Παναγιά, Μάνα μου, Αφέντρα, Στεναγμέ μου...
Την πρωταυγουστιά αλλά και όλες τις μέρες, μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, λέμε "καλή Παναγιά". Με την ευχή, υποτιμημένοι λυγμοί ανέβαιναν, φυλαγμένα λιβάνια άναβαν με καρβουνάκια τους καημούς, Μαρίες έβγαιναν από εικονάκια κατηχητικών και ανάπιαναν προζύμια για τα πρόσφορα, Μαρίες στις σκοτεινές γωνιές του σαλονιού ψιθύριζαν "ιδού η δούλη", οι μανάδες μας στιγμές - στιγμές έφερναν σε Μαρίες, οι εικόνες Της ασήμιζαν και χρύσιζαν τα απ' αιώνων δάκρυα και τα απογεύματα γέμιζαν κεριά, ψιθύρους, ικεσίες, υψωμένα χέρια, βεβαιωμένες ελπίδες, λουλούδια - τα καλύτερα - των κήπων.
Κ.Χ.
Δημοσίευση σχολίου