Ο θείος ο Γιώργος γεννήθηκε στον Άγιο Στέφανο, στην Πόλη, τελευταία κατοικία του παππού του Άνθιμου πριν φύγουν...
Με καμάρι μού 'δειχνε το "Πιστοποιητικόν Βαπτίσεως" με την σφραγίδα της Μητρόπολης Δέρκων.
"Έχω κι άλλα τέτοια ντοκουμέντα... Όταν πεθάνω θα τα πάρεις εσύ..." μού έλεγε.
Μου περιέγραφε επί ώρες για το πώς φύγανε από την Πατρίδα, πως ήρθαν στην Ελλάδα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια της εγκατάστασης και άλλα...
"Ήμασταν τυχεροί μέσα στην συμφορά μας. Ήρθαμε σε ευλογημένο μέρος! Τέτοιο κάμπο ούτε στα όνειρά μας δεν μπρούσαμε να τον φανταστούμε!".
Ο θείος τα έβλεπε όλα με το βάθος της σοφίας της Ανατολής...
Αποδεχόταν τα πράγματα όπως ήτανε... γι' αυτό μπορούσε και να τα αλλάξει...
Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει κι όταν μια φορά του ξέφυγε κάτι και τον κοιτάξαμε όλοι οι ανηψιοί ξαφνιασμένοι απάντησε "παιδιά είμαστε όλοι άνθρωποι..."
Δεν τον άκουσα ποτέ επίσης να γκρινιάζει... Πάντα με υπομονή κι επιμονή αγωνιζόταν για να ταΐσει την οικογένεια με τον κόπο των χεριών στις δύσκολες γεωργικές δουλειές της εποχής...
Ο θείος δεν πήγε καθόλου στο σχολείο αφού ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός στην οικογένειά του και ήταν αναγκασμένος να δουλεύει και για τους μικρότερους στα χωράφια είχε όμως μια τέτοια παιδεία και σοφία που όταν μιλούσε όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του!
Συζητούσαμε επί ώρες και χαιρόσουν να τον ακούς.
"Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην Πόλη. Ο δήμαρχος του Αγίου Στεφάνου παρακαλούσε τον παππού να τον γράψει στα δημοτολόγια του δήμου εκεί αλλά η γιαγιά ήταν αμετάπιστη! ¨Θα πάμε όπου πάει η καμπάνα¨ έλεγε και ίσως είχε δίκιο..."
"Κι όταν ακόμη ήρθαμε από την Ραιδεστό με το πλοίο στην Καλαμαριά, στα παραπήγματα, ο παππούς ο Άνθιμος πήγε με τον κουμπάρο του κι αγόρασαν ένα χάνι στο Αιγίνιο με τις τελευταίες λίρες που τους είχαν απομείνει. Ο Τούρκος τους είπε, να έρθουν στις επόμενες δύο ημέρες για να τους παραδώσει το χάνι, γιατί κι αυτός θα έφευγε με την ανταλλαγή. Όταν γύρισαν χαρούμενοι ο παππούς με τον κουμπάρο στην Καλαμαριά για να αναγγείλουν τα νέα στις γυναίκες, οι κάτοικοι του χωριού ήταν στο πόδι για να πάνε προς την Πτολεμαΐδα όπου είχαν ακούσει ότι υπήρχαν εύφορα μέρη. Μόλις είπαν στις γυναίκες για την συμφωνία κι ενώ προσπαθούσαν να τις πείσουν ότι εκεί στο Αιγίνιο θα ζήσουν πλούσια, αυτές ήταν ανένδοτες! "Όπου πάει η καμπάνα!" επαναλάμβαναν διαρκώς... Κι ευτυχώς, πήγαν ...πίσω από την καμπάνα γιατί την περιοχή του Αιγινίου την είχε θερίσει η ελονοσία αργότερα...
Για την φυγή από την Πατρίδα έλεγε, "πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε αλλά..." κι έσκυβε το κεφάλι για να κρύψει την συγκίνηση...
"Θα επιστρέψουμε θείο!" του έλεγα εγώ κι αυτός απαντούσε με ένα αινιγματικό χαμόγελο που αναδρομικά καταλαβαίνω ότι εννοούσε ένα από τα τρία :
α) είσαι τρελός ανηψιέ μου
β) θα γυρίσουμε αλλά πώς να σου το πω; Θα με περάσεις για τρελό...
γ) θα γυρίσουμε αλλά εγώ θα λείπω...
Τελικά σήμερα κατάλαβα τι εννοούσε...
Ο θείος χθες κοιμήθηκε για πάντα κι επέστρεψε στην Αιώνια Πατρίδα...
Με καμάρι μού 'δειχνε το "Πιστοποιητικόν Βαπτίσεως" με την σφραγίδα της Μητρόπολης Δέρκων.
"Έχω κι άλλα τέτοια ντοκουμέντα... Όταν πεθάνω θα τα πάρεις εσύ..." μού έλεγε.
Μου περιέγραφε επί ώρες για το πώς φύγανε από την Πατρίδα, πως ήρθαν στην Ελλάδα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια της εγκατάστασης και άλλα...
"Ήμασταν τυχεροί μέσα στην συμφορά μας. Ήρθαμε σε ευλογημένο μέρος! Τέτοιο κάμπο ούτε στα όνειρά μας δεν μπρούσαμε να τον φανταστούμε!".
Ο θείος τα έβλεπε όλα με το βάθος της σοφίας της Ανατολής...
Αποδεχόταν τα πράγματα όπως ήτανε... γι' αυτό μπορούσε και να τα αλλάξει...
Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει κι όταν μια φορά του ξέφυγε κάτι και τον κοιτάξαμε όλοι οι ανηψιοί ξαφνιασμένοι απάντησε "παιδιά είμαστε όλοι άνθρωποι..."
Δεν τον άκουσα ποτέ επίσης να γκρινιάζει... Πάντα με υπομονή κι επιμονή αγωνιζόταν για να ταΐσει την οικογένεια με τον κόπο των χεριών στις δύσκολες γεωργικές δουλειές της εποχής...
Ο θείος δεν πήγε καθόλου στο σχολείο αφού ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός στην οικογένειά του και ήταν αναγκασμένος να δουλεύει και για τους μικρότερους στα χωράφια είχε όμως μια τέτοια παιδεία και σοφία που όταν μιλούσε όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του!
Συζητούσαμε επί ώρες και χαιρόσουν να τον ακούς.
"Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην Πόλη. Ο δήμαρχος του Αγίου Στεφάνου παρακαλούσε τον παππού να τον γράψει στα δημοτολόγια του δήμου εκεί αλλά η γιαγιά ήταν αμετάπιστη! ¨Θα πάμε όπου πάει η καμπάνα¨ έλεγε και ίσως είχε δίκιο..."
"Κι όταν ακόμη ήρθαμε από την Ραιδεστό με το πλοίο στην Καλαμαριά, στα παραπήγματα, ο παππούς ο Άνθιμος πήγε με τον κουμπάρο του κι αγόρασαν ένα χάνι στο Αιγίνιο με τις τελευταίες λίρες που τους είχαν απομείνει. Ο Τούρκος τους είπε, να έρθουν στις επόμενες δύο ημέρες για να τους παραδώσει το χάνι, γιατί κι αυτός θα έφευγε με την ανταλλαγή. Όταν γύρισαν χαρούμενοι ο παππούς με τον κουμπάρο στην Καλαμαριά για να αναγγείλουν τα νέα στις γυναίκες, οι κάτοικοι του χωριού ήταν στο πόδι για να πάνε προς την Πτολεμαΐδα όπου είχαν ακούσει ότι υπήρχαν εύφορα μέρη. Μόλις είπαν στις γυναίκες για την συμφωνία κι ενώ προσπαθούσαν να τις πείσουν ότι εκεί στο Αιγίνιο θα ζήσουν πλούσια, αυτές ήταν ανένδοτες! "Όπου πάει η καμπάνα!" επαναλάμβαναν διαρκώς... Κι ευτυχώς, πήγαν ...πίσω από την καμπάνα γιατί την περιοχή του Αιγινίου την είχε θερίσει η ελονοσία αργότερα...
Για την φυγή από την Πατρίδα έλεγε, "πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε αλλά..." κι έσκυβε το κεφάλι για να κρύψει την συγκίνηση...
"Θα επιστρέψουμε θείο!" του έλεγα εγώ κι αυτός απαντούσε με ένα αινιγματικό χαμόγελο που αναδρομικά καταλαβαίνω ότι εννοούσε ένα από τα τρία :
α) είσαι τρελός ανηψιέ μου
β) θα γυρίσουμε αλλά πώς να σου το πω; Θα με περάσεις για τρελό...
γ) θα γυρίσουμε αλλά εγώ θα λείπω...
Τελικά σήμερα κατάλαβα τι εννοούσε...
Ο θείος χθες κοιμήθηκε για πάντα κι επέστρεψε στην Αιώνια Πατρίδα...
Δημοσίευση σχολίου