ΕΝΑ ΑΠΛΟ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ....
Έχουμε μάθει στην εποχή μας να γενικεύουμε και να μηδενίζουμε τα πάντα.
Σήμερα όμως που συνέβηκε το εξής περιστατικό το οποίο δείχνει ότι
υπάρχει ελπίδα…
Μετά τη λήξη της διακονίας μου σήμερα στον Ιερό Ναό (Θ. Λειτουργία, Εφημερία, Κατηχητικά) κατεβαίνοντας προς το σπίτι μου, σταμάτησα στο σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτη (επί της οδού Πρίγκηπος Πέτρου στα όρια Γλυφάδας με Βούλα) για να ψωνίσω λίγα συγκεκριμένα πράγματα για το σπίτι.
Επειδή είχε πολύ κόσμο και πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αναγκάστηκα να παρκάρω με Αλάρμ μπροστά από το σούπερ μάρκετ και όχι στο παρκινγκ του, με δεδομένο ότι δεν θα αργούσα.
Μπήκα βιαστικά στο κατάστημα για να φύγω και γρήγορα όπου ακούω κάποια στιγμή ανακοίνωση από τα ηχεία, τον αριθμό πινακίδας του αυτοκινήτου μου και ότι έπρεπε να μεταβώ στην είσοδο!
Θεώρησα ότι μάλλον καμία τροχαία θα με ζητάει και πήγαινα προς την έξοδο αγχωμένος, αφήνοντας τα πράγματα σε μία μεριά, καθώς δεν είχα ολοκληρώσει τα ψώνια μου.
Φτάνοντας στην έξοδο βλέπω ένα ζευγάρι νέο στην ηλικία, να κοιτάει προς το μέρος μου και να μου κάνει κάποιο νεύμα. Συγνώμη λέω εμένα ψάχνετε ε; Εμποδίζω; Συγνώμη! Μου λέει η γυναίκα δικό σας είναι το αμάξι; Λέω ναι! Έξω από την πόρτα σας βρέθηκε αυτό…και δεν είχε κάποιο στοιχείο μέσα! (Ήταν το πορτοφόλι μου που μου είχε πέσει χωρίς να το καταλάβω)! Ορίστε μου λένε…και μου το δίνουν!
Έμεινα άναυδος ..γιατί άλλο περίμενα και άλλο βγήκε και μετά άρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο της πράξης τους (ότι δεν μπήκαν στη διαδικασία να το κρατήσουν, ότι έκαναν όλο αυτό τον κόπο να κάνουν ανακοίνωση στο σούπερ μάρκετ και να με περιμένουν με υπομονή να με δουν) πραγματικά σάστισα για λίγο!
Το μόνο που μπόρεσα μετά από λίγο, ήταν να πω το : «ευχαριστώ πάρα πολύ» και αυτοί προχωρώντας προς τα έξω, μου είπαν : «Τίποτα πάτερ…να προσεύχεστε απλά για εμάς!!!»
Ούτε το όνομά τους ..δεν μπόρεσα να ρωτήσω ή το που μένουν…!
Γι αυτό μέσα από την ανάρτηση αυτή …θέλω δημόσια να ευχαριστήσω τους ανθρώπους αυτούς, τους αφανείς και απλούς αλλά με μεγάλη καρδιά και αξιοπρέπεια! Ο Θεός να τους έχει καλά θα τους μνημονεύω από σήμερα πάντα!!! Θέλω επίσης να διατρανώσω ότι όταν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στην κοινωνία μας… μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον...!
Μετά τη λήξη της διακονίας μου σήμερα στον Ιερό Ναό (Θ. Λειτουργία, Εφημερία, Κατηχητικά) κατεβαίνοντας προς το σπίτι μου, σταμάτησα στο σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτη (επί της οδού Πρίγκηπος Πέτρου στα όρια Γλυφάδας με Βούλα) για να ψωνίσω λίγα συγκεκριμένα πράγματα για το σπίτι.
Επειδή είχε πολύ κόσμο και πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αναγκάστηκα να παρκάρω με Αλάρμ μπροστά από το σούπερ μάρκετ και όχι στο παρκινγκ του, με δεδομένο ότι δεν θα αργούσα.
Μπήκα βιαστικά στο κατάστημα για να φύγω και γρήγορα όπου ακούω κάποια στιγμή ανακοίνωση από τα ηχεία, τον αριθμό πινακίδας του αυτοκινήτου μου και ότι έπρεπε να μεταβώ στην είσοδο!
Θεώρησα ότι μάλλον καμία τροχαία θα με ζητάει και πήγαινα προς την έξοδο αγχωμένος, αφήνοντας τα πράγματα σε μία μεριά, καθώς δεν είχα ολοκληρώσει τα ψώνια μου.
Φτάνοντας στην έξοδο βλέπω ένα ζευγάρι νέο στην ηλικία, να κοιτάει προς το μέρος μου και να μου κάνει κάποιο νεύμα. Συγνώμη λέω εμένα ψάχνετε ε; Εμποδίζω; Συγνώμη! Μου λέει η γυναίκα δικό σας είναι το αμάξι; Λέω ναι! Έξω από την πόρτα σας βρέθηκε αυτό…και δεν είχε κάποιο στοιχείο μέσα! (Ήταν το πορτοφόλι μου που μου είχε πέσει χωρίς να το καταλάβω)! Ορίστε μου λένε…και μου το δίνουν!
Έμεινα άναυδος ..γιατί άλλο περίμενα και άλλο βγήκε και μετά άρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο της πράξης τους (ότι δεν μπήκαν στη διαδικασία να το κρατήσουν, ότι έκαναν όλο αυτό τον κόπο να κάνουν ανακοίνωση στο σούπερ μάρκετ και να με περιμένουν με υπομονή να με δουν) πραγματικά σάστισα για λίγο!
Το μόνο που μπόρεσα μετά από λίγο, ήταν να πω το : «ευχαριστώ πάρα πολύ» και αυτοί προχωρώντας προς τα έξω, μου είπαν : «Τίποτα πάτερ…να προσεύχεστε απλά για εμάς!!!»
Ούτε το όνομά τους ..δεν μπόρεσα να ρωτήσω ή το που μένουν…!
Γι αυτό μέσα από την ανάρτηση αυτή …θέλω δημόσια να ευχαριστήσω τους ανθρώπους αυτούς, τους αφανείς και απλούς αλλά με μεγάλη καρδιά και αξιοπρέπεια! Ο Θεός να τους έχει καλά θα τους μνημονεύω από σήμερα πάντα!!! Θέλω επίσης να διατρανώσω ότι όταν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στην κοινωνία μας… μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον...!
