Είναι γνωστό πως οι παραδοσιακοί χριστιανοί είναι αρνητικοί απέναντι
στη μουσική rock και τα παιδιά της, όπως η heavy metal, η death κ.λ.π. Εδώ
τώρα θα πούμε κάτι διαφορετικό, απευθυνόμενοι στους φίλους αυτής της
μουσικής, αλλά πριν το πούμε ας εξηγήσουμε γιατί υπάρχει αυτή η αρνητική
κριτική…
Μήπως οι χριστιανοί, όσοι απορρίπτουν τη rock και τα παιδιά της,
είναι συντηρούκλες, κολλημένοι, θρησκόληπτοι, θεούσες, μουσεία,
σκουριασμένα μυαλά; Ζουν στο Μεσαίωνα και θέλουν να καταπιέζουν τη
νεολαία και να μην την αφήνουν να διασκεδάσει & να εκφραστεί όπως
θέλει;
Καμία σχέση. Απλώς ξέρουν κάτι, από την πείρα τους και τη σοφία των προγόνων τους, που δεν το ξέρουν οι φίλοι ή φανατικοί της rock.
Ιδιαίτερα δεν το ξέρουν οι νέοι της δύσης – αλλά και στην Ελλάδα, που
έχει τώρα κολλήσει όλες τις πνευματικές αρρώστιες της δύσης, οι άνθρωποι
δεν το ξέρουν ή δε θέλουν να το δουν και το αρνούνται με μεγαλύτερο
φανατισμό και πείσμα από κάθε «θρησκόληπτο».
Τι ξέρουν; Ότι οι αναφορές στο σατανά, οι επικλήσεις σ’ αυτόν, οι
μπαλάντες γι’ αυτόν, τα τερατώδη μακιγιάζ, οι απόκοσμοι ήχοι, οι
σκοτεινές εικόνες, τα εξώφυλλα με τέρατα, οι ανάποδοι σταυροί και τα
άλλα σύμβολα τα παρμένα κατευθείαν από αρχαίες και σύγχρονες μαγικές και
σατανικές λατρείες, όλα αυτά λοιπόν ανοίγουν στην ψυχή παράθυρα
προς το σκοτάδι, το αρχαίο σκοτάδι, κι απ’ αυτά τα παράθυρα το σκοτάδι
μπαίνει μέσα στην ψυχή.
Ένα απ’ αυτά τα παράθυρα (που ανοίγει, μαζί με άλλα, καθώς ο άνθρωπος
βλέπει θρίλερ ή ακούει απόκοσμη και σκοτεινή μουσική σε συναυλίες με
«τρομακτική» ατμόσφαιρα) είναι η φαντασία. Η φαντασία επηρεάζεται και οι
επιρροές αυτές αποτυπώνονται στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου σα
σφραγίδες – και αν οι σφραγίδες είναι φωτεινές, τον οδηγούν στο Φως, αν
όμως είναι σκοτεινές, τον οδηγούν στο Σκοτάδι. Ρωτώ λοιπόν: τι σφραγίδες
αποτυπώνουν και πού οδηγούν τη φαντασία του έφηβου, του νέου, του
ενήλικα κάθε ηλικίας, εικόνες σαν αυτές και οι ήχοι που τις συνοδεύουν;
Σκέψεις του τύπου «οι ροκάδες και οι μεταλάδες δε λατρεύουν
το διάβολο, αλλά όλ’ αυτά τα κάνουν για παιχνίδι ή για να πουλήσουν
δίσκους», όσο ειλικρινείς κι αν είναι όταν δίνονται ως απαντήσεις από
φίλους της rock, είναι λάθος.
Πρώτον, γιατί κάθε ροκάς ακροατής αυτό το υποστηρίζει επειδή έτσι θέλει να είναι – πολύ απλά, δε μπορεί να ξέρει αν τα μέλη ενός rock group λατρεύουν το διάβολο ή όχι.
Ίσως μπορούμε να πούμε ότι «ξέρουμε κάτι», αν ένας ροκάς μουσικός
μιλήσει ανοιχτά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Πόσοι όμως το
έχουν κάνει αυτό και, απ’ αυτούς, πόσοι έχουν πληροφορήσει το κοινό τους
ότι είναι χριστιανοί; Και πόσοι ακροατές –φίλοι ή οπαδοί της rock– όταν
ξεσηκώνονται από ένα τραγούδι με σατανικό θέμα ή «κολασμένο» ήχο και
σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκέφτεται αν το group λατρεύει το Χριστό ή το
διάβολο; Θεωρώ ότι κανείς· όλοι παραδίνονται στην έκσταση της μουσικής,
δηλ. στο θέμα, στον ήχο και την ατμόσφαιρα, που όμως στρέφει τη φαντασία
και την ψυχή τους αλλού κι αλλού…
Δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ένας μουσικός ή ένα group
έχει αυτά τα θέματα για εμπορικούς λόγους, χωρίς να «τα πιστεύει» αυτά
που λέει και κάνει, το θέμα των τραγουδιών, ο ήχος και η ατμόσφαιρα επηρεάζει τον ακροατή. Και επιπλέον, οι ορθόδοξοι χριστιανοί (που δεν είναι αλλοτριωμένοι από τη δήθεν «σοφία» του σύγχρονου πολιτισμού) ξέρουν ότι ο διάβολος υπάρχει και ακούει.
Όταν κάποιοι μιλάνε γι’ αυτόν, ιδίως όταν τον εξυμνούν, τραγουδάνε γι’
αυτόν, μιμούνται την ατμόσφαιρα της κόλασης με τις κινήσεις, τη μουσική,
το μακιγιάζ, τις φωτογραφίες και γενικά ό,τι κάνουν, είναι πολύ ηλίθιο
να ισχυριζόμαστε πως κάνουν κάτι ανώδυνο και χωρίς συνέπειες. Όχι, ο
εχθρός ακούει, έρχεται και επιδρά – του ανοίγονται πόρτες κι αυτός,
επειδή είναι κλέφτης, μπαίνει απ’ αυτές τις πόρτες και ψαρεύει.
Και ρωτάω: πόσοι ροκάδες ακροατές προστατεύονται απ’ τον
εχθρό πηγαίνοντας στην εκκλησία, μεταλαβαίνοντας, κάνοντας προσευχή,
νηστεία, εξομολόγηση κ.τ.λ.; Στη δύση (π.χ. ΗΠΑ & δυτική
Ευρώπη) όλ’ αυτά τα έχουν ξεχάσει, ιδίως οι προτεστάντες. Στην Ελλάδα,
πάλι η νέα γενιά τα σνομπάρει, ως δήθεν ξεπερασμένες ιδέες των
γιαγιάδων. Κι έτσι, ενώ είναι της μόδας ν’ ασχολούμαστε με τη σοφία όλων
των παραδόσεων (Ινδιάνων κ.τ.λ.), τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΟΦΙΑ (των ορθόδοξων
Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Ρώσων κ.λ.π. κ.λ.π.) την
περιφρονούμε ως δήθεν μουχλιασμένη. Ε, όχι – συγνώμη που θα το πω:
βλάκες είμαστε.
Δεν απορρίπτεται η rock, αλλά «κάτι άλλο»…
ΔΕΝ απορρίπτουμε τη μουσική rock, αλλά τη λατρεία του εχθρού του
ανθρώπινου γένους και τα δαιμονικά ερεθίσματα που περνάνε μέσα απ’
αυτήν. Ότι δεν την απορρίπτουμε, φαίνεται από το ότι υπάρχουν και
ορθόδοξοι χριστιανοί ροκάδες, που γράψανε rock τραγούδια και εξέφρασαν
κι αυτοί τα δικά τους βιώματα, που δεν είναι καθόλου σατανικά.
Παράδειγμα, ο Αμερικανός τραγουδοποιός Justin Marler, που για 7
χρόνια έζησε ως ορθόδοξος μοναχός στην Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της
Αλάσκας, ίδρυσε μαζί με έναν άλλο Αμερικάνο ορθόδοξο μοναχό το
περιοδικό Death to the World – The Last True Rebellion (δες το site τους
και συνέντευξή τους, ενώ τη σημασία του τίτλου του, καθώς και άρθρα
τους, δες εδώ) και τραγούδησε τα βιώματά του από την περίοδο εκείνη, που
λέει πως ήταν η καλύτερη 7ετία της ζωής του. Έγραψε μάλιστα τότε το
βιβλίο Youth of the Apocalypse, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το δρόμο
της γενιάς μας, που ζει μέσα σε πόνο και σύγχυση.
Άλλο παράδειγμα, οι «Ελεύθεροι», ένα ελληνικό rock group, που τα μέλη
του ήταν ορθόδοξοι μοναχοί, που έγιναν γνωστοί ως «Παπαροκάδες». Κάποια
στιγμή έπαψαν να είναι μοναχοί. Το βασικό μέλος του συγκροτήματος δεν
είχε γίνει μοναχός, είχε μόνο τη λεγόμενη «ρασοευχή», και τελικά δεν
έγινε μοναχός. Ήταν «ελεύθερος» να διαλέξει, όπως έλεγε και το όνομα του
group. Όμως η μουσική τους έδωσε άλλα μηνύματα, εικόνες και ερεθίσματα,
rock και πάλι, που μεταφέρουν μια άλλη κουλτούρα, δικιά μας, εντελώς
διαφορετική από τη δυτική κουλτούρα που μεταφέρει το ξένο rock, αλλά και
το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικό rock, που κατά κανόνα (λόγω των πολλών
επιρροών που έχει δεχτεί η σύγχρονη κοινωνία μας από τις δυτικές χώρες)
μεταφέρει κι αυτό την ίδια ξένη κουλτούρα.
Όλα αυτά ασφαλώς σημαίνουν πως show+συναυλίες και μοναχισμός
δεν πάνε μαζί. Όμως φανερώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα rock και
χριστιανική πίστη, ήθος και αγώνας να πηγαίνουν μαζί. Όταν γιατρευτούν
οι πληγές που φέρνουν τη σύγχυση και τον πόνο, απομένουν τα καλά και οι
άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο τους.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε πως γνωστοί ροκάδες ή μέλη γνωστών rock
groups είναι πιστοί δυτικοί χριστιανοί ή έγιναν στην πορεία και αυτό
έχει μεγάλη σημασία – τέτοιοι είναι π.χ. ο Nicko McBrain (ντράμερ των
Iron Maiden) ή ακόμη και ο κατασκότεινος Alice Cooper (δες εδώ). Αυτό
σημαίνει, όπως είπε κάποιος, ότι κάποιοι προσεύχονταν όλα αυτά τα χρόνια
για τους ροκάδες. Όμως δε σταματάει τον κατακλυσμό σκοτεινών και δαιμονικών εικόνων, ήχων και μηνυμάτων
που ξεχύνεται γενικά από τη rock μουσική και τα παιδιά της, που
αναφέραμε στην αρχή. Και όλα αυτά έχουν συνέπειες, στις οποίες οι φίλοι
της rock δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια τους.
Rock + Ορθοδοξία
Η μουσική ροκ γεννήθηκε τη δεκαετία του 1950, αλλά άκμασε τη δεκαετία
του ’60, για να εκφράσει την πίκρα και την αγανάκτηση των νέων ανθρώπων
του δυτικού κόσμου – νέων, που ένιωσαν προδομένοι, καθώς
συνειδητοποιούσαν πως ο πολιτισμός τους, με τις σούπερ υποσχέσεις, ήταν
στην πραγματικότητα σάπιος και υποκριτικός, ένας πολιτισμός που
αιματοκύλιζε την ανθρωπότητα, κατέστρεφε τον πλανήτη και μετέτρεπε τους
ίδιους τους λαούς των δυτικών χωρών σε άβουλους καταναλωτές.
Οι νέοι της δικής μας γενιάς έχουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα,
πολλαπλασιασμένα επί 10! Σκοτάδι, πόνος, πίκρα, οργή και αγανάκτηση,
αυτά είναι που φωλιάζουν στην καρδιά της δυτικής νεολαίας, όπως και της
νεολαίας της χώρας μας, που είναι κι αυτή κομμάτι του δυτικού κόσμου.
Επιθυμία: παραίτηση απ’ αυτό που θέλουν οι γονείς, αυτό που θέλει η
κοινωνία, το σύστημα, τ’ αφεντικά του κόσμου τούτου! «Δεν είναι του
κόσμου τούτου» θέλει να διακηρύξει ο πιο συνειδητοποιημένος επαναστάτης.
Ακριβώς αυτό που διακήρυξε κι ο Χριστός, όταν δικαζόταν από τον Πιλάτο.
Ποια λέξη εκφράζει καλύτερα τον αφόρητο πόνο και την απόλυτη
απελπισία; Κόλαση. Αυτή είναι η λέξη. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί οι
ροκάδες ντύνονται και φέρονται σα «σκοτεινοί τύποι» και γιατί ο ήχος, τα
σκηνικά, οι κινήσεις μέσα στη rock κουλτούρα είναι σκοτεινά και
δαιμονικά: δεν είναι κινήσεις δαιμόνων, αλλά αιχμαλώτων της Κόλασης. Και η Κόλαση είναι ο κόσμος που φτιάξαμε.
Μέσα σ’ αυτά προστέθηκαν ίσως και στημένες φάσεις πραγματικών οπαδών
του σατανά. Και φυσικά ο Εχθρός του ανθρώπινου γένους, ο διάβολος,
ξεγέλασε και ξεγελάει εκατομμύρια νέους κάνοντάς τους, χωρίς να το
καταλαβαίνουν, να τον επικαλούνται, να τον εξυμνούν, να σχηματίζουν τα
γνωστά «κέρατα» με τα δάχτυλα (βάζοντας το σώμα τους μέσα σ’ αυτή τη
σκοτεινή επιρροή, όπως όταν κάνουμε το σταυρό μας το σώμα μας γίνεται
φορέας της αγαθής ενέργειας του Χριστού, του Θεού του Φωτός), να
ντύνονται και να κινούνται έτσι που να του μοιάζουν. Και μετά κάνει
πάρτι.
Το πώς πεθαίνουν πολλοί γνήσιοι ροκάδες το ξέρουμε. Ναρκωτικά και αυτοκτονία δεν είναι μακριά τους.
Ελπίδα υπάρχει;
Τη θρησκεία η νεολαία της δύσης την έφτυσε, γιατί δεν ήξερε και δεν
ξέρει παρά μόνο τον καθολικισμό και τους προτεστάντες, δυο απίστευτα
διαστρεβλωμένες μορφές του χριστιανισμού. Εδώ έκανε το ίδιο,
γιατί έσπασε ο δεσμός με την Ορθοδοξία και μπέρδεψε την αρχαία σοφία των
αγίων με ό,τι έβλεπε στη δύση και με ό,τι νόμιζε πως είναι μαγαζάκια
των παπάδων. Σήμερα πολλοί ψάχνουν αυτή την αρχαία σοφία. Το
μυστικό είναι πως πρόκειται για τη δική μας αρχαία σοφία, τη σοφία των
προγόνων μας, πριν τους διαφθείρει ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός.
Έτσι, έχω τώρα να κάνω μια πρόσκληση σε κάθε είδους ροκάδες, και μάλιστα στους πιο ροκάδες απ’ τους ροκάδες.
Την πρόταση αυτή δε θα την εκφράσω τόσο με λόγια, αλλά με posts. Αν
είσαι Έλληνας-Ελληνίδα ή κατάγεσαι από κάποια Βαλκανική χώρα ή από Ρωσία
(δηλαδή από τις χώρες που έμειναν πάντα ορθόδοξες, όλες τις εποχές
μέχρι σήμερα) είναι η αρχαία σοφία του δικού σου πολιτισμού, που μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τού σήμερα,
τις πληγές των φίλων σου, τις πληγές σου, τις πληγές της Αφρικής και
της Ασίας, του άστεγου της γειτονιάς σου, όλου του κόσμου. Αν είσαι από
κάποια δυτική χώρα, είναι η αρχαία σοφία που κάποτε υπήρχε και στο δικό
σου λαό, αλλά πετάχτηκε στα σκουπίδια αρχίζοντας από τον 8ο αιώνα και
φτάσαμε στην «Ενωμένη Ευρώπη» των καπιταλιστών του σήμερα.
Σίγουρα δεν είναι ο ψεύτικος χριστιανισμός που νομίζεις πως υπάρχει για να κονομάνε κάποιοι. Αν ξέρεις 5 παπάδες που ντροπιάζουν τα ράσα που φοράνε, μπορώ να σου πω 50 που τα τιμάνε.
Παπάδες που «λένε», που «λέει» να τους έχεις παπάδες της ενορίας σου.
Και είναι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια και στη Ρωσία και
στην Αφρική και στη δύση, σε όλο τον κόσμο. Όπως υπάρχουν οι καρχαρίες
μεγαλογιατροί, αλλά υπάρχουν και οι γιατροί χωρίς σύνορα, έτσι υπάρχουν
και καριερίστες παπάδες, αλλά υπάρχουν και οι αληθινοί εργάτες και
αγωνιστές του Χριστού. Αυτοί είναι που μας ενδιαφέρουν και, πίστεψέ με,
είναι σχεδόν σίγουρος πως ένας απ’ αυτούς υπάρχει στην ενορία σου ή
τουλάχιστον σε κάποια διπλανή ενορία.
Και λοιπόν; Τι θα μου προσφέρει; Έχει να μου πει τίποτα αυτός ο παπάς;
Έχει πολλά να μου πει για το πώς θα βρω μέσα μου το Φως. Όχι «το φως
του εαυτού μου», που υπόσχονται οι ινδουιστές και οι βουδιστές, αλλά το
Φως του Χριστού, αυτό που είδαν και βλέπουν οι άγιοι όλων των εποχών,
ένα Φως γεμάτο αγάπη, που σε γνωρίζει προσωπικά («ένα Φως που δεν είναι
Φως και γνωρίζει το όνομά μου», έτσι το ονόμασε ο βουδιστής ιερέας Νilus
Stryker, στις ΗΠΑ, που όταν είδε αυτό το Φως έγινε ορθόδοξος
χριστιανός).
Έχουν επίσης πολλά να μου πουν οι άγιοι μάρτυρες της Ορθοδοξίας, όλων των εποχών:
από τους αρχαίους μάρτυρες της ρωμαϊκής εποχής (ανάμεσα στους οποίους
και έφηβοι, αγόρια και κορίτσια), μέχρι και τις χιλιάδες σύγχρονους
μάρτυρες από τα αθεϊστικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Ρουμανίας κ.λ.π.,
που βασανίστηκαν για την ορθόδοξη πίστη τους τον 20ό αιώνα. Έχουν
να μου πουν πολλά, τέλος, οι άγιοι ασκητές που διατηρούν τον τρόπο της
αρχαίας μας κληρονομιάς, άνθρωποι τέλεια αντισυμβατικοί, που κάνουν αυτό
που ζητάει ο κάθε ροκάς: βγαίνουν έξω απ’ τον κόσμο, απορρίπτουν την
κακία και αναζητούν την αγάπη που αγκαλιάζει όλα τα όντα.
Τέτοιοι άγιοι ασκητές υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας, άντρες και
γυναίκες, και είναι οι γνωστοί σε όλους μας άγιοι Γέροντες (οι πιο
γνωστοί είναι ο Πορφύριος, ο Παΐσιος, ο Ιάκωβος Τσαλίκης κ.ά.).
Δημοσίευση σχολίου