.....Έτσι,
λοιπόν, διακόπτει προτού ακόμα αποφοίτηση, και αποφάσισε να μεταβεί
στους ιερούς εκείνους τόπους τούς όποιους πάτησε και αγίασε ό ίδιος ό
Θεός. Ή διαδρομή ήταν από Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, διά ξηρός με τραίνο,
και από εκεί με τα πόδια μέχρι την Αγία Γη.
Ρωτάει,
λοιπόν, ποιά γραμμή είναι για Κωνσταντινούπολη, τρέχει εκεί και
πλησιάζει το τραίνο. Όμως παραδόξως προτού προλάβει να ανέβει, ακούει
τις βαρειές πόρτες να κλείνουν και το ατμοκίνητο να παίρνει δρόμο.
Φανταστείτε τότε πώς να αισθάνθηκε ό νεαρός Μπράνκο.
Κάτι
παρόμοιο συνέβη κάποτε και με τον μεγάλο διδάσκαλο της Εκκλησίας μας
άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτη. Ό νεαρός τότε Νικόλαος (κατά κόσμον) ζήλω
θείω πυρούμενος έγκαταλείπει τήν πατρίδα του Νάξον για να έγκαταβιώση
διά παντός εις το 'Ιερόν Περιβόλι της Θεοτόκου. Περιμένει με λαχτάρα την
μέρα πού θα ταξίδευε καράβι με προορισμό το Άγιον Όρος τρέχει στην
προκυμαία ως διψώσα έλαφος.
Όμως όλως παραδόξως λίγες μόλις στιγμές πριν πηδήξει μέσα, να και το πλοίο ξεκολλά από την προκυμαία.
Ό
νεαρός Νικόλαος τότε φωνάζει, κραυγάζει με όλη την δύναμη, νεύει με
χέρια, πόδια κ. λ.π., όμως τίποτα, το πλοίο προχωράει κανονικά. Κι’ όμως
ό ζηλωτής νέος αποφασισμένος να μεταβεί στον προορισμό του δεν το βάζει
κάτω. Με μία βουτιά στο νερό τρέχει κολυμπώντας να φθάση το καράβι. Έ!
αυτό ήταν. Δεν μπόρεσε ό καπετάνιος να μείνει ασυγκίνητος. Κάνει
αντίθετη στροφή, περιμαζεύει το νέον και ξαναβάζει πλώρη για Άγιο Όρος.
Κάτι
ακόμα πιο θαυμαστό συνέβη και με το νεαρό Μπράνκο. Μόλις κλείνουν οι
πόρτες και το τραίνο ξεκινά, τρέχει ξωπίσω και ό Μπράνκο, φωνάζοντας
δυνατά, κτυπώντας με τις γερές γροθιές του το τραίνο, ν’ ακούσει ό
κυβερνήτης να σταματήσει. Όμως τίποτα. Το ατμοκίνητο αναπτύσσει από
στιγμή σέ στιγμή ταχύτητα. Τότε ό Μπράνκο, ώσάν άλλος γίγαντας της
μυθολογίας, επιχειρεί κάτι το αδύνατο. Και όμως έγινε δυνατό. Βάζει τον
σταυρό του, επικαλείται το όνομα του Κυρίου Ιησού και με τα χέρια
τραβάει δυνατά προς τα πίσω το ατμοκίνητο. Έ, το θαύμα έγινε. Για μία
στιγμή το τραίνο μειώνει ταχύτητα και σέ λίγο μένει ακίνητο. Τότε ό
Μπράνκο χωρίς χρονοτριβή κάνει ένα σάλτο και βρέθηκε κιόλας μέσα.
Εν
τω μεταξύ ό μηχανικός αμήχανος για το συμβάν ψάχνει να βρει την βλάβη.
Τότε ό επιβάτης τού φωνάζει, συνάμα και λίγο αστειευόμενος, όπως συνήθιζε• «άντε φύγε και αργήσαμε• για μένα σταμάτησε, δεν έχει τίποτα ή μηχανή».
Πράγματι ξεκίνησε και έφθασε στον προορισμό του χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ό
π. Γεώργιος, όπως τον είχα γνωρίσει, ήταν πολύ δυνατός. Ό σεβαστός
Γέροντας πάπα-Εφραίμ προηγούμενος της Ί. Μ. Φιλοθέου, σ’ ένα πρόσφατο
βιβλίο του «Ό Γέροντάς μου Ιωσήφ ό ησυχαστής», κάνοντας μνείαν για τον
π. Γεώργιον μεταξύ άλλων μαρτυρεί, ως αυτόπτης, ότι τα σακιά τον
τσιμέντου, στη Νέα Σκήτη, τον έβλεπε να τα φορτώνεται τρία-τρία και να
ανεβαίνει τις σκάλες.
Όμως όσο χειροδύναμος κι’ αν ήταν μόνο με θαύμα μπορεί να εξηγηθεί το ότι κατόρθωσε να σταματήσει ολόκληρη αμαξοστοιχία.
Φθάνει
λοιπόν στον πρώτο σταθμό στην Βασιλεύουσα. Αφού πέρασε από την Άγιά
Σόφιά και από όλα τα θαυμαστά προσκυνήματα, ώσάν διψασμένοι έλαφος
συνεχίζει με τα πόδια μέχρις ότου έφτασε αισίως εις την Αγία Γή της
Παλαιστίνης.
Όταν
πάτησε τα πόδια του στην Αγίαν Πόλη, αλλά κυρίως όταν πάτησε στον τόπο
όπου έτρεξαν κρουνηδόν τα αίματα τού Σωτήρος μας πάνω στον σταυρόν, όταν
γονάτισε εκεί όπου φιλοξένησε ό τάφος επί τρεις ή μέρες το Πανακήρατο
Σώμα τού Χριστού μας, ό νεαρός προσκυνητής πραγματικά έζησε την δεξιάν
αλλοίωση τού 'Υψίστου. Ή συγκίνηση και τα δάκρυα ήταν ασταμάτητα, πού
δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την προσοχή των άλλων προσκυνητών,
αλλά και αυτών των έχθρων της ορθοδόξου πίστεώς μας. Κατόπιν μετέβη εις
την Λαύραν του Όσίου Σάββα του Ηγιασμένου, όπου και παρέμεινε για ένα
διάστημα αποκομίζοντας ώσάν μέλισσα το πνευματικό νέκταρ από τούς τότε
ενασκούμενους εκεί άγιους Πατέρες.
Δημοσίευση σχολίου