~ Κάποια φορά η Γερόντισσα Λαμπρινή, όπως διηγήθηκε, η Παναγία της έδειξε την κόλαση και τον παράδεισο:
Το 1982 ήμουν στην σπηλιά της αγίας Παρασκευής στου Χανόπουλου.
Προσευχόμουν μέσα στην σπηλιά με άλλες γυναίκες και σκέφτηκα: «Αχ,
σπηλιά, που να σ’ εύρισκα, να ‘ναι δική μου αυτή η σπηλιά».
-Όχι, όχι, μου είπε μια φωνή. Η σπηλιά η δική σου είναι της Παρθένου (της Παναγίας δηλαδή).
–Που είναι αυτή η σπηλιά;
-Θα σου την βρω εγώ, αλλά μετά από καιρό.
Πέρασαν πέντε χρόνια για νάρθει ο καιρός. Εγώ στο διάστημα αυτό έψαχνα.
Άκουγα για σπηλιά και έπαιρνα καμμιά γυναίκα για παρέα και πήγαινα. Το
βράδυ πού γύριζα στο σπίτι και έκανα προσευχή άκουγα φωνή:
«Όχι αυτού, παιδί μου. Άδικα κουράστηκες».
Μία μέρα με κάλεσε η ξαδέλφη μου στην Άρτα για δουλειά. Εκεί μίλησε για
μια σπηλιά που θα πήγαινε την άλλη μέρα με άλλες γυναίκες. Αποφάσισα να
πάω. Ξεκινήσαμε το πρωί στις πέντε με τα πόδια.
Μόλις φθάσαμε η σπηλιά δεν φαινόταν εξωτερικά παρά μόνο δυο τρύπες που
χωρούσες σφηνωτά. Κοντά στην είσοδο της σπηλιάς είχε και εκκλησάκι. Είχα
πάρει μαζί μου λαμπάδες και κεριά. Αναρωτήθηκα: «Είναι άραγε αυτή η
σπηλιά»; Και άκουσα φωνή: «Εδώ μέσα είμαι. Κράτησε μια λαμπάδα για να
μπεις στην σπηλιά».
Για να ξεφύγω τις γυναίκες είπα ότι είμαι κουρασμένη και θα καθίσω λίγο
να ξεκουραστώ. Μόλις αυτές μπήκαν στο Εκκλησάκι, άναψα την λαμπάδα και
μπήκα μέσα στην σπηλιά.
Ήταν μεγάλη η σπηλιά. Μέσα είδα την Παναγία καθαρά, έσκυψα και την
προσκύνησα. Τότε ξέχασα τα πάντα, ήθελα να μείνω για πάντα εκεί σ’ όλη
μου την ζωή.
Προσκυνούσα συνέχεια την Παναγία και μου είπε:
– Φθάνει. Θα δεις πολλά εδώ μέσα, θα δεις τον άλλο κόσμο. Αυτά που θα
δεις εσύ, να τα ομολογήσεις σε πρόσωπα που τα αγαπάνε αυτά. Άμα βλέπεις
αδιαφορία, δεν θα λες τίποτε. Και στις γυναίκες έξω αδιαφορία θα δείξεις
άμα βγεις. Αν σε ρωτήσουν θα πεις πήγα να προσευχηθώ μέσα στην σπηλιά.
Τώρα όμως βγες έξω αμέσως διότι σε ζητάνε. Μετά απόφευγε τις με τρόπο
και ξαναμπές να συνεχίσουμε. Θα τις ετοιμάσω και εγώ εσωτερικά να
δεχθούν ότι τους πεις.
Βγήκα έξω και τις καθησύχασα διότι με ψάχνανε και φωνάζανε. Είχε
αλλοιωθεί το πρόσωπό μου από την συνάντηση με την Παναγία, το κατάλαβαν
και μου έλεγαν:
«Γιατί είσαι έτσι; Τι έπαθες»; Εγώ δικαιολογήθηκα ότι φοβήθηκα λίγο στο
σκοτάδι της σπηλιάς και χλώμιασα. Τους είπα ότι θα ξαναμπώ στην σπηλιά
να προσευχηθώ και αυτές το δέχθηκαν. Άναψα την λαμπάδα και ξαναμπήκα.
Η Παναγία με περίμενε και μου είπε: «Μη φοβάσαι τώρα. Οι γυναίκες θα σε περιμένουν, και μόλις σε δουν θα πουν: ∆όξα σοι ο Θεός».
Με πήρε ύστερα η Παναγία σ’ έναν κάμπο μεγάλο όσο είναι η Άρτα. Έφθασα
σε δυο δρόμους, και ρώτησα ποιόν να διαλέξω. «Όποιον θέλεις εσύ», είπε η
Παναγία. Εγώ πήρα τον ένα δρόμο. Καθώς προχωρούσα έβλεπα γλέντια,
γάμους, ανδρόγυνα αγαπημένα, παιδιά, και έλεγα «τι ωραίος κόσμος είναι
εδώ»! Αχ, έκανε η Παναγία. Έτσι γελιέται ο λαός στον κάτω κόσμο, τον
πονηρό. Άμα άκουσα αυτό δεν ήθελα να προχωρήσω αλλά η Παναγία είπε: «Θα
προχωρήσουμε και μη φοβάσαι». Έτσι πήρα θάρρος και προχώρησα.
Συναντήσαμε ένα ποτάμι πύρινο πού τα κύματά του έπεφταν σε τρεις
ανθρώπους δικούς μου και φώναζαν. Η Παναγία μου είπε: «Μην
στενοχωριέσαι. Αυτά εργάσθηκαν στην γη, αυτά απολαμβάνουν. Σε άκουγαν
όταν τους έλεγες κάτι εσύ; Εγώ τους κάνω το καλό κάθε χρόνο και τους
βγάζω από κει από την Ανάσταση μέχρι την Πεντηκοστή».
Πιο
πέρα είδα ένα ποτάμι με πίσσα πού κόχλαζε. Κι εκεί έμπαιναν και
έβγαιναν κεκοιμημένοι. Όμως τα ρούχα τους ήταν καθαρά, δεν λερώνονταν,
παρ’ ότι κυλιόνταν μέσα στις πίσσες. Αλλά τι το θες; Καίγονται μέσα στην
πίσσα. ∆εν αντέχουν το κάψιμο. Έπειτα βρέθηκα σ’ ένα μεγάλο βαρέλι και
με φώναξε με τ’ όνομά μου μια ψυχή από μέσα που βασανιζόταν. Προσπαθούσε
να βγει και με παρακάλεσε να βρέξω το δαχτυλάκι μου να δροσιστεί λίγο
το στόμα του. Τον γνώρισα από την φωνή και του είπα:
-Αυτού μέσα είσαι, ωρέ; Αυτά εργάστηκες στην ζωή; ∆εν θυμάσαι εκεί έξω
από την Παρηγορήτρια στην Άρτα, εσύ γύριζες από την λαϊκή και εγώ από
την Εκκλησία μου και με κορόϊδευες γιατί πιστεύω σ’ αυτά, στην κόλαση
και στον παράδεισο, και έλεγες ότι άμα πεθάνει ο άνθρωπος, πάει όπως το
πρόβατο, χάνεται; Και αλλά πολλά σου έλεγα για την κόλαση και τον
παράδεισο, δεν τα θυμάσαι;
-Τα θυμάμαι αλλά τώρα είναι αργά. Φώναξε όσο μπορείς, όσο ζεις να έρθει κανείς κοντά σου, να αποφύγει αυτήν εδώ την κόλαση.
-Τι να κάνει κοντά μου αφού και ‘γώ δεν ξέρω (αν θα σωθώ)… Εσύ πόσες φορές με κόλαζες όταν σε συναντούσα;
-Όχι, εσύ δεν έφαγες, δεν άλλαξες, δεν ντύθηκες, δεν γλέντησες, αγωνίστηκες και ξέρεις.
Εμένα μετά απ’ αυτά, τον πόνεσε η ψυχή μου. Ήμουν ευαίσθητη στον πόνο
των άλλων και, αν άκουγα ότι κάποιος πεινάει, δεν έτρωγα και εγώ και αν
μπορούσα του πήγαινα φαγητό. Τώρα όμως σκεφτόμουν να του δώσω λίγο νερό
με το δάχτυλο μου ή όχι; η Παναγία μου είπε ότι, αν δώσω, θα με κάψει
την μισή πλευρά του χεριού μέχρι πάνω στον ώμο.
Μόλις
τ’ άκουσα αυτό κοντοστάθηκα, όμως τον λυπόμουν τον άνθρωπο εκεί μέσα.
Παρακάλεσα τότε την Παναγία να το βρέξω και να το δώσω λίγο. Τι να σου
πω; Θα καεί το χέρι σου. Αφού το θέλεις τόσο πολύ, βάλτο λίγο, όμως και
εγώ θά’ μαι στο πλευρό σου». «Ναι το θέλω, ψυχή είναι κι αυτή. …Μπορεί
και εγώ να πάθω τα ίδια»! «Μη γένοιτο», μου είπε. Τό’ βαλα τότε και
κάηκε το χέρι μου. Με πονούσε, το φυσούσα, αλλά τίποτε. Από τότε το
δάχτυλο δεν το δουλεύω είναι σκληρό. Και να το κόψεις δεν το νιώθω.
«Αυτά πού είδες εδώ δεν πρέπει να σε αναλώσουν σε στενοχώρια αλλά να
βάλεις όλη την δύναμή σου να τα πεις σε άλλους ζώντες και να βοηθήσεις
ψυχές πού ποθούν τον Ουρανό».
Φεύγοντας είπε η Παναγία: «Ευλογημένοι να είστε μέχρι την ∆ευτέρα Παρουσία που θάρθει ο Υιός μου», και φύγαμε.
Μετά πήγαμε στον καλό τον κόσμο. Εκεί χαιρόσουν να βρίσκεσαι. Γνώρισα
πολλούς απ’ αυτούς. Συνάντησα πολλά ζευγάρια πού έζησαν αγαπημένα. Ήθελε
να μου δείξει και άλλους, αλλά της είπα «όχι νέους, γιατί στενοχωριέμαι
να πεθαίνουν νέοι».
Η Παναγία μου είπε «όχι νέους, αλλά γέρους, διότι οι καλοί άνθρωποι
πεθαίνουν γέροι. Τους άλλους τους παίρνουμε νέους για να γλυτώσουν από
τις αμαρτίες πού θα πέσουν».
Συναντήσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Μου είπε η Παναγία: «Τώρα έρχεται
και ο γιός τους, ταξιδεύει». Μόλις είχε πεθάνει και ανέβαινε η ψυχή του.
Σηκώθηκε τότε ο γέρος και προσευχήθηκε στον Εσταυρωμένο πού δέσποζε πιο
πέρα και είπε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που πήρες τον γιό μου σε ώριμη
ηλικία και τον φέρνεις εδώ». Τον ευχαρίστησε και η γριά. «Αμήν»,
ακούστηκε από τον Σταυρό. Ο γέρος και η γριά ξανακάθισαν στις πολυθρόνες
τους πού ήταν χρυσαφένιες, όλες ήταν χρυσαφένιες.
Μπροστά τους σ’ ένα τραπεζάκι είχε ο καθένας τους μια πιατέλα που έτρωγαν. Εγώ σκέφτηκα «τι τρώνε;» Και μου απήντησαν: «Εκείνο που μας φέρνετε εσείς στην προσκομιδή τρώμε». Η τροφή τους ήταν ένα σαν το αντίδωρο και κρασί. Τα κρεβάτια τους ήταν ολόχρυσα, ωραιότατα.
Για τις παρθένες υπήρχε άλλος ξεχωριστός τόπος, το παρθενικό σπίτι. Εκεί είδα και γνωστές μου, αλλά δεν μου μίλησαν.
Ύστερα η Παναγία μου είπε: «Θα φύγουμε τώρα και θα περάσουμε να δούμε
έναν άνθρωπο πού ήρθε εδώ μετά από πολυχρόνιο ασθένεια. Αυτός ήταν πολύ
αμαρτωλός, αλλά ξεπλύθηκε από την ασθένεια του. Υπέμεινε αγόγγυστα την
αρρώστια του». Το κρεββάτι του βέβαια δεν ήταν όμοιο με των άλλων, αλλά
κοπιασμένο από τους κόπους που υπέμεινε.
Μου είπε τότε αυτός: «Ναι, έτσι είναι όπως τα λέει η μάννα μας
(Παναγία). Έλυωσα στο κρεββάτι μου, έχυσα όλο το αίμα μου σ’ αυτό το
κρεββάτι. Αυτά που πέρασα μόνο το κρεββάτι αυτό τα γνωρίζει και η μητέρα
μου που με φύλαγε και στεκόταν στο προσκέφαλο μου».
Ύστερα η Παναγία συνέχισε: «Όλοι οι άνθρωποι ναρθούν εδώ. Ας πονέσουν
λίγο στην γη. Στη γη υπάρχουν πολλοί πειρασμοί. Μόνο την ψυχή σας να
φυλάξετε από αμαρτίες. Όποιος θυσιαστεί για τον Υιό μου θα απολαύσει όλα
αυτά τα αγαθά. Όσοι θα εργασθούν για μένα κάτω στην γη θα έρθουν στον
Παράδεισο. Αυτά τα αγαθά, χαρά σ’ όποιον τ’ απολαύσει. Όμως τώρα λίγοι
έρχονται. Χάλασε ο κόσμος».
από το βιβλίο: «Ασκητές μέσα στον κόσμο», η 19η διήγηση
Δημοσίευση σχολίου