Ένα μικρό απόσπασμα από τις «Σταλαγματιές Αγιορείτικες - Προσκυνητών Αναμνήσεις», το νέο βιβλίο του Δημήτρη Σωτηρόπουλου για το Άγιον Όρος:
«Κύριε ἐκέκραξα πρός Σέ...»
Πρώτη μέρα στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ μετάβαση μέ τό καραβάκι στή Δάφνη, καθώς καί ἡ ἀπότομη, ἀνηφορική πεζοπορία μέ φορτωμένα πράγματα στίς πλάτες καί τά χέρια, μᾶς ἔχει κουράσει.
Φτάνουμε στό Μοναστήρι μεσημέρι. Ὁ ἀρχοντάρης μᾶς ὑποδέχεται μέ χαμόγελο καί μᾶς δίνει τά δωμάτιά μας. Θέλουμε νά ξεκουραστοῦμε καί νά πάρουμε λίγες δυνάμεις, γιατί σέ λίγο ἀρχίζει ὁ Ἑσπερινός.
Κοιμόμαστε λίγο. Ὁ γλυκός ἦχος τοῦ τάλαντου καί τῆς καμπάνας μᾶς ξυπνάει. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς περιμένει.
Μέσα στό Καθολικό, ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία καί τάξη. Ἀκούγεται χαμηλόφωνα ὁ ἀναγνώστης πού διαβάζει τούς ψαλμούς.
Κάποια στιγμή, τό «Κύριε ἐκέκραξα», αὐτός ὁ τόσο ἐλπιδοφόρος μά καί θλιβερός συνάμα ὕμνος, μᾶς...ξυπνάει γιά τά καλά.
Ὁ διάκος θυμιατίζει, σκορπῶντας νωχελικά τήν εὐωδία τοῦ ἁγνοῦ ἁγιορείτικου λιβανιοῦ στό Ναό. Οἱ μοναχοί ψέλνουν μελωδικά καί κατανυκτικά.
Σ' ἕνα τροπάριο τοῦ εἱρμοῦ προβληματίζομαι: «Μή ἐκκλίνης τήν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».
Μήπως τελικά, αὐτές οἱ προφάσεις ἐν αμαρτίαις μᾶς ἐμποδίζουν νά ἐρθουμε πιό κοντά στόν Θεό ὃταν βρισκόμαστε στόν «ἔξω» κόσμο;
Μήπως αὐτοί οἱ «λόγοι πονηρίας» μᾶς κρατούν μακριά Του, ἀκόμα καί μέσα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας;
Σκέφτομαι τήν κούραση τῆς ἡμέρας καί τή γκρίνια που τή συνοδεύει. Χαμογελῶ πικρά.
Πόσο διαφορετικά θά ἦταν τά πράγματα στή ζωή μας καί τήν κοινωνία, ἂν ἱεραρχούσαμε ἐπιτέλους τίς καταστάσεις καί τίς ἀνάγκες μας! Πόσο καλύτερη θά ἦταν ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, ἂν δέν «ἔκκλιναν» τίς καρδιές μας ὃλες οἱ ἀσημαντότητες πού μᾶς ἀπορροφοῦν καθημερινά!
Μέ αὐτές τίς σκέψεις, παρακολουθῶ τον κατανυκτικό Ἑσπερινό. Καί παρά τήν σωματική κούραση, αἰσθάνομαι ψυχική ξεκούραση καί ἀνάταση.
Φτάνουμε στό Μοναστήρι μεσημέρι. Ὁ ἀρχοντάρης μᾶς ὑποδέχεται μέ χαμόγελο καί μᾶς δίνει τά δωμάτιά μας. Θέλουμε νά ξεκουραστοῦμε καί νά πάρουμε λίγες δυνάμεις, γιατί σέ λίγο ἀρχίζει ὁ Ἑσπερινός.
Κοιμόμαστε λίγο. Ὁ γλυκός ἦχος τοῦ τάλαντου καί τῆς καμπάνας μᾶς ξυπνάει. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς περιμένει.
Μέσα στό Καθολικό, ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία καί τάξη. Ἀκούγεται χαμηλόφωνα ὁ ἀναγνώστης πού διαβάζει τούς ψαλμούς.
Κάποια στιγμή, τό «Κύριε ἐκέκραξα», αὐτός ὁ τόσο ἐλπιδοφόρος μά καί θλιβερός συνάμα ὕμνος, μᾶς...ξυπνάει γιά τά καλά.
Ὁ διάκος θυμιατίζει, σκορπῶντας νωχελικά τήν εὐωδία τοῦ ἁγνοῦ ἁγιορείτικου λιβανιοῦ στό Ναό. Οἱ μοναχοί ψέλνουν μελωδικά καί κατανυκτικά.
Σ' ἕνα τροπάριο τοῦ εἱρμοῦ προβληματίζομαι: «Μή ἐκκλίνης τήν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».
Μήπως τελικά, αὐτές οἱ προφάσεις ἐν αμαρτίαις μᾶς ἐμποδίζουν νά ἐρθουμε πιό κοντά στόν Θεό ὃταν βρισκόμαστε στόν «ἔξω» κόσμο;
Μήπως αὐτοί οἱ «λόγοι πονηρίας» μᾶς κρατούν μακριά Του, ἀκόμα καί μέσα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας;
Σκέφτομαι τήν κούραση τῆς ἡμέρας καί τή γκρίνια που τή συνοδεύει. Χαμογελῶ πικρά.
Πόσο διαφορετικά θά ἦταν τά πράγματα στή ζωή μας καί τήν κοινωνία, ἂν ἱεραρχούσαμε ἐπιτέλους τίς καταστάσεις καί τίς ἀνάγκες μας! Πόσο καλύτερη θά ἦταν ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, ἂν δέν «ἔκκλιναν» τίς καρδιές μας ὃλες οἱ ἀσημαντότητες πού μᾶς ἀπορροφοῦν καθημερινά!
Μέ αὐτές τίς σκέψεις, παρακολουθῶ τον κατανυκτικό Ἑσπερινό. Καί παρά τήν σωματική κούραση, αἰσθάνομαι ψυχική ξεκούραση καί ἀνάταση.
