Το ακούμε συχνά το παράπονο, που φαίνεται δικαιολογημένο για πολλούς.
Είναι φορτωμένοι με αρκετές ευθύνες και όλη τη μέρα τρέχουν να
προλάβουν τις δουλειές τους. Δυσανασχετούν για την κατάσταση αυτή, που
κάποτε την αισθάνονται αφόρητη και διαμαρτύρονται: Δεν μου μένει λίγος χρόνος για τον εαυτό μου, δεν προλαβαίνω να κοιτάξω λίγο την ψυχή μου, δεν έχω καθόλου χρόνο για προσευχή.
Ποια είναι η ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, που παρουσιάζεται
ιδιαίτερα έντονο σ’ αυτούς που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, σ’
αυτούς που χάνουν πολλές ώρες στις χρονοβόρες μετακινήσεις μέσα στις
μεγαλουπόλεις, στις πολύτεκνες μητέρες, όταν μάλιστα είναι αναγκασμένες
να εργάζονται, στους νέους που σπουδάζουν και τρέχουν στις σχολές, στα
φροντιστήρια, στις ξένες γλώσσες κλπ.;
Είναι
αλήθεια ότι, για να παλέψει κανείς σωστά στη ζωή του και για να
αντιμετωπίσει με επιτυχία τα προβλήματά της, πρέπει να εργασθεί
συστηματικά και με επιμέλεια, πρέπει να δώσει χρόνο. Γι΄ αυτό και αισθάνεται συχνά να τον σφίγγουν από παντού οι ανάγκες και χρόνος να μην του μένει.
Είναι όμως απόλυτα σωστή η δικαιολογία; Διότι διαπιστώνουμε ότι συχνά όλα τελικά μπορεί κανείς να τα προλαβαίνει, και μόνο για την ψυχή του να μην του μένει χρόνος.
Λίγη προσευχή δεν ευκαιρεί να κάνει. Μέσα όμως στη δίνη των ποικίλων
απασχολήσεων βρίσκουμε χρόνο να ξεκουρασθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να
ακούσουμε τις ειδήσεις, να εκτονωθούμε κάποτε με πολλές, ίσως άχρηστες,
συζητήσεις. Να προσευχηθούμε δεν προλαβαίνουμε! Αφήσαμε ποτέ, έστω για
μία μόνο μέρα, λόγω των πολλών απασχολήσεών μας, το φαγητό; Κανείς δεν
το κάνει αυτό. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, έστω και βιαστικά, θα
φάμε κάτι. Το φαγητό, που στηρίζει το σώμα, δεν το παραλείπουμε. Την
προσευχή, που τρέφει και στηρίζει την ψυχή, πώς τόσο εύκολα την
αμελούμε; Δεν έχει η ψυχή πολύ μεγαλύτερη αξία από το σώμα, που με κάθε
θυσία το φροντίζουμε;
Χρειάζεται επομένως μια πιο σωστή ιεράρχηση των
απασχολήσεών μας. Η ψυχή αξίζει πιο πολύ από το σώμα, η αιωνιότητα από
την πρόσκαιρη ζωή. Μην αμελούμε την ψυχή μας. Μην αφήνουμε την προσευχή.
Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, να βρίσκουμε λίγο χρόνο και για
προσευχή· μάλιστα μ’ αυτήν ν’ αρχίζουμε τη μέρα μας, με προσευχή και να
την τελειώνουμε. Και ενδιάμεσα σε κάθε ευκαιρία, να στρέφουμε το νου και
την καρδιά μας στον Θεό. Ο Ψαλμωδός, που ασφαλώς είχε κι αυτός τις
υποθέσεις του και τα έργα του, «ἐπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε», έλεγε. «Ἑσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίας» προσευχόταν, δοξολογούσε τον Θεό. «Ἐξεγερθήσομαι ὄρθρου» πρόσθετε· θα σηκωθώ πολύ πρωί για να ψάλω ύμνους στον Θεό. Αλλά και τα μεσάνυχτα ακόμη ξυπνούσε για να προσευχηθεί. «Μεσονύκτιον ἐξεγειρόμην» (Ψαλ. ριη΄ [118] 164, 62· νδ΄ [54] 18· νς΄ [56] 9).
Όταν η ψυχή αγαπά τον Θεό, βρίσκει ευκαιρίες συχνά να επικοινωνεί. Όταν καταλαβαίνει τι είναι η προσευχή.
Πράγματι!
Έχουμε καταλάβει τι είναι να απευθύνεται ο μικρός και αμαρτωλός και
αδύναμος άνθρωπος στον άπειρο και παντοδύναμο και Τρισάγιο Κύριο του
ουρανού και της γης; Τι είναι να μιλάς στον Θεό και Εκείνος να σου
απαντά; Να Του λες τα προβλήματα, τους πόνους και τα βάσανά σου και
Εκείνος να σε ειρηνεύει, να παρηγορεί την ψυχή σου και να δίνει λύσεις
λυτρωτικές και σωτήριες;
Αν ζητήσεις ακρόαση από έναν υπουργό για να του εκθέσεις τα
προβλήματά σου και εκείνος σου ορίσει κάποια ώρα για να σε ακούσει,
μπορείς να μην παρουσιασθείς στη συνάντηση αυτή, με την πρόφαση ότι
έχεις πολλές δουλειές και δεν ευκαιρείς; Μα για τη δική σου εξυπηρέτηση
σε καλεί και συ δεν πηγαίνεις; Εσύ έχεις ανάγκη από τη βοήθειά του και
εσύ αρνείσαι την επικοινωνία;
Με την προσευχή δεν πηγαίνουμε σε κάποιον μεγάλο υπουργό, που τις
περισσότερες φορές δεν μπορεί ουσιαστικά να μας βοηθήσει, και που, αν
κάτι μπορεί να κάνει, αυτό αφορά τα πρόσκαιρα προβλήματα της επίγειας
ζωής μας. Ούτε πηγαίνουμε σε κάποια αυστηρά καθορισμένη ώρα, που με
πολλή δυσκολία κι αυτήν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε.
Με την προσευχή καταφεύγουμε στον Θεό όποια ώρα εμείς θέλουμε και για όση ώρα θέλουμε και όσες φορές θέλουμε,
μέρα και νύχτα. Και καταφεύγουμε σ’ Αυτόν που πάντοτε πρόθυμα και με
απέραντη αγάπη μας περιμένει και μας ακούει, θέλει να μας βοηθήσει και
όλα τα μπορεί, και τα προσωρινά με πολλή ευκολία τακτοποιεί και τα
αιώνια με μοναδική φιλανθρωπία εξασφαλίζει. Και εμείς λέμε: «Δεν έχω
χρόνο για προσευχή»!
Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις, αδελφέ μου, προσευχή και αυτό πρώτο να ζητήσεις: Να σου δώσει χρόνο ο Θεός, που συνέχεια τρέχεις χωρίς να προλαβαίνεις, που αγχώνεσαι και αδημονείς και τίποτε μόνος σου δεν καταφέρνεις.
Αν δώσουμε λίγη ώρα στην προσευχή, θα διαπιστώσουμε ότι πολλαπλασιάζεται ο χρόνος μας.
Διότι στη ζωή μας δεν παλεύουμε πια μόνοι μας. Αλλά με την προσευχή
έχουμε σύμμαχο τον Θεό. Και βέβαια το να παλεύουμε με βοηθό και
συμπαραστάτη τον Θεό, Αυτόν που ειρηνεύει τις ψυχές μας, φωτίζει το νου,
ενισχύει τις δυνάμεις, ευλογεί και πλουτίζει τη ζωή μας και μας χαρίζει
την ατελεύτητη αιωνιότητα, είναι ασύγκριτα καλύτερο.
Ούτε οι πολλές ασχολίες μας να μας απορροφούν ούτε η ραθυμία του
κατώτερου εαυτού μας να μας παρασύρει, ώστε να παραιτούμεθα εύκολα από
τον αγώνα της προσευχής. Ας μην ακούμε τον μισάνθρωπο διάβολο, που
γνωρίζει καλύτερα από μας τη δύναμη της προσευχής και γι’ αυτό βρίσκει
διαρκώς δικαιολογίες και παρακινεί σε αναβολές. Αλλά να κάνουμε αυτό που
και ο νους μας καταλαβαίνει ως χρήσιμο και αναγκαίο και η ψυχή μας
βαθύτερα ζητεί. Να καταφεύγουμε στον ελεήμονα και παντοδύναμο Θεό για να
βρίσκουμε έλεος, χάρη, φως και ζωή, αιώνια και αληθινή.
