Βαθιά ἦταν ἡ λαχτάρα τοῦ Γέροντα νά σμιλέψει τήν ἄμορφη μάζα τοῦ λίθινου ἐαυτοῦ μας καί νά μορφώσει τό Χριστό μέσα μας κι ἔτσι νά μᾶς μεταμορφώσει. Ὅλο αὐτό γινόταν μέ ὠδίνες τοκετοῦ ἐκ μέρους του καί μέ ἐνίσχυση τῆς ἐλπίδας μας, ὥστε ποτέ νά μήν ἀπελπιστοῦμε καί νά τά παρατήσουμε.
Τόσο στήν προσωπική μας ζωή, ὅσο καί στή ζωή τοῦ τόπου μας καί τῆς ἀνθρωπότητος, ἔβλεπε σημάδια ἐλπίδας. Ἕνα βράδυ πού τοῦ εἴχαμε ἐμπιστευθεῖ τή θλίψη μας καί τή στενοχώρια μας γιά τά ὅσα συνέβαιναν γύρω μας, μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε:
«Ἡ ἐποχή μᾶς εἶναι σάν τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ. Καί τότε ὁ κόσμος εἶχε φθάσει σέ μιά ἄθλια κατάσταση. Ὁ Θεός ὅμως, μᾶς λυπήθηκε. Καί τώρα δέν πρέπει ν΄ ἀπελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα ἀπό τή συμφορά νά ἐμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαῖος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θά συνεγείρει καί θά ἑνώσει τόν κόσμο πρός τό καλό».
Πηγή: Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης
Δημοσίευση σχολίου