Η ΑΛΛΟΤΕ ΕΥΣΕΒΗΣ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ, ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Όταν φιλάμε το χέρι ενός Ιερέα ή Επισκόπου, δεν το κάνουμε ούτε από προσωπική συμπάθεια ούτε από δουλοπρέπεια (όπως κάποιοι "περίεργοι" τύποι αναμασάνε), ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΤΟΥ. Γι' αυτό και οι Ορθόδοξοι Ιερωμένοι οφείλουν να ξεχωρίζουν από τον κόσμο και μέσα στον κόσμο, χωρίς να εκκοσμικεύονται όπως θέλουν ορισμένοι, δυστυχώς και Ιερείς. Το παρακάτω άρθρο μεταφέρει μια τέτοια εικόνα ευλάβειας που φαίνεται να έχει χαθεί στην ακραία υλιστική εποχή μας:

Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Όταν είμασταν παιδιά, στην δεκαετία 1960-1970, όταν περνούσε κάποιος ρασσοφόρος, μας άρεσε ιδιαίτερα να τρέχουμε, και να του φιλήσουμε το χέρι.

Δεν ήταν μόνον οι συμβουλές από την οικογένεια και το κατηχητικό, ήταν και εκείνες οι ευχές που μας έδιναν οι παπούληδες, όταν φιλούσαμε το χέρι τους. Ήταν και το ήθος των τότε ιερέων μας. 

Ύστερα, φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, στην αρχή, αντιδρούσαμε στην ωραία παλαιά μας συνήθεια. Όμως βλέπαμε και κάτι άλλο. Πήγαινες να φιλήσεις το χέρι κάποιου κληρικού, και αυτός το τραβούσε. Δήθεν από ταπείνωση, δήθεν φιλικά, δήθεν … Δήθεν ιερείς …

Αργότερα, στο Άγιον Όρος Άθω, βλέπαμε να φιλούν το χέρι του παπά οι πάντες.
Φράσεις: Είσαι παπάς, δόσε μας την ευχή σου΄ παπά μου, να σου φιλήσω το χέρι, και άλλες παρόμοιες, τις άκουγες πολύ συχνά.

Άλλες φορές πάλι, τύχαινε να πας στον παπαΕφραίμ, στα Κατουνάκια, και σου φιλούσε το χέρι, και όσοι έβλεπαν ή το μάθαιναν, έλεγαν: ά, αυτός θα γίνει παπάς.

Σε κάποιον διάκο, είχε πει, εκείνος ο αρχάγγελος της αγιορειτικής ερήμου: άμα γίνεις και παπάς, θα σου φιλήσω και το χέρι. Ρώτησα, χρόνια αργότερα τον παπαΙωσήφ, τί να σήμαινε αυτό το ρήμα του οσίου ανθρώπου του Θεού, και μας είπε: Στις περιπτώσεις αυτές, ο λόγος είναι διφορούμενος. Ή υπάρχει κώλυμμα, ή δεν θα γίνει ο διάκος παπάς. Πράγματι. Παπάς δεν έγινε ο περί ου ο λόγος. Αγνοείται η τύχη του.

Σήμερα όμως, τα πράγματα άλλαξαν, και από ότι φαίνεται, άλλαξαν πολύ.

Στις δημόσιες υπηρεσίες, ο παπάς προσφωνείται πλέον όπως και κάθε άλλος: --Τί θα θέλατε, κύριε; Μάλιστα, κύριέ μου, και άλλες παρόμοιες φράσεις. Το «πάτερ» σχεδόν εγκαταλείφτηκε.

Γιά χειροφίλημα, ούτε λόγος. Τί κάνετε; Πώς είστε; Και κάνουμε χειραψία.

Ο Γέροντας μάς έλεγε: Και απλός μοναχός να είσαι, θα δίνεις το χέρι σου, να το φιλήσουν οι άνθρωποι. Προσκυνούν το σχήμα σου. Μην τους αδικείς και μην του στερείς την ευλογία του Θεού.

Αλλά, γιατί, απόψε, θυμήθηκα τα χειροφιλήματα και τις προσφωνήσεις;

Γιατί βλέπω πως, και εδώ, στην Ελλάδα, πλέον, οι άνθρωποι δεν συνεχίζουν τις παραδόσεις, όσον αφορά τον ρασσοφόρο. Δεν τολμώ να πω ότι δεν μας σέβονται, γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο το κατά πόσο σέβομαι εγώ τον εαυτό μου και τον συνάνθρωπο.

Και ακόμα, έτσι που έχουμε πλέον αγωγή από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, είναι πάρα πολύ εύκολο να περάσεις το μήνυμα που θέλεις, να φέρεις τα απάνω κάτω.

Δέστε και δύο ιστορίες, γιά να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω, αγαπητοί.

1.Ο Γιώργος, σχεδόν τεσσάρων ετών, βλέπει τον πατέρα του να φοράει ράσσο, γιά να βοηθήσει στο ψαλτήρι. Είναι αρχή της Σαρακοστής. Τραβάει το μανίκι της μάννας του και την λέει: Τέτοια στολή θέλω να με πάρεις γιά να την φορέσω. – Τί στολή, παιδί μου; Λέει η μάννα, αφού δεν βλέπει κάτι παράξενο μέσα στον ναό. - Σαν του μπαμπά. Θέλω να γίνω μπάτμαν.
Το ράσσο ο μικρός το συνδύασε με την μπέρτα του μπάτμαν.

2.Άλλος μικρός ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας στο χωριό τους, και ακούει ήχο από κουδουνάκια. Όλος περιέργεια, μπαίνει μέσα στον ναό, την στιγμή που ο αρχιερέας, κάτω από τον πολυέλεο, λόγω μεγάλης πανηγύρεως, φορούσε τον σάκκο που του πρόσφεραν οι διάκονοι. Και εκεί που τον τακτοποιούσαν, τα κουδουνάκια έβγαζαν τον ήχο τους. Ο αρχιερέας ήταν πλέον ντυμένος με όλη την μεγαλοπρέπεια των αυτοκρατορικών αμφίων του.

Βλέποντας τα δρώμενα ο μικρός, κάνει στροφή και βγαίνει τρέχοντας, γιά να συναντήσει την μητέρα που δεν είχε ανεβεί ακόμα τα σκαλιά. – Μαμά, μαμά, τρέξτε. Μέσα εδώ είναι ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής.

Γελάτε; Μήπως, μετά από όσα γράφουμε απόψε οφείλουμε να δούμε κάπως πιο σοβαρά τέτοιες και ανάλογες καταστάσεις; Μήπως, οφείλουμε και να κλάψουμε λίγο; 

Πάντως το αντικληρικό πνεύμα συνεχώς βρίσκει όλο και περισσότερους οπαδούς.

Άντε, μετά από τόση τηλεόραση, να πείσεις τα παιδιά ότι το ράσο και τα άμφια τα φορούν οι κληρικοί και όχι οι τηλεοπτικοί αστέρες, ηθοποιοί, καρναβάλια, μάγοι κλπ.

Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει, αδερφοί μου.

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: