Πριν από οκτώ χρόνια διαγνώστηκα με κάποια πάθηση που προκαλεί διάχυτους μυοσκελετικούς πόνους.
Επισκεπτόμουν
ένα πολύ καλό γιατρό ο οποίος μου σύστησε να πάρω ένα συγκεκριμένο
φάρμακο. Είχα τις ενστάσεις μου γιατί γνώριζα πως αυτό το φάρμακο το
έπαιρναν άλλα άτομα για κατάθλιψη και επέμενα πως δεν ήθελα να το πάρω
γιατί ποτέ δεν υπήρξα καταθλιπτική.
Ο ίδιος επέμενε πως θα μου
κάνει καλό και πως η ουσία που περιέχει είναι η κατάλληλη για την
καταστολή του συγκεκριμένου πόνου. Τελικά κατάφερε να με πείσει.
Πραγματικά για αρκετούς μήνες το αποτέλεσμα με άφησε πολύ ικανοποιημένη,
οι πόνοι είχαν μειωθεί αισθητά και είχα μια σχετικά καλή ποιότητα
ζωής. Είχα πάρει, βέβαια, αρκετά κιλά τους πρώτους τρεις μήνες αλλά δεν
ασχολήθηκα μ΄αυτό επειδή ένιωθα πολύ καλύτερα από πριν.
Κι εκεί
που ήμουν ευχαριστημένη ότι βρήκα το φάρμακο που με βοηθούσε άρχισαν οι
παρενέργειες. Παρενέργειες απίστευτες και πρωτόγνωρες που με
ταλαιπωρούσαν πολύ περισσότερο κι από την ίδια μου την ασθένεια.
Αποφάσισα να το σταματήσω. Επισκέφθηκα τον γιατρό μου και του το
ανακοίνωσα. Μου είπε πως χρειαζόταν πολύς καιρός για να απεξαρτηθώ και
πως δεν είναι δυνατό αυτό να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Εγώ του
ανακοίνωσα με αποφασιστικότητα πως μέσα σε είκοσι μέρες θα έχω
τελειώσει μαζί του. Μέχρι τότε παιρνα ένα χάπι κάθε βράδυ. Του είπα
λοιπόν πως για δέκα μέρες θα παίρνω ένα χάπι μέρα παρά μέρα και στη
συνέχεια θα παίρνω μισό χάπι μέρα παρά μέρα και μετά από αυτό θα έχω
τελειώσει με το συγκεκριμένο φάρμακο. Μου είπε ξεκάθαρα πως δεν θα
μπορέσω να πετύχω τόσο εύκολα την απεξάρτηση αλλά δεν επέμενε βλέποντας
την αποφασιστικότητά μου.
Πραγματικά ακολούθησα το πλάνο που είχα
φτιάξει στο μυαλό μου. Στις είκοσι μέρες που έπαιρνα τα φάρμακα με αυτό
τον τρόπο όλα πήγαιναν καλά. Όταν όμως σταμάτησα εντελώς να τα παίρνω,
κυριολεκτικά σερνόμουν. Πατούσα στο ένα σημείο και βρισκόμουν στο άλλο.
Ένιωθα πάρα πολύ άρρωστη αλλά ήμουν αποφασισμένη να μην εγκαταλείψω την
απόφασή μου. Δεν μπορούσαν να επιστρέψω ξανά στην ίδια κατάσταση.
Προτιμούσα να υποφέρω μ΄ αυτό τον τρόπο για λίγες μέρες και μετά να
είμαι ελεύθερη.
Εκείνες τις μέρες βρισκόμουν με τον σύζυγό μου
στο Ισραήλ, το οποίο επισκεπτόμαστε συχνά για θρησκευτικούς λόγους. Ήταν
η τρίτη μέρα που είχα σταματήσει τελείως το φάρμακο και ήμουν στη
χειρότερή μου φάση. Ήταν όμως εκείνη τη μέρα η γιορτή του Αγίου
Γερασίμου του Ιορδανίτη, τον οποίο η οικογένειά μου ευλαβείται
ιδιαίτερα, και ήταν αδύνατο για μένα να μην πάω να προσκυνήσω την είκονα
του. Ο σύζυγός μου επέμενε πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω αφού
δεν με στήριζαν τα πόδια μου. Επέμενα πως στο αυτοκίνητο που θα μας
μεταφέρει δεν θα έχω πρόβλημα γιατί θα κάθομαι ενώ όταν φθάσουμε στο
μοναστήρι, θα στηριχθώ απάνω του να πάμε μέχρι την εκκλησία, να
προσκυνήσουμε την εικόνα και να φύγουμε.
Τελικά φθάσαμε στο
μοναστήρι, ήμουν πολύ άρρωστη, στηριζόμουν στον σύζυγό μου και όπως μου
είπαν αργότερα γνωστοί που με είχαν δει, απόφυγαν να με χαιρετήσουν
γιατί φαινόμουν τόσο άρρωστη που δεν ήθελαν να με κάνουν να νιώσω άσχημα
πως με είχαν δει σ΄ εκείνη την κατάσταση. Κατάφερα να παρακολουθήσω τη
δοξολογία, κατάφερα να παραμείνω και στη λιτή δεξίωση (ήταν περίοδος
νηστείας) και στη συνέχεια ζήτησα από κάποιο μοναχό αν έχουν περισσέψει
αντίδωρα να μου δώσει μερικά να πάρω σε άτομα που μου είχαν ζητήσει να
τους κάνω τη γιορτή του Αγίου. Ο μοναχός, ο Πάτερ Κυριακός, μου είπε
πως είχαν περισσέψει αρκετά και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στην
εκκλησία για να μου δώσει.
Πήγαμε μαζί με τον σύζυγό μου κι ο
μοναχός συνοδευόταν από τον αδελφό του που είχε πάει στο μοναστήρι για
τη γιορτή. Όταν μπήκαμε στην εκκλησία και ενώ ο Πάτερ Κυριακός
τοποθετούσε τα αντίδωρα σε μια τσαντούλα, εγώ θέλησα να βγάλω φωτογραφία
την εικόνα του Αγίου έτσι όπως ήταν όμορφα στολισμένη με λουλούδια.
Έβγαλα μία φωτογραφία από μακριά κι ο Πάτερ Κυριακός μου ζήτησε να τη
βγάλω από κοντά. Υπάκουσα χωρίς να αντιδράσω. Είχαμε τόσες πολλές
εικόνες του Αγίου στο σπίτι μας που δεν είχα κάποιο λόγο να φωτογραφήσω
την εικόνα από κοντά. Τη στιγμή που εστίασα με το κινητό μου για να
βγάλω τη φωτογραφία είδα κάτι μέσα από την οθόνη που μου έκοψε την
ανάσα. Η μορφή του Αγίου άλλαζε και ο Άγιος έπαιρνε τη μορφή του
Ηγούμενου του μοναστηριού, του Γέροντα Χρυσόστομου, μετά επέστρεφε στην
κανονική της μορφή και μετά ξανά το ίδιο. Αυτό επαναλαμβανόταν συνεχώς.
Ταυτόχρονα τα χείλη του Αγίου κινούνταν σαν να μου μιλούσε.
Αναστατωμένη
φώναξα και στους άλλους να το δουν, να δουν αν όντως έβλεπαν και
εκείνοι αυτό που έβλεπα εγώ. Πραματικά είδαν και εκείνοι το ίδιο πράγμα.
Μάλιστα ήταν ο Πάτερ Κυριακός που μου υπέδειξε πως ο Άγιος μου μιλούσε.
Τότε ήταν που το πρόσεξα. Εκείνη την ώρα μπήκε στην εκκλησία και μία
κυρία που μέχρι τότε δεν γνώριζα και είδε κι εκείνη τα ίδια πράγματα και
δοκίμασε την ίδια έκπληξη μαζί μας.
Η φωτογραφίες βγήκαν σαν να
ήταν το αντικείμενο της φωτογράφισής μου σε κίνηση και ακόμα τις έχω στο
συγκεκριμένο κινητό. Κι εγώ από εκείνη τη στιγμή έγινα τελείως καλά
από τα συμπτώματα της απεξάρτησης από το φάρμακο σαν να μην το είχα
πάρει ποτέ. Μάλιστα ο γιατρός μου ομολόγησε πως ήταν σίγουρος πως δεν
θα τα κατάφερνα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και πως περίμενε να
του τηλεφωνήσω για να με καθοδηγήσει για τις επόμενες κινήσεις μου.
Σημειώνω εδώ πως πολλά άτομα που γνωρίζω χρειάστηκαν αρκετούς μήνες για
να το σταματήσουν ενώ μία φίλη μου αγωνίζεται εδώ και χρόνια να
απαλλαγεί, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
