Νά ἑτοιμασθοῦμε γιά τήν ἄλλη ζωή*
• Γέροντα, ἕνας νέος ἐξαφανίσθηκε, ἀφοῦ ἄφησε σημείωμα στούς γονεῖς του ὅτι θά αὐτοκτονήση, γιατί δέν εἶναι ὄμορφος καί ὅτι γι ̓ αὐτό φταῖνε ἐκεῖνοι.
– Δέν ἔχουν συλλάβει τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι. Δέν πιστεύουν στήν ἄλλη ζωή. Ὅλο τό βάσανο ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει. «Εἶμαι ἀδικημένος, σοῦ λέει· οἱ ἄλλοι χαίρονται, ἐγώ δέν χαίρομαι»... Δέν εἶναι εὐχαριστημένοι μέ ὅ,τι ἔχουν, μπαίνει καί ὁ ἐγωισμός, καί βασανίζονται. Ὁ Θεός ὅλο τόν κόσμο τόν ἀγαπάει. Στόν κάθε ἄνθρωπο ἔδωσε αὐτά πού τόν ὠφελοῦν, εἴτε τό μπόι εἴτε τήν λεβεντιά εἴτε τήν ὀμορφιά κ.λπ., ὅ,τι θά τόν βοηθήση, ἄν τό ἀξιοποιήση, νά σωθῆ. Ἀλλά ὁ κόσμος βασανίζεται. «Γιατί ἐγώ νά εἶμαι ἔτσι, ἐνῶ ἐκεῖνος ἔτσι;». Μά ἐσύ ἔχεις αὐτά, ἐκεῖνος ἔχει ἄλλα. Ἕνας διά Χριστόν σαλός Ρουμάνος πού ἀσκητεύει στό Ἅγιον Ὄρος εἶπε σέ κάποιον πού εἶχε τέτοιους λογισμούς: «Ἕνας βάτραχος εἶδε τό βουβάλι καί εἶπε: "Θέλω νά γίνω καί ἐγώ βουβάλι". Φούσκωσε, φούσκωσε ὁ βάτραχος, καί τελικά ἔσκασε. Ὁ Θεός αὐτόν τόν ἔκανε βάτραχο, ἐκεῖνο βουβάλι. Πῆγε ὁ βάτραχος νά γίνη βουβάλι καί ἔσκασε!».
Ὁ καθένας νά χαίρεται, ὅπως ὁ Δημιουργός τόν ἔφτιαξε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθῆ νά πιστέψη στόν Θεό καί στήν μέλλουσα ζωή, τήν αἰώνια, –συλλάβη δηλαδή τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς– καί μετανοήση, ἀλλάξη ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τόν ἀλλοιώνει, διώχνοντας καί ὅλα τά κληρονομικά του ἐλαττώματα. Πολλοί ἄνθρωποι πού μετανόησαν, ἀγωνίσθηκαν μέ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καί Ἅγιοι, καί τούς προσκυνᾶμε τώρα μέ εὐλάβεια καί ζητᾶμε καί τίς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ προηγουμένως εἶχαν πολλά πάθη καί κληρονομικά. Ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ λ.χ., ἐνῶ ἦταν ὁ πιό αἱμοβόρος ληστής, μέ κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στόν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τά πάθη, τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί ἀξιώθηκε νά λάβη καί τό προφητικό χάρισμα. Πέρασε στήν εὐαισθησία ἀκόμη καί τόν Μέγα Ἀρσένιο**, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπό τήν μεγαλύτερη ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μέ κληρονομικές ἀρετές καί μέ μεγάλη ἐπιστημονική μόρφωση.
* Ἀπό τό βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Β ́, ἔκδ. Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1999, σσ. 343 - 344.
** Ὁ Ἀββᾶς Ἀρσένιος ὁ Μέγας (354-447) καταγόταν ἀπό τήν Ρώμη. Ἦταν μέγας κατά τήν σοφία καί τήν ἀρετή. Ὀνομαζόταν «πατήρ Βασιλέων», γιατί ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος τοῦ ἀνέθεσε τήν μόρφωση τῶν δύο παιδιῶν του. Τό 394 μετά ἀπό θεία πληροφορία ἀναχωρεῖ γιά τήν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου. Ἄν καί εἶχε ζήσει στά ἀνάκτορα, διακρίθηκε ὡς μοναχός γιά τήν μεγάλη αὐστηρότητα καί τήν σκληραγωγία του.
Πηγή: Περιοδικό «Παρακαταθήκη», τεύχος 102, Ιούνιος 2015, η συντακτική επιτροπή
Δημοσίευση σχολίου