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτοῦσαν, ἐάν αἰσθάνομαι καλά καί ἐγώ τούς ἔλεγα: Προχωρεῖστε.

Ἡ ἐπέμβαση διήρκεσε περισσότερο ἀπό ¾ τῆς ὥρας.

Ὅταν τελείωσε, σηκώθηκα ἤρεμος καί γελαστός καί ἀφοῦ εὐχαρίστησα τόν Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα! Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ἀνάργυρε, τί μπορεῖ νά πετύχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει πίστη στό Θεό; 

Γι’ αὐτό καί ἐσύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβᾶσαι τίποτε στή ζωή σου, γιατί ὁ Θεός εἶναι μεγαλύτερος ἀπό ὅλους καί ἀπό ὅλα»[1]!  

Τό ἴδιο θαῦμα ἐπανέλαβε ὁ Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά πῶς τό διηγεῖται ὁ ἀδελφός της:  «Ὁ πατήρ Πορφύριος, ἀφοῦ σηκώθηκε ἀπό τό κάθισμά του μέ μία ἔκδηλη αὐτοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν ἐξεταστική καρέκλα, πού ἦταν καθήμενη, τῆς ἔπιασε τό χέρι, ἔψαξε καί βρῆκε τό σφιγμό της καί εἶπε στούς γιατρούς, νά ἀρχίσουν τήν καυτηρίαση.

Οἱ γιατροί τόν κοίταζαν ἀμήχανοι! Ἐκεῖνος, ὅμως, ἐπέμενε. Καί τελικά ὑπήκουσαν!

Ἡ καυτηρίαση ἔγινε σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Παππούλη. Καί, βέβαια, χωρίς τοπική ἀναισθησία! 

Ἤ μάλλον, μέ τήν ἀναισθησία πού… τῆς χορηγοῦσε ὁ Παππούλης, διά μέσῳ τοῦ σφυγμοῦ, πού τῆς ἤλεγχε καθόλην τήν διάρκεια τῆς ἐπεμβάσεως. Γιατί, ὅπως μοῦ εἶπε ἡ Αἰκατερίνη, ἀπό τήν στιγμή, πού ὁ π. Πορφύριος τῆς κρατοῦσε τό σφυγμό, ὅλα ἄλλαξαν μέσα της. 

Ὁ φόβος της, πού ἦταν ὑπερβολικός, μετατράπηκε σέ ἀνερμήνευτο θάρρος! Ἡ ἀγωνία της σέ πρωτοφανῆ ἡρεμία! Ἡ ταχυπαλμία της, σέ εὐρυθμία! Τό δέ ἄγχος της κατέστη ἀνύπαρκτο!

Ὅσον ἀφορᾶ τόν πόνο, τόν προερχόμενον ἐκ τῆς ἐπεμβάσεως, αὐτός εἶχε, κυριολεκτικά, ἐκμηδενισθεῖ!

Ἀντί πόνου, ἡ ἀδελφή μου, αἰσθανόταν μία ἰδιάζουσαν εὐφορία καί μόνον ἡ «τσίκνα», πού ἔβγαινε ἀπό τό καμμένο κρέας, τῆς θύμιζε τήν καυτηρίαση!»[2].

Ἔλεγε ἐπίσης ὁ Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία: «Μπαίνοντας στήν ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό ἄκτιστον»[3]. Μπαίνουμε σέ μιά ἄλλη «διάσταση» ἤ μᾶλλον εἰσερχόμαστε ἐκεῖ, πού δέν ὑπάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, ἀλλά «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». 

Εἰσορμοῦμε στό ἀδιάστατον, στό ἄναρχο, στό ἀτελεύτητον, στό αἰώνιον, στό ἀΐδιον, στό ἀπερινόητον μυστήριον τοῦ Θεοῦ.

Μετέχουμε στήν ζωή τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει θάνατος, φθορά, χρόνος, χῶρος, διάβολος, ἀσθένεια, πόνος, λύπη ἤ στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τῆς νίκης καί τοῦ Νικητῆ, στήν «χώρα» τοῦ Ἀχωρήτου, στόν τρόπο τοῦ «εἶναι σύν καί ἐν Αὐτῷ». Εἰσερχόμεθα στήν διαμονή «ἐν Αὐτῷ», τῷ Δημιουργῷ καί Προνοητῇ τῶν ἁπάντων, ὁδηγούμεθα «εἰς τό εἶναι» μετά τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί Ἀδελφοῦ, τοῦ ἀείποτε προτρέποντος ἡμᾶς εἰς τό ἀενάως κατατρυφᾶν Αὐτοῦ:  « Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου καί δώσει τά αἰτήματα τῆς καρδίας σου»[4]. Καί ποῖον τό αἴτημα τῆς καρδίας ἡμῶν, εἰμή τό «εἶναι σύν Αὐτῷ», πού σημαίνει τό «ζεῖν ἐν Αὐτῷ».  

[1]   Ἀναργύρου Καλλιάτσου,  Ὁ πατήρ Πορφύριος. Ὁ διορατικός, ὁ προορατικός, ὁ ἰαματικός, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ  Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι  2005 (Στό ἑξῆς: Ὁ πατήρ Πορφύριος) , σελ. 21-22.

[2] Ὁ πατήρ Πορφύριος, σελ. 171-172.

[3] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 194.

[4] Ψαλμ. 36,4

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης - ΠΗΓΗ

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: