«Ό Προηγούμενος της Ι.Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους κ. Καλλίνικος, ερχόμενος μετά τεσσαράκοντα προσκυνητών από Αίνον, έσπευδεν 'ίνα προφθάση εις τήν Μονήν πρό της εορτής του Θείου Ευαγγελισμού και του Πάσχα.
Ευρισκομένων δέ αυτών άναμέσον Λήμνου και Ίμβρου, ήγέρθη τήν νύκτα άνεμος σφοδρός, και τρικυμία μεγάλη και τοσαύτη, ώστε απελπίσθησαν άπαντες οι έν τω πλοίω και έπερίμεναν άφεύκτως τόν θάνατον, όδυρόμενοι γοερώς.
Ο δέ Προηγούμενος κ. Καλλίνικος ελυπείτο μέν πλέον τών άλλων, δέν άπηλπίσθη δέ, άλλ' έπαρηγόρει απαντάς, παρακαλών αυτούς νά έχωσι θάρρος είς τήν Κυρίαν Θεοτόκον την Γλυκιφιλούσα, καθότι άπό μεγάλους κινδύνους και άνάγκας πολλάκις άβλαβη αυτόν έφύλαξε.
Και τό μέν πλοίον έφέρετο ύπό της βίας του άνεμου, και έπλησίαζε είς τόπον τινά τραχύτατον και έπικίνδυνον λίαν, Καραγάτζι καλούμενον, και έάν ήθελεν έξώσει έκεί τό πλοίον ό άνεμος, έξάπαντος έμελλον νά πνιγώσιν άπαντες.
Αλλ' ή Θεοτόκος τί οικονόμησεν;
Τό πηδάλιον του πλοίου έπεσε παραδόξως και έχάθη έκ τών χειρών του Κυβερνήτου, τό δέ πλοίον κυθερνώμενον θαυμασίως ύπό τής Θεοτόκου προσωρμίσθη είς αμμώδη και άκίνδυνον τόπον, και έκεί έκάθισεν έπί τής άμμου.
Δέν έγνώριζον δέ ποσώς οί άνθρωποι πού εύρίσκοντο. Διαφαυσάσης λοιπόν τής ημέρας, και ίδόντες παραδόξως ότι τό πλοίον ασφαλώς έκάθισεν έπί τής άμμου, και τό πηδάλιον όπισθεν αύτού δεδεμένον, έθαύμασαν τήν προμήθειαν τής Θεοτόκου».
Βρισκόμαστε και εμείς ως έθνος σε μεγάλη και απελπιστική φουρτούνα.
Πουθένα φως και ελπίδα. Μόνο χάος!
«Ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού.»
Και το πηδάλιο έχει φύγει προ πολλού από τα χέρια μας!
Μα τότε είναι που αναλαμβάνει η Παναγία μας, αφού εμείς με τις δικές μας «ικανότητες» και την δική μας
«άσοφη –σοφία» θα τα κάναμε ακόμη χειρότερα.
Αρκεί να βρισκόμαστε μέσα στην γλυκιά αγκαλιά της και τότε με απόλυτη σιγουριά θα μας εκβάλει σε ακύμαντο λιμάνι.
«χαίρε ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις»
