Βηθανία, εβραϊκή λέξη που σημαίνει «οίκος φοινίκων». Έμεινε γνωστή
στην ιστορία ως πατρίδα του φίλου του Χριστού, Λαζάρου. Μικρή και
ασήμαντη κώμη στο χώρο της Παλαιστίνης αλλά σημαντική στην ιστορία του
Χριστιανισμού. Ήταν από τους τόπους που αγαπούσε ιδιαίτερα και διέτριβε
πολύ συχνά ο Ιησούς. Και αυτό, οφειλόταν στον ιδιαίτερο δεσμό αγάπης και
φιλίας που συνέδεε τον Θεάνθρωπο με την οικογένεια του Λαζάρου και με
το λεπρό που κάποιοι θεωρούσαν ως πατέρα του Αγίου.
Γνωστό τυγχάνει το επεισόδιο της φιλοξενίας του Κυρίου στην οικία της
Μάρθας και της Μαρίας, αδελφών του Λαζάρου, όπου η μεν Μάρθα
«περιεσπάτο περί πολύν διακονία», η δε Μαρία παρεκάθησε «παρά τους πόδας
του Ιησού και άκουγε των λόγων» (Λουκ. ι΄ 38-42). Το γεγονός όμως που
δόξασε τη Βηθανία είναι η ανάσταση του Λαζάρου (Ιω. ια΄1-44), όπου ο
Κύριος με αυτό το θαύμα προεικόνισε τη δική Του ανάσταση. Γι΄ αυτό και η
υμνολογία της αγίας μας Εκκλησίας κατά το Σάββατο του Λαζάρου τονίζει
πρωτίστως το μυστήριο της κοινής αναστάσεως και δευτερευόντως τη μνήμη
του Αγίου.
Εκτός από τα δύο ανωτέρω σημαντικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στη
Βηθανία, υπάρχουν και άλλες ευαγγελικές αναφορές επισκέψεως και
φιλοξενίας του Κυρίου στην οικία Σίμωνος του Λεπρού (΄Ιω. ιβ΄ 1-8, Μάρκ.
ιδ΄3-9, Ματθ. κστ΄6-13, ΄Ιω. ιβ΄9-11, Ματθ. κα΄17).
Όπως ήταν φυσικό, το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου εξέγειρε τους
Ιουδαίους και «εβουλεύσαντο οι αρχιερείς, ίνα και τον Λάζαρον
αποκτείνωσιν» (΄Ιω. ιβ΄ 9-11), καθότι ήταν το ζωντανό τεκμήριο του
θαύματος. ΄Ετσι ο Άγιος διωκόμενος από τους Ιουδαίους καταφεύγει στη
νήσο Κύπρο, όπου τον συναντούν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και τον
χειροτονούν πρώτον επίσκοπο Κιτίου.
Το αρχαίο Κίτιο, η πόλη του φιλοσόφου Ζήνωνος είχε τη μεγάλη τιμή να
ευαγγελισθεί το λόγο της Αληθείας όχι από έναν απλό εργάτη του
Ευαγγελίου αλλά από ένα προσωπικό φίλο του Κυρίου. Σύμφωνα με τον Άγιο
Επιφάνιο επίσκοπο Κωνσταντίας της Κύπρου (367-403), ο δίκαιος Λάζαρος
έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά την έγερσή του. «΄Εν παραδόσεσιν εύρομεν
ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το
αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω πρός Κύριον εξεδήμησε
κοιμηθείς».
Οι παραδόσεις τον θέλουν σκυθρωπό και αγέλαστο κατά την παρούσα ζωή,
και αυτό οφειλόταν στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του
στον Άδη. Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι δε γέλασε ποτέ στη ζωή του
παρά μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και
σχολίασε αποφθεγματικά: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο».
Άλλη παράδοση συνδέει τον Άγιο με την Αλυκή της Λάρνακος (σημερινή
ονομασία του Κιτίου). Στη θέση της Αλυκής υπήρχε τον καιρό του Αγίου ένα
μεγάλο αμπέλι. Διερχόμενος μια μέρα από εκεί ο Άγιος, δίψασε και ζήτησε
λίγο σταφύλι από τη γυναίκα-ιδιοκτήτη του αμπελιού. Εκείνη αρνήθηκε και
για να την τιμωρήσει, μετέτρεψε θαυματουργικά το τεράστιο αμπέλι σε
αλυκή. Η παράδοση αυτή επιβεβαιώνεται από τους εργάτες που συλλέγουν το
αλάτι. Ισχυρίζονται ότι σκάβοντας βρίσκουν ρίζες και κορμούς αμπελιού.
Λέγεται μάλιστα, πως στο μέσο της αλυκής βρίσκεται πηγάδι με γλυκό νερό,
γνωστό ως «πηγάδι της «ρκάς» δηλ. της γριάς. Ο Συναξαριστης της
Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με αυτή την παράδοση, αναφέρει ότι τη λίμνη
διεκδικούσαν δύο αδέλφια, οι οποίοι ήρθαν σε έντονη ρήξη για την κατοχή
της. Ο Άγιος «διά προσευχής εξήρανε και εις άλατος φύσιν αυτήν επήξατο».
Στα «Πάτρια» του Αγίου Όρους γίνεται άμεση σύνδεση της Κύπρου και του
Αγίου Λαζάρου με τη Θεοτόκο και τον Άθωνα. Η μητέρα του Κυρίου,
συνοδευομένη από τόν Ευαγγελιστή Ιωάννη, ήλθε στο Κίτιο, συνάντησε τον
Άγιο Λάζαρο, στον οποίο μάλιστα δώρησε ωμοφόριο και επιμάνικα, ενώ στη
συνέχεια επισκέφθηκε τόν Άθω.
Σύμφωνα πάντα με τον Συναξαριστή της Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος
ετάφη σε μαρμάρινη λάρνακα η οποία έφερε την επιγραφή: «Λάζαρος ο
τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Η λάρνακα τοποθετήθηκε αργότερα σε
έναν μικρό ναό.
Πέραν από την πληροφορία του αγίου Επιφανίου, σχετικά μέ τά τριάντα
χρόνια της δεύτερης ζωής του Αγίου, η παλαιότερη, κατά τους ερευνητές,
μαρτυρία για την παράδοση της παρουσίας του αγίου Λαζάρου στην Κύπρο
αποδίδεται στον Άγιο Ιωάννη Ευβοίας, πρεσβύτερο και μοναχό του
Πατριαρχείου Αντιοχείας (περι τό 744). Ο Άγιος σε ομιλία του «Εις τον
τετραήμερον Λάζαρον» αναφέρει: «΄Εμοι γάρ είρηκεν γέρων τις περι του
μακαρίου Λαζάρου πληροφορηθείς από γραφης τών αυτου υπομνημάτων, ότι εν
Κύπρω τη νήσω επίσκοπος γενάμενος και τόν του μαρτυρίου στέφανον υπέρ
Χριστου ανεδήσατο τόν δρόμον τελέσας και την πίστην τηρήσας και συν τώ
Χριστώ αιωνίως αγάλλεται».
Όπως γίνεται φανερό, γύρω στα 744 στον χώρο της Αντιοχείας είναι
γνωστή και διαδεδομένη η παράδοση για τον Άγιο Λάζαρο. Η πληροφορία για
μαρτυρικό θάνατο του Αγίου είναι μοναδική και δεν συναντάται σε άλλους
εκκλησιαστικούς συγγραφείς.
Η τριακονταετής παραμονή του αγίου Λαζάρου στον επισκοπικό θρόνο του
Κιτίου είναι γνωστή και στον Άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη (759-826), ο
οποιος αναφέρει εις τας Κατηχήσεις του: «Λαζάρου του μακαριωτάτου
εορτάζωμεν τα μνημόσυνα, μαλλον δέ τά εγέρσια, Λαζάρου εκείνου τά
τριάκοντα έτη ζήσαντος, ώς ο λόγος, και επισκοπήσαντος μετά την
ανάζησιν».
Η ανακομιδη και μετάθεση του ιερού λειψάνου του αγίου Λαζάρου από το
Κίτιο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία τιμάται από την Εκκλησία τη 17ην
Οκτωβρίου, έγινε κατά το έτος 899/900 μετά από εντολή του αυτοκράτορος
Λέοντος Στ΄ του Σοφού.
Η μετάθεση του λειψάνου περιγράφεται λεπτομερώς σε δύο πανηγυρικούς
λόγους που εκφώνησε μπροστά στο ιερό λείψανο παρουσία του αυτοκράτορος ο
μαθητής του Μεγάλου Φωτίου, μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας (850-μετά το
932). Στον πρώτο Λόγο, ο λόγιος κληρικός εκθειάζει το γεγονός της
αφίξεως του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στο δεύτερο περιγράφει
διεξοδικά την πομπή που σχηματίσθηκε, με τη συμμετοχή του αυτοκράτορα,
για τη μεταφορά του λειψάνου από τη Χρυσούπολη στην Αγία Σοφία. Ο Λέων
Στ΄, ως αντάλλαγμα της μεταφοράς του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη,
απέστειλε χρήματα και τεχνίτες στην Κύπρο, όπου έκτισαν το μεγαλοπρεπή
ναό του Αγίου, ο οποίος διατηρείται ως σήμερα στη Λάρνακα. Εκτός τούτου
οικοδόμησε μονή στην Κωνσταντινούπολη επ’ ονόματι του δικαίου Λαζάρου,
όπου εναπόθεσε το ιερό λείψανο. Στην ίδια μονή μεταφέρθηκε αργότερα από
την ΄Εφεσο και το λείψανο της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Κατά τη
βυζαντινή εποχή διατηρήθηκε το έθος να εκκλησιάζεται στη μονή κατά το
Σάββατο του Λαζάρου, ο ίδιος ο αυτοκράτορας.
Το ιερό λείψανο του Αγίου πρέπει να μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη
μαζί με την παλαιά λάρνακα. Τούτο συμπεραίνεται από το ότι η μαρμάρινη
λάρνακα, που εναπόκειται σήμερα κάτω από την αγία Τράπεζα του ομωνύμου
ναού στη Λάρνακα, φέρει επιγραφή, σε μεγαλογράμματη γραφή, «ΦΙΛΙΟΥ»
(ονομαστική: Φίλιος), ενώ η παλαιά «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του
Χριστού». Στη σημερινή λάρνακα ανευρέθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1972 τμήμα
του ιερού λειψάνου του δικαίου Λαζάρου μέσα σέ ξύλινη θήκη.
Το γεγονός αυτό υποδεικνύει ότι οι Κιτιείς δεν πρέπει να είχαν
παραδώσει ολόκληρο το λείψανο στον αυτοκράτορα αλλά το μεγαλύτερο μέρος
του. Εξάλλου και ο Αρέθας στους Λόγους του δέν αναφέρεται σε άφθαρτο
σκήνωμα αλλά σε «οστά » και «κόνιν». Εκτός αυτού ρωσική πηγή στη
βιβλιοθήκη της Οξφόρδης αναφέρει ότι ένας Ρώσος μοναχός από το Μοναστήρι
του Πσκώβ, που επισκέφθηκε κατά το 16ο αιώνα την πόλη της Λάρνακας,
προσκύνησε τα οστά του αγίου Λαζάρου και πήρε μαζί του μικρό τεμάχιο από
αυτά. Το τεμάχιο διαφυλάσσεται ως σήμερα στο παρεκκλήσιο του αγίου
Λαζάρου, στη μονή Πσκώβ. Η δυνατότητα την οποία είχε ο Ρώσος μοναχός να
προσκυνήσει τον Άγιο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λάρνακα με τα
εναπομείναντα λείψανα ήταν θεατή στους προσκυνητές τουλάχιστον ως το 16ο
αιώνα. Αργότερα σε χρόνο που δεν προσδιορίζεται, οι Κιτιείς τα έκρυψαν
κάτω από την αγία Τράπεζα όπου παρέμεινε μέχρι την ανεύρεσή της κατά το
έτος 1972.
Δημοσίευση σχολίου