- Γέροντα, οι άνθρωποι που χουν πνευματικά στον κόσμο πρέπει να δείχνουν στους κοσμικούς ότι νηστεύουν;
- Όταν πρόκειται για διατεταγμένες νηστείες της Εκκλησίας μας, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές κ.λπ., τότε πρέπει, γιατί αυτό είναι ομολογία πίστεως.
Οι άλλες όμως νηστείες, δηλαδή αυτές που γίνονται από άσκηση, για την
αγάπη του Χριστού ή για να εισακουσθεί η προσευχή μας σε ένα αίτημά μας,
πρέπει να γίνονται κρυφά.
Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα.
Γι’ αυτό , βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον
άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
- Αν, Γέροντα, ο ακροατής ή ο αναγνώστης έχει καλή διάθεση;
-
Ε, τότε αυτός έχει ήδη την θεία Χάρη, γι’ αυτό και ωφελείται. Ένας όμως
που δεν έχει καλή διάθεση θα πάρει και θα εξετάσει αυτά που λέει ο
ιεροκήρυκας και δεν θα έχει καμιά ωφέλεια. Το να σκεφτόμαστε ορθόδοξα
είναι εύκολο∙ το να ζούμε όμως ορθόδοξα θέλει κόπο. Μια φορά ένας
θεολόγος είχε κάνει μια ομιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίμα,
γιατί υπήρχε ανάγκη. Και πράγματι πολλοί παρακινήθηκαν και έδωσαν πολύ
αίμα. Εκείνος όμως δεν έδωσε ούτε μια σταγόνα, αν και είχε… μπόλικο. Οι
άλλοι τότε σκανδαλίσθηκαν. «Εγώ, τους είπε εκείνος, με την ομιλία που
έκανα και παρακίνησα τον κόσμο να δώσει αίμα, είναι σαν να έδωσα το
περισσότερο αίμα»! Έτσι ανέπαυε τον λογισμό του. Καλύτερα ήταν να μην
έκανε την ομιλία και αθόρυβα να πήγαινε να δώσει λίγο αίμα. Η ζωή
μετράει. «Εγώ είμαι δεξιός», μου είπε ένας που δεν είχε καμιά σχέση με
την Εκκλησία. «Άμα δεν κάνης σταυρό, τι ωφελεί;», του είπα... Το χέρι
που δεν κάνει σταυρό τι ωφελεί που είναι δεξί; Σε τι διαφέρει από το
αριστερό που δεν κάνει σταυρό; Εκείνο έτσι κι αλλιώς δεν κάνει σταυρό». Αν εσύ είσαι δεξιός και δεν κάνης σταυρό, σε τι διαφέρεις από τους αριστερούς; Ο σκοπός είναι να είσαι άνθρωπος πνευματικός, να ζεις κοντά στον Χριστό, τότε βοηθάς και τους άλλους.
Όταν
ο άνθρωπος έχει ζωή σωστή, το έργο του πληροφορεί. Σε μια πόλη ήταν
ένας Προτεστάντης που όλους τους κατηγορούσε∙ τι κληρικούς, τι
δεσποτάδες. Εκεί κοντά σε ένα μοναστήρι ασκήτευε και ένας μοναχός. Μια
φορά ρώτησε τον Προτεστάντη ένας άθεος: «Καλά, όλους τους δεσποτάδες
,τους παπάδες, τους κατηγορείς. Γι’ αυτόν τον καλόγηρο τι έχεις να
πεις;». «Αυτόν τον παραδέχομαι, του λέει, γιατί διαφέρει από τους
άλλους». Ένας πιστός, όπου και να ‘ναι, πόσο βοηθάει, όταν ζει σωστά!
Θυμάμαι, ένας γνωστός μου αστυνομικός υπηρετούσε στα σύνορα. Εκεί ήταν
και Σέρβοι κομμουνιστές, και μάλιστα από τους πιο έμπιστους του
κόμματος. Εκεί ήταν και Σέρβοι κομμουνιστές, και μάλιστα από τους πιο
άθεους, τους πιο έμπιστους του κόμματος. Όταν έρχονταν Σέρβοι παπάδες
στα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας, ο αστυνομικός τους φιλούσε το χέρι. Οι
κομμουνιστές το πρόσεξαν. Έλληνας αστυνομικός να φιλάει το χέρι των
Σέρβων παπάδων! Έκανε μεγάλη εντύπωση στους κομμουνιστές και
προβληματίσθηκαν στο θέμα της πίστεως.
Πόσο βοηθούν αυτοί που έχουν
μια θέση, όταν κρατάνε λίγο! Γι’ αυτό και εγώ κοιτάω μερικούς μεγάλους
να τους δω, όταν έρχονται, για να τους βοηθήσω, γιατί αυτοί μπορεί να
βοηθήσουν πάρα πολύ με το παράδειγμα. Να, ένας στρατάρχης που γνωρίζω,
είναι παράδειγμα. Και, ότι κάνει, το κάνει από μέσα του με την καρδιά
του∙ δεν το κάνει εξωτερικά. Οι άλλοι που τον βλέπουν προβληματίζονται
και βοηθιούνται. Παλιά και οι άρχοντες του τόπου είχαν αρχές, πίστευαν.
Ξέρετε τι είχε πει μια αρχόντισσα σε κάποιον βουλευτή σε μια πόλη; Είχε
πάει με τον σύζυγό της την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου
σε ένα γεύμα και είχαν εκεί ψάρια, κρέατα… Αυτή δεν έτρωγε, γιατί
νήστευε. Το πρόσεξε ο βουλευτής και της είπε: «Ασθενείς και οδοιπόροι
νηστεία δεν κρατούν». «Ναι, οδοιπόροι με ρόδες!» του απάντησε εκείνη και
δεν άγγιξε τίποτα από τα αρτύσιμα. Στο γεύμα εν τω μεταξύ ήταν και ένας
κληρικός που τους προσφώνησε: «Μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι μαζί σας
κ.λπ.», έλεγε-έλεγε ένα σωρό εγκώμια. Οπότε τον διέκοψε ο άντρας της
αρχόντισσας και του είπε: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία!».
Γιατί εκείνος πήγε να τους κολακεύσει. Άλλοτε πάλι είχε πει αυτή η
αρχόντισσα σε έναν καθηγητή Θεολογίας: «Μην κοιτάτε λεπτομέρειες και
κόβετε στις εξετάσεις τους παπάδες. Κοιτάξτε να τους περνάτε, γιατί οι
επαρχίες δεν έχουν παπά!». Θέλω να πω ότι παλιά οι τοπικοί άρχοντες
ενδιαφέρονταν για την Εκκλησία, ήταν παράδειγμα για τον λαό.
Αυτό που θα βοηθήσει θετικά τους ανθρώπους σήμερα είναι το παράδειγμά μας το χριστιανικό και η ζωή μας η χριστιανική. Τους Χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνει η πνευματική λεβεντιά και η αρχοντιά, η θυσία. Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να
αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο
Χριστός θα προδώσει την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η
αρετή έχει τυπικό να προδίδει τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός.
Ακόμη και να κρυφθεί, και να υποκριθεί με την δια Χριστόν σαλότητα, η
αρετή θα τον προδώσει, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του
θησαυρός, που θα ανακαλυφθεί τότε μαζεμένος, θα βοηθήσει πάλι πολλές
ψυχές ίσως τότε περισσότερο.
Δημοσίευση σχολίου