Γιορτάζουμε τὴ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι
ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ κατὰ τοῦ θανάτου ἀλλὰ
ἐπίσης κατὰ τοῦ κακοῦ. Ἀλλά
τούτη ἡ νίκη δὲν κερδήθηκε μοναχὰ ἀπὸ
τὸν Θεό.
Ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε
Ἄνθρωπος ὑπερίσχυσε ἔναντι τοῦ κακοῦ μέσα ἀπὸ τὴν
ἀνθρώπινη φύση Του μὲ τὴ Θεϊκή Του δύναμη. Καὶ ἔτσι ἄς χαροῦμε ὄχι μόνο μὲ τὴν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ
ἔλεος Του, μὲ τὴν μεγαλοπρέπεια Του, μὲ τὴν γενναιοδωρία Του, ἀλλὰ
ἄς χαροῦμε ἐπίσης με τὸ γεγονὸς ὅτι
ἐμεῖς, ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε μέσα μας καὶ μέσα ἀπὸ
ἐμᾶς τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ
καταστραφεῖ.
Ὄχι μοναχὰ οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὄχι μόνο ἡ ἀδυναμία
μας, ἀλλὰ «ὁ
πονηρός», αὐτὸς ποὺ εἶναι πειρασμός, αὐτὸς
ποὺ προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ ὑπερισχύσει
τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀνθρώπινης φύσης.
Ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες στὸν Θεὸ γιὰ τὴν
νίκη Του ἀλλὰ ἄς χαροῦμε κατανοώντας τὸ βάθος, τὴν ἀπεραντοσύνη
καὶ τὶς ἄπειρες
δυνατότητες τῆς
ἀνθρώπινη φύσης μας.
Ἀλλὰ ἄν
αὐτὸ εἶναι
ἀλήθεια, ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν
ἀνθρωπότητα εἶναι ἐπίσης ἕνα κάλεσμα γιὰ μᾶς ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε,
ἀλλὰ ὁ
ἀναστημένος Χριστὸς φέρει ἀκόμα στὸ σῶμα Του τὰ σημάδια τοῦ Πάθους Του. Τὰ χέρια Του εἶναι ἀκόμα πληγωμένα ἀπὸ
τὰ καρφιά, τὰ πόδια Του εἶναι ἀκόμα τρυπημένα, ἡ πλευρά Του εἶναι ἀκόμα σημαδεμένη ἀπὸ τὴν
λόγχη, τὸ μέτωπό Του εἶναι ἀκόμα πληγωμένο ἀπὸ τὸ
ἀγκάθινο στεφάνι καὶ ποτὲ δὲν θὰ θεραπευτοῦν ὅσο
ὑπάρχει ἔστω ἕνας ἁμαρτωλὸς στὴν γῆ, καὶ αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ εἶμαι
ἐγώ, μπορεῖ νὰ εἶναι
ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἄς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴ νίκη τοῦ Θεοῦ. Ἄς
καταλάβουμε τὶ
σημαίνει ὅτι
εἶμαι στὴ θέση νὰ ἀφήσω τὸν Χριστὸ νὰ
σταυρωθεῖ, καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ
αὐτό - ἴσως βρίσκομαι ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν σταύρωσαν καὶ Τὸν
σταυρώνουν ἄν
ἑνώνομαι μὲ τὸ πλῆθος ποὺ πρόθυμα ἁμαρτάνουν ἀπέναντι στὸν Θεό. Καὶ ἴσως
νὰ κάνω πιὸ βαρὺ τὸ Σταυρὸ ὅπου
Τὸν κάρφωσαν ἐπειδὴ στὸ βάπτισμα, μέσω τοῦ βαπτίσματος γίναμε ὅλοι μας ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν
ὑποτάσσουμε αὐτὸ τὸ
σῶμα, αὐτὴν τὴν ψυχή, αὐτὸν
τὸν νοῦ, τὴν καρδιά, αὐτὴν
τὴν θέληση στὴν δύναμη τοῦ Σατανᾶ εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ κάνουμε στὴ γῆ
νὰ ὑποφέρει.
Ἀλλὰ ὑπάρχει
κάτι περισσότερο ἀπ’
αὐτό. Ἡ ἀποστολή μας εἶναι νὰ βρισκόμαστε στὴ γῆ,
ἐπειδὴ ἀνήκουμε στὸν Χριστό, ὅ,τι ἦταν Ἐκεῖνος
τὶς ἡμέρες τῆς Ἐνσάρκωσης
Του. Ἔχουμε σταλεῖ στὸν κόσμο γιὰ νὰ
νικήσουμε μὲ
τὴν δύναμή Του, τὴν νίκη ποὺ ἔχει ἤδη κερδίσει, ἀλλὰ
ποὺ πρέπει μέρα μὲ τὴ μέρα νὰ κερδίζουμε ἐνάντια στὸν ἑαυτό
μας καὶ σὲ κάθε κάκο ποὺ κατέχει ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους
ποὺ ἦλθε νὰ σώσει. Ἔχουμε σταλεῖ σὰν
τὰ πρόβατα ἀνάμεσα στοὺς λύκους, νὰ ζήσουμε καὶ νὰ πεθάνουμε ἄν χρειαστεῖ, γιὰ νὰ
ζήσουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ
εἰσέλθουμε στὴν αἰώνια ζωή.
Ὡς ἐκ
τούτου ἄς δεχτοῦμε αὐτὴ τὴ
Γιορτὴ τῆς Ἀνάστασης
ὡς σημεῖο νίκης ποὺ πραγματικὰ ἔχει κερδηθεῖ, καὶ σὰν
ἕνα κάλεσμα πρὸς ἐμᾶς
νὰ εἰσέλθουμε στὸ Πάθος Του καὶ μαζί Του νὰ κερδίσουμε τοὺς ἑαυτούς
μας καὶ κάθε πρόσωπο γύρω μας. Ἀμὴν.
πηγή:εδώ
Δημοσίευση σχολίου