ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ!

Για να δούμε, θα ξυπνήσουν επιτέλους ορισμένοι για να πράξουν τα αυτονόητα; Ή προτιμούν τα "στασίδια" των - φίλων τους - δημοσιογράφων, με τους οποίους αρέσκονται σε δημόσιες σχέσεις;

Πολλά και βασικά θέματα ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό τον θεολογικό και εκκλησιαστικό κόσμο. Τα συζητούν και τα αναλύουν επώνυμοι και ανώνυμοι, αλλά αποφάσεις δεν παίρνονται και επίσημες απαντήσεις δεν δίνονται. Έρπει μια σύγχυση σε πολλούς τομείς…

Καλώς ή κακώς η τηλεόραση και το διαδίκτυο επηρεάζουν πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Η τηλεόραση επιδρά στις μεγαλύτερες ηλικίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους νεότερους. Πολλά από τα προγράμματα της τηλοψίας, εν μέρει ή ολόκληρα, συχνά καταλήγουν στο διαδίκτυο. Ενίοτε και κανάλια ολόκληρα προβάλλονται μέσω του διαδικτύου.

Θάπρεπε λοιπόν επίσημα και σοβαρά να υπήρχε ανοιχτή εκκλησιαστική τηλεόραση ή εκπομπή οπωσδήποτε κάθε βδομάδα, ίσως και συχνότερα, όπου εκεί η Επίσημη και Διοικούσα Εκκλησία, θα εξέφραζε δημόσια και καθαρά, με ειλικρινή και σαφή τρόπο, το λόγο και τη μαρτυρία της. Βέβαια βγαίνουν, γράφουν, εκπέμπουν και ομιλούν κάποιοι ιερείς ή επίσκοποι, αρκετοί παλαιοημερολογίτες ή κάποια φαιδρά πρόσωπα, με αοριστολογίες, ανακρίβειες, υπερβολές, λάθη γλωσσικά και θεολογικά, φανατικοί και εξτρεμιστές, χαλαροί και ισοπεδωτικοί… αλλά απουσιάζει τηλεοπτικά η φωνή και η εικόνα της Ορθοδοξίας.

Υπάρχουν σαφώς και εξαιρέσεις λαμπρές, όπως είναι η τηλεόραση της «ΛΥΔΙΑΣ» στη Θεσσαλονίκη, η διαδικτυακή της Μητρόπολης Πειραιά και κάποιες άλλες. Θέλει όμως ο κόσμος να ακουστεί η φωνή της Εκκλησίας επίσημα και κεντρικά. Για ένα σωρό θέματα. Αν θέλει κάποιος να ενημερωθεί σήμερα, πρέπει να πιάσει στο ραδιόφωνο κάποια σχετική εκπομπή, και αν βρεί την κατάλληλη ώρα.

Εδώ μιλάμε ότι χρειαζόμαστε συγκεκριμένη τηλεοπτική υπόθεση, εκπομπή, συχνότητα, εκκλησιαστική παρουσία. Πώς να το κάνουμε, ο κόσμος έχει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία. Θέλει να ακούσει τη φωνή της. Για όλα τα θέματα. Από την αρχή του κόσμου μέχρι το επικείμενο τέλος του. Για όλα αυτά που γίνονται σήμερα. Για όσα διαδραματίζονται μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία. Για τη νεολαία και τα προβλήματά της. Για τις αμαρτίες και τις αρετές. Για όλα πρέπει να ακούγεται ο λόγος του Θεού. Χρειαζόμαστε κατήχηση και επανευαγγελισμό.

Ο τρόπος της χριστιανικής ζωής που ξέραμε παλιά άλλαξε και χάλασε. Θέλουμε πάλι εξαρχής ν΄ ακούσουμε το θεολογικό και πνευματικό αλφάβητο. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη, διότι:

-         Τα θρησκευτικά στα σχολεία μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο θρησκειολογικά. Άοσμα, άχρωμα, άγευστα Ορθοδοξίας, ιδίως με το νέο πρόγραμμα σπουδών που ετοιμάστηκε και θα λειτουργήσει πιλοτικά από τα κακόμοιρα παιδιά, τα ελληνόπουλα, τα παιδιά τα βαπτισμένα της Εκκλησίας, του Δημοτικού τα παιδιά. Πανθρησκειακά – πολυπολιτισμικά θρησκευτικά; Θρησκευτικά της Νέας Εποχής είναι αυτά; Με πιο δικαίωμα άραγε σε παιδιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

-         Τα μαθήματα στα πανεπιστήμια κάθε άλλο παρά βοηθούν σε μια ορθή - ορθόδοξη θεολογική κάλυψη.

-         Τα λίγα, ολιγομελή, πρωτοβάθμια κυρίως, κατηχητικά σχολεία φυτοζωούν.

-         Ο εκκλησιασμός της Κυριακής έχει κολλήσει χρόνια τώρα στο 3% του θρησκευομένου πληθυσμού! 

 Πώς θα μάθει για την πίστη του τελικά αυτός ο λαός; Το 97% δηλαδή των Ελλήνων που είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Πως θα στηριχθούν οι ορθόδοξοι γονείς και οι ευσεβείς δάσκαλοι; Είναι ευστάθεια και ασφάλεια για το λαό μας η ορθόδοξη διδασκαλία, έστω κι αν λέμε τα ίδια, διότι, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, η επανάληψη των ίδιων έστω χριστιανικών αληθειών, αυτόν τον ίδιο δεν τον κουράζει, για τους ακροατές του όμως είναι ασφάλεια.

Κάθε βδομάδα λοιπόν, για τις γιορτές και τις εκκλησιαστικές ειδήσεις και υποθέσεις απαιτείται να ακούγεται καθαρή και πλήρης η φωνή της Εκκλησίας. Επειδή όμως δεν υπάρχει στο βαθμό και το επίπεδο που θάπρεπε, γι΄ αυτό μερικοί, ευτυχώς όχι πολλοί, «τείνουν ευήκοον ούς», στις προτεστάντικες φλυαρίες που μιλάνε συνεχώς για Ευαγγέλιο κλπ, με τον τρόπο τους βέβαια, αιρετικά και λανθασμένα.

Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το καρναβάλι, για τα ξενόφερτα γενέθλια, για τον εκκλησιασμό, για τη συνειδητοποιημένη συμμετοχή στα κοινά και τις εκλογές, για τις προφητολογίες και μελλοντολογίες; Δεν μπορούμε να απαντάμε σε τόσο σοβαρά θέματα με «ατάκες» και συνθήματα, χωρίς θεολογική ανάλυση και εμβάθυνση που θα καλύπτει νου, ψυχή και καρδιά των ευσεβών χριστιανών. Δεν μπορεί αυτό να το αφήνουμε ανεξέλεγκτα στα χέρια των δημοσιογράφων και σε κάποιες σύντομες ανακοινώσεις, ερωτήσεις - απαντήσεις σε συνοδικούς εκπροσώπους τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Δε φτάνει αυτό δηλαδή, διότι οι χριστιανοί μας καταιγιστικά βομβαρδίζονται καθημερινά από πλήθος ιδεών και πειρασμών, μπερδεύονται, αποπροσανατολίζονται, και ζητούν επίμονα το λόγο και τη θέση της επίσημης Εκκλησίας. Τι λέγει η Αγία Γραφή, ρωτάνε, τι λέγει η Εκκλησία.

 Όσες εκπομπές παίχτηκαν μέχρι τώρα από ικανούς εκπροσώπους της κανονικής Εκκλησίας, με καθαρή φωνή και συμμετοχή του λαού, πέτυχαν το τέλειο αποτέλεσμα. Αυτό όμως έγινε κάπου, κάποτε, κάπως από κάποιον και δεν συνεχίστηκε μετά για κάποιο λόγο.

Καλά, τόσο δύσκολο είναι και δεν μπορεί η Εκκλησία να έχει μια τηλεόραση; Είναι θέμα ομολογίας σήμερα αυτού του είδους η παρουσία μετά παρρησίας. Κι αυτό γιατί ο αθεϊσμός έγινε της μόδας. Όλοι κομπορρημονούν μέσω τηλεοράσεως υπέρ της προσωπικής τους αθεϊας, λές και μας ενδιαφέρει, λές κι εμείς από κάτω θα αρχίσουμε να τρέμουμε, αν μας πεί ο άλλος ότι δεν πιστεύει. Αυτό όμως χρειάζεται μια απάντηση και πρέπει οργανωμένα και συγκεκριμένα, συνεχώς και τακτικά, ο σωτήριος λόγος της Εκκλησίας να εκπέμπεται. Όχι, δεν είναι διαφήμιση του κακού, όπως λένε μερικοί ηττοπαθείς και φοβικοί. Όχι. Είναι εμβόλιο κατά της όποιας αιρετικής πλάνης και επιδημίας, για να μη βρεθεί αδιάβαστος και απροετοίμαστος, ο γέροντας, η νοικοκυρά, ο νέος, ο μαθητής. Πρέπει να υπάρχει κάπου η θέση της Ορθοδοξίας ζωντανά. Στα δέκα λεπτά του Κυριακάτικου κηρύγματος τι να πρωτοπεί ο ιεροκήρυκας…

Δωδεκαθεϊστές, σατανιστές, μασόνοι, μαρξιστές, αγνωστικιστές, πάσης φύσεως προπαγανδιστές ομιλούν, επηρεάζουν δυστυχώς πολλούς… Και από την άλλη μεριά δεν υπάρχει ένα ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο της Εκκλησίας, το οποίο συστηματικά να ανασκευάζει τις αηδείς εν πολλοίς απόψεις του καθενός δοκησίσοφου.

Όλοι αυτοί οι δήθεν άθεοι, όταν η συμφορά, η όποια ανθρώπινη συμφορά, χτυπήσει την πόρτα τους, ή απελπίζονται μέχρι αυτοκτονίας οι δυστυχείς ή αρχίζουν και κλαυθμηρίζουν ψελλίζοντας όσες προσευχές θυμούνται. Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ, ακόμη και οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, για όντως ανάγκες και θαύματα που ζητούν, προσεύχονται και παρακαλούν τον Χριστό και την Παναγία. Αυτά όμως, και άλλα φυσικά, πρέπει να λέγονται ακόμη και για τους αρνητές, πιστέψουν δεν πιστέψουν, μπορεί κάποιοι τελικά να σωθούν. Έχουμε χρέος αγάπης και αλήθειας και γι΄ αυτούς. Πρέπει να λέγονται πάντως «προς ευφροσύνη και στηριγμό των ορθοδόξων και καταισχύνη των κακοδόξων». Για τη μαρτυρία του Κυρίου Ιησού.

Κι αν τέλος πάντων δεν μπορεί να δημιουργηθεί ή αγορασθεί ένα εκκλησιαστικό επίσημο τηλεοπτικό κανάλι, δεν μπορεί με ενοίκιο στην κρατική τηλεόραση, χωρίς να χρωματισθεί κομματικά η φωνή του Λόγου, να υπάρχει μία ώρα έστω, κάθε βδομάδα, σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης, η θέση της Εκκλησίας; Ας πούμε μετά το Δελτίο των 8 ή των 9 μμ. Κι ας παίξει και μια επανάληψη μέσα στην υπόλοιπη εβδομάδα.

Πως αφήνουμε έναν ολόκληρο ορθόδοξο λαό στο σημερινό σκοτάδι; Ξεχνάμε το λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, ότι «είναι μεγάλο βάραθρο απωλείας η άγνοια των Γραφών, δηλ. του θείου λόγου»; Αυτό δεν έλεγε ο ΄Αγιος Κοσμάς, ο Αιτωλός, που ήθελε να βγεί και να μιλήσει από μια ψηλή κορυφή για τον Χριστό και να τον ακούσουν όλοι»; Καλό είναι και το διάβασμα, ποιος όμως διαβάζει συστηματικά σήμερα; Καλό είναι και το ραδιόφωνο και όλοι γνωρίζουμε τι μεγάλη ωφέλεια προσφέρουν τα κατά τόπους εκκλησιαστικά ραδιόφωνα… Χρειάζεται όμως και η δύναμη της εικόνας. Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις!

Χριστιανική Εστία Λαμίας

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: