Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα Καρούλια του Αγίου Όρους

ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ,ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΜΟΝΑΖΟΥΝ ΑΣΚΗΤΕΣ ΣΕ ΑΕΤΟΦΩΛΙΕΣ ΧΤΙΣΜΕΝΕΣ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Ε χουμε ξαναγραψειγια τα "φρικαλεα",οπως ονομαζονται,Καρουλια στο Αγιον Ορος:μια τρομερα αποκρημνη περιοχη στα νοτιοδυτικα της χερσονησου,οπου ζουν ασκητες σε προχειρα "κελλια",που κρεμονται κυριολεκτικα στο γκρεμο και ατενιζουν το σκουρο μπλε του Αιγαιου.Με τις παρακατω φωτογραφιες που βρηκαμε εδω επιχειρουμε να δωσουμε μια εικονα-πολυ μικρη γευση του μερους και των συνθηκων διαβιωσης εκει.

Ας αφησουμε λοιπον τις εικονες μαζι με την περιγραφη του Καζατζακη-ο οποιος τα επισκεφτηκε-να μας ταξιδεψουν...

"Τελείωνε πιὰ τὸ προσκύνημά μας. Τὶς παραμονὲς τοῦ μισεμοῦ πῆρα τὸν ἀνήφορο μοναχός, ν᾿ ἀνέβω στ᾿ ἄγρια ἡσυχαστήρια, ἀνάμεσα στοὺς βράχους ἀψηλὰ ἀπάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα, στὰ Καρούλια. Τρυπωμένοι μέσα σὲ σπηλιές, ζοῦν ἐκεῖ καὶ προσεύχουνται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, καθένας μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν καὶ τὴν παρηγοριὰ νὰ βλέπουν ἀνθρώπους, οἱ πιὸ ἄγριοι, οἱ πιὸ ἅγιοι ἀσκητὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἕνα καλαθάκι ἔχουν κρεμασμένο στὴ θάλασσα, κι οἱ βάρκες ποὺ τυχαίνει κάποτε νὰ περνοῦν ζυγώνουν καὶ ρίχνουν μέσα λίγο ψωμί, ἐλιές, ὅ,τι ἔχουν, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν τοὺς ἀσκητὲς νὰ πεθάνουν τῆς πείνας.

Ἔφτασα κατὰ τὸ μεσημέρι στ᾿ ἀσκηταριά· τρῦπες μαῦρες στὸν γκρεμό, σιδερένιοι σταυροὶ καρφωμένοι στοὺς βράχους, ἕνας σκελετὸς πρόβαλε ἀπὸ μιὰ σπηλιά, τρόμαξα· σὰ νὰ ῾χε φτάσει κιόλας ἡ Δευτέρα Παρουσία καὶ ξεπρόβαλε ὁ σκελετὸς αὐτὸς ἀπὸ τὴ γῆς καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα προφτάσει νὰ ντυθεῖ ὅλες τὶς σάρκες του. Φόβος κι ἀηδία μὲ κυρίεψε, καὶ συνάμα κρυφὸς ἀνομολόγητος θαμασμός· δὲν τόλμησα νὰ τὸν ζυγώσω, τὸν ρώτησα ἀπὸ μακριά· ἅπλωσε τὸ ξεραμένο μπράτσο, ἀμίλητος, καὶ μοῦ ῾δειξε μιὰ μαύρη σπηλιὰ ἀψηλὰ στὰ χείλια τοῦ γκρεμοῦ.

Πῆρα ν’ ἀνεβαίνω πάλι τοὺς βράχους, μὲ καταξέσκισαν τ᾿ ἀγκρίφια τους, ἔφτασα στὴ σπηλιά. Ἔσκυψα νὰ δῶ μέσα· μυρωδιὰ χωματίλα καὶ λιβάνι, σκοτάδι βαθύ· σιγὰ-σιγὰ διέκρινα ἕνα σταμνάκι δεξά, σὲ μιὰ σκισμάδα τοῦ βράχου, τίποτα ἄλλο· ἔκαμα νὰ φωνάξω, μὰ ἡ σιωπὴ μέσα στὸ σκοτάδι ἐτοῦτο μοῦ φάνηκε τόσο ἱερή, τόσο ἀνησυχαστική, ποὺ δὲν τόλμησα· σὰν ἁμαρτία, σὰν ἱεροσυλία μοῦ φάνηκε ἐδῶ ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου."

Τα σχοινια που χρησιμοποιουνται για τη μεταφορα υλικων αναμεσα στα κελλια.

Ενας μοναχος μπροστα στην εισοδο της σπηλιας-κελλιου.

Το εσωτερικο της σπηλιας.

Μια απο τις ξυλινες σκαλες που χρησιμοποιουν μοναχοι και επισκεπτες .