Ὅπως κάθε ὀργανωμένη κοινωνία, κάθε κράτος ἔχει τὸ δικό του πολίτευμα
ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικό της πολίτευμα ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπ’ τὸ
πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ. Πάνω σ’ αὐτὸν στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ
ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ
Σταυροῦ. Εἶναι τὸ κορύφωμα καὶ τὸ κλειδὶ τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας.
Ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε «τὸ μακάριο ξύλο», τὸ ξύλο τῆς ζωῆς, διότι πάνω σ’
αὐτὸ ἀπευθύνεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης γιὰ νὰ σκορπίσει αἰώνια ζωὴ σ’
ὁλόκληρη τὴν κτίση.
Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἐπίγεια δράση καὶ παρουσία Του, τελείωσε μὲ τὸν
ἐπονείδιστο σταυρικὸ θάνατο «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ
παρέλαβον», διότι ἐνῶ τὸ φῶς ἦλθε στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν
περισσότερο ἀπ’ τὸ φῶς τὸ σκοτάδι, γιατί τὰ ἔργα τους ἦταν πονηρά.
(Ἰωάν. 3,19). Μολονότι οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν λάβει τὴν ὑπόσχεση ἀπ’ τὸν ἴδιο
τὸ Θεό, ὅτι θὰ τοὺς στείλει τὸ Μεσσία ὡς λυτρωτὴ καὶ σωτήρα τοῦ κόσμου,
ἀλλὰ καὶ οἱ Προφῆτες τοὺς εἶχαν ἐπιβεβαιώσει τὸ γεγονός, ἐν τούτοις ἡ
μισαλλοδοξία καὶ ἡ τυφλότητά τους, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε οὔτε νὰ Τὸν
γνωρίσουν, οὔτε νὰ Τὸν δεχτοῦν. Τὸν κατεδίωξαν μέχρι θανάτου, καὶ ἔτσι
χωρὶς νὰ τὸ θέλουν ἐπλήρωσαν τὴν αἰώνιο ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ Πατέρα, νὰ
ἀποθάνει ὁ Υἱός Του γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ νὰ προκαλέσει μὲ τὸν θάνατό
Του ἀτίμητο θησαυρὸ γιὰ τὸν κόσμο.Ἔτσι τὸ προαιώνιο καὶ ἀρχέγονο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ καταστήσει ξανὰ τὸν ἄνθρωπο μέτοχο τῆς μακαριότητός Του, γίνεται πραγματικότητα. Ὁ ἄνθρωπος ἔπρεπε πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἐπανέλθει «εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν» καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ «ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου». Μόνος ἕνας μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει αὐτό. Ὁ Μεσίτης - Μεσσίας Χριστός. Ὑπέστη τὸ σταυρικὸ θάνατο, ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὅ,τι ἔπρεπε νὰ πάθει κάθε ἄνθρωπος, ἔπαθε ὁ Χριστὸς καὶ ἔτσι ἔγινε «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν». (Ἰωάν. 2,2,).
Ἡ σταυρική Του θυσία ἔχει ἄπειρη ἀξία ὄχι γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Μᾶς ἐξαγόρασε «τῷ τιμίῳ του αἵματι» ἀπὸ τῆς κατάρας, διότι ἔγινε ὁ ἴδιος κατάρα γιὰ χάρη μας. Τὴν πιὸ ἄτιμη ἀπ’ ὅλες τὶς ποινὲς δέχθηκε ὁ Χριστός, καὶ ἀπάλλαξε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπ’ τὶς ἐνοχές, ἀφοῦ μᾶς χάρισε ὅλα τὰ παραπτώματα. Ὁ σταυρὸς Του ἄνοιξε τὸν δρόμο πρὸς τὸ Θεὸ Πατέρα. Ἔτσι τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀπολύτρωσης, ἀποτελεῖ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς τὸν φρικτὸ Γολγοθᾶ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε, δὲν θὰ ἱδρύετο. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν θέλει νὰ γνωρίζει τίποτα ἄλλο «εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον» καὶ δὲν καυχιέται γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο γιὰ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. (Γαλ. 4,4). Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: « Ἐὰν μὲ ρωτήσει κάποιος, τί τὸ θαυμαστὸ ἔκαμε ὁ Χριστός; ἐγὼ θὰ παραβλέψω τὸν οὐρανό, τὴ γῆ, τὴ θάλασσα, τὴν ἀνάσταση πολλῶν νεκρῶν καὶ θὰ προβάλω μονάχα τὸ Σταυρό, ποὺ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, ἡ δόξα τοῦ Μονογενῆ, ἡ ἀγαλλίαση τοῦ Πνεύματος, τὸ στόλισμα τῶν Ἀγγέλων, ἡ ἀσφάλεια τῆς Ἐκκλησίας, τὸ καύχημα τῶν Χριστιανῶν».
Πάνω στὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐκκλησία βρίσκει ξανὰ τὸν παλιὸ αὐθεντικὸ ἑαυτό της, ἀναπλάθεται, ἀνανεώνεται καὶ ἀνακαινίζεται σὲ νέα κτίση. Πρὶν ἀπ’ αὐτὸ τὰ πάντα ἦταν χωμένα καὶ βουτηγμένα στὴν ἁμαρτία, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Ὁ Χριστὸς «ἀπέθανε ὑπὲρ ἡμῶν» γιὰ νὰ μᾶς συμφιλιώσει μὲ τὸ Θεό, νὰ μᾶς ἑνώσει μὲ τὸν οὐρανό, γιὰ νὰ γίνουμε σύντροφοι τῶν ἀγγέλων καὶ κοινωνοὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπειδὴ ἔγινε ὡς ἄνθρωπος ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στὸν Πατέρα, τέτοιας ὑπακοῆς ὥστε νὰ ὑπομείνει ἀδιαμαρτύρητα τὸ θάνατο καὶ μάλιστα σταυρικό, ἔφερε τὴν εἰρήνη ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ Θεὸ καὶ μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε παιδιά Του.
Ὅμως σ’ ὅλα αὐτὰ ἀπαιτεῖται ἡ δική μας συνέργεια. Πῶς γίνεται αὐτό; Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ μιμηθεῖ τὸ Χριστὸ• νὰ συσταυρωθεῖ, νὰ συναποθάνει μὲ τὸ Χριστό, γιὰ νὰ συναναστηθεῖ μαζί Του «εἰς καινότητα ζωῆς» (Ρωμ. 6,4). Νὰ σταυρώσουμε καὶ μεῖς καθετὶ ποὺ δὲ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀποτινάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο «ἵνα καταργηθεῖ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. 5,5-8). Ἄρα δὲν ἀρκεῖ μόνο ὡς θεατὲς νὰ παρακολουθοῦμε τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου μας. Πρέπει καὶ μεῖς πάνω στὸ Σταυρό Του νὰ ἐναποθέσουμε κάθε τι φθαρτὸ καὶ γήινο, νὰ σταυρώσουμε τὰ δικά μας πάθη καὶ τὶς δικές μας ἁμαρτίες. Ἢ θὰ ξανασταυρώσουμε τὸ Χριστὸ καὶ θὰ φωνάζουμε μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτὸν» ἢ θὰ δεχθοῦμε νὰ συσταυρωθοῦμε μαζί Του ὡς μέσο λύτρωσης καὶ σωτηρίας. Ἀδελφοὶ, Χριστὸς Ἀνέστη.
 Ὅπως κάθε ὀργανωμένη κοινωνία, κάθε κράτος ἔχει τὸ δικό του πολίτευμα ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησ...){kind=link}