Χωρις Θεια Ευχαριστια; Εως ποτε;

του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, σήμερα, Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020, επέβαλε τους ίδιους περιοριστικούς όρους, όπως και η Ελλαδική Εκκλήσία, ως προς τη λειτουργία των ορθοδόξων ιερών Ναών και της τελέσως της θείας Ευχαριστίας, έως το τέλος Μαρτίου 2020. Να είναι ευλογημένο. Το πρώτο βήμα είναι η υπακοή μας στο πάνσεπτο Πατριαρχείο, και για τους υπόλοιπους από εμάς, και στο Συνοδικό σύστημα της Ελλαδικής Εκκλησίας μας.

Πλην, όμως, όταν παρέλθη το σύντομο διάστημα των δύο επερχόμενων Κυριακών, άπαντες, κλήρος και λαός, θα συνειδητοποιήσουν ότι, δε φαντάζει, αλλά στην πράξη, είναι αδύνατον να συνεχίσει να υπάρχει ενεργό Σώμα Χριστού άνευ θείας μυσταγωγίας και Αγίου Ποτηρίου και άμεσα θ᾿ αποσύρουν και θ᾿ ανακαλέσουν το σφράγισμα των Εκκλησιών.

Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας, έστω «κεκλεισμένων των θυρών» , είναι λόγος ώστε να συρρικνωθεί πραγματικά ο «ιός», τέλος ν᾿ αφανισθεί και να συνεχίσει να υπάρχει ο κόσμος, ο πλανήτης, όλες και όλοι μας! Τίποτε δε συγκινεί τον Ουρανό όσο η αναίμακτη τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Έστω, «κεκλεισμένων των θυρών» να τελείται και στο τέλος να δίδεται η δυνατότητα της συμμετοχής των πιστών στο Κοινό Ποτήριο της Ζωής.

Κλειστοί οι ορθόδοξοι ναοί, αλλά ανοικτά τα καταστήματα τροφίμων και – άκουσον άκουσον! – τα pet shops! Αλήθεια, ερωτώ: είναι αδύνατον να επιβληθούν τα αυτά μέτρα ασφαλείας, το τονίζω, όχι θεολογικώς, αλλά ανθρωπίνως, καί στους ορθόδοξους ναούς, ώστε απρόσκοπτα να τελείται η θεία Ευχαριστία; Οι σύγχρονοι «άγιοι» Πατέρες σιωπούν, καθεύδουν, συμβιβάζονται! Προτεραιότητα στη αδηφάγο γαστέρα μας και στα κατοικίδιά μας και ο Χριστός στο περιθώριο! Προσοχή! Όχι πέτρες στο ράσο, όχι ανυπακοή στο Συνοδικό σύστημα της Αγίας μας Εκκλησίας. Πλην, όμως, να μη λησμονήσουμε και όσα πρεσβεύουμε και με όσα ανδρωθήκαμε, κυρίως, δε, όσα για εμάς είναι ουσιαστική και οντολογική ανάγκη υπάρξεως και αληθινής ζωής.

Προσευχόμαστε, λοιπόν, και ευελπιστούμε πως σύντομα, μετά την αρχική υπακοή μας, που πέραν των άλλων εκφράζει και έμπρακτη ταπείνωση απέναντι σε Πολιτεία και Εκκλησία, θα έχουμε τη χαρά να λειτουργηθούμε και να κοινωνήσουμε ξανά Σώμα και Αίμα Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Αλήθεια, με πόνο ψυχής αναρωτιέμαι: όταν παρέλθη αυτή η δοκιμασία, γιατί θα παρέλθη, αργά ή σύντομα, πώς θα γυρίσουν οι ιερείς μας και οι αρχιερείς μας και θα παρακινήσουν άπαντας, προσκαλώντας «Μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε;» Μετά μην αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι μας μουτζώνουν, ναι, μας μουτζώνουν και κατηγορούν το τιμημένο ράσο και, δη, τους σεπτούς αρχιερείς μας!

Ας προσευχόμαστε όλες και όλοι, ας συνεχίσουμε τη νηστεία και τον αγώνα μας. Ευελπιστώ πως σύντομα, μετά την αρχική μας υπακοή, η οποία καλώς και εκφράσθη, η αγία μας Εκκλησία θα αναδιπλωθεί και η σεπτή Πολιτεία θα κατανοήσει πως δεν υπάρχει ζωή εκτός του ορθόδοξου ναού, εκτός της γλυκυτάτης Ορθοδοξίας. Διότι, Σώμα Χριστού άνευ τελέσεως θείας ευχαριστίας δε δύναται να υφίσταται και να υπάρχει ενεργά και τελετουργικά.

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ: