Όχι βέβαια!
Αφ'
ενός ανά πάσα στιγμή, όσο είναι δυνατόν και όπου και όταν πρέπει
βοηθάμε. Και αυτό όχι γιατί μας το επιβάλλει κανείς ή για κάποια
ανταλλάγματα. Αυτή είναι η φύση της εκκλησίας.
Αφ'
ετέρου, αυτές τις εορταστικές ημέρες, πού ο καταναλωτισμός φτάνει στο
απόγειο, οι φτωχοί και όσοι στερούνται υλικών πραγμάτων περιφρονούνται
περισσότερο.
Οικογένειες πού έχουν πένθος ή είναι διαλυμένες μαστίζονται περισσότερο από την οδύνη της νοσταλγίας.
Μοναχικοί
άνθρωποι νιώθουν μεγαλύτερο το χάσμα της μοναξιάς και της απομάκρυνσης
τους από τους άλλους, τώρα πού όλοι μονοιάζουν και χαίρονται.
Ασθενείς οδυνώνται περισσότερο,τώρα πού όλοι ευφραίνονται.
Εμείς πού είμαστε χαρούμενοι και πανηγυρίζουμε πνευματικά, θέλουμε να μεταδώσουμε αυτήν την χαρά στον απελπισμένο.
Ανθρωποι
εκτός εκκλησίας ακούνε για σάρκωση Χριστού και επί γης ειρήνη και
σκανδαλίζονται γιατί μόνον ειρήνη δεν βλέπουν στον κόσμο.Και τόσες άλλες
περιπτώσεις νιώθουν τις κάθε είδους δοκιμασίες εντονότερα.
Οι
εορτές μεγεθύνουν την θλίψη, την στέρηση, την έλλειψη, την οδύνη γιατί
είναι συνδυασμένες με πολλές χαρές του κόσμου και πολλούς
προβληματισμούς φορτισμένες.Με λίγα λόγια, επειδή και η
περιφρόνηση και η θλίψη παίρνουν άλλες διαστάσεις τις εορτές, εμείς
ασκούμε περισσότερο την αγάπη αυτές ακριβώς τις μέρες.
Ας
κοιτάμε την ουσία των πραγμάτων και τις περιπτώσεις της καθημερινότητας
και ας μην απαξιώνουμε όσους βοηθάνε, επειδή εμείς ζούμε εγκλωβισμένοι
στην πολύχρωμη φούσκα μας.
Γιατί αυτό μου φαίνεται μας φταίει.
Τα
μεταθέσαμε όλα σε μια εκκλησία οργανωμένου τύπου και από πάνω την
απαξιώνουμε για να εκδηλώσουμε ένα "κάποιο ενδιαφέρον ανθρωπιστή",
επειδή εμείς αδυνατούμε να συνεισφέρουμε με οποιοδήποτε τρόπο. Και όταν υπάρχει καλή πρόθεση αλλά υλική αδυναμία, ο Θεός συγχωρεί. Όταν
όμως υπάρχει ευχέρεια, ας μην λερώνουμε την ψυχή μας τουλάχιστον
σπιλώνοντας άλλους, όντες οι ίδιοι αναίσθητοι και σοφιστικώς
φιλοσοφούντες.
Ας είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον.
Δημοσίευση σχολίου